(Para ler a versaõ desse artigo em Português, clique aqui.
Dit stuk is vertaald uit het Portugees)
In 2002, heeft Brazilië ’s centrumlinkse arbeiders partij (PT) het voorzitterschap overgenomen wanneer Lula da Silva in een aardverschuiving gewonnen heeft van de kandidaat van de centrum-rechtse partij PSDB (in 2002, waren de “markten” verontwaardigd over het loutere vooruitzicht van PT’s overwinning). De PT bleef aan de macht toen Lula, in 2006, opnieuw in een aardverschuiving tegen een andere PSDB kandidaat verkozen werd. PT’s vijanden dachten dat zij een kans hadden om zich te ontdoen van PT in 2010, toen Lula niet meer verkozen kon worden bij de nieuwe verkiezingen, maar hun hoop werden verpletterd als Lula’s opvolger, de voorheen onbekende Dilma Rousseff, won met 12 punten meer dan dezelfde PSDB kandidaat die in 2002 van Lula verloor. In 2014 gaven PT’s vijanden enorme hoeveelheden geld uit aan middelen om haar te verslaan, zij geloofden dat ze kwetsbaar was en dat ze eindelijk een PSDB ster kandidaat hadden gevonden, maar ze verloren opnieuw, ditmaal ternauwernood, Dilma werd herkozen met 54 miljoen stemmen.
Kortom, de arbeiders partij heeft vier nationale verkiezingen achter elkaar gewonnen – de laatste keer slechts 18 maanden geleden. De tegenstanders hebben krachtig geprobeerd- en zijn er niet in geslaagd- om ze te verslaan bij de stembus, wat grotendeels te wijten is aan PT’s steun onder de armen en de arbeidersklassen in Brazilië.
Dus als je een Plutocraat en eigenaar bent van de natie’s grootste en meest invloedrijke mediakanalen, wat doe je dan? U verafschuwd democratie – immers, houdt het kandidaten aan de macht die een beleid voeren waar u een hekel aan hebt – door te profiteren van uw media afzet gaat u aanzetten tot onrust om vervolgens een kandidaat te installeren die nooit op zijn eigen kracht verkozen kon worden, maar trouw uw politieke agenda en ideologie zal dienen.
Dat is precies wat Brazilië heeft gedaan vandaag. De Braziliaanse Senaat stemt later vandaag over de afzettingsprocedure een proces op het Lagerhuis beschuldiging, die automatisch zal resulteren in de schorsing van het voorzitterschap van Dilma in afwachting van het einde van de rechtszaak.
Haar opvolger zal vicepresident Michel Temer van de PMDB partij zijn (afgebeeld, zie bovenstaande afbeelding). Dus in tegenstelling tot de normale rechtsgang in de meeste andere landen met een presidentieel systeem, zal hier de macht worden overgenomen door een persoon van een andere partij dan die van de gekozen President.
In dit specifieke geval, wordt de persoon die word geïnstalleerd overspoeld door corruptie zaken: beschuldigd door informanten van betrokkenheid in een illegale regeling van ethanol-aankopen, hij was schuldig, en beboet voor, schendingen van verkiezing uitgaven en wordt geconfronteerd met een 8-jaar-verbod op uitvoeren van elk ambt. Hij is heel impopulair: slechts 2% is voorstander van zijn presidentschap en bijna 60 procent wil dat hij word afgezet (hetzelfde aantal dat wil dat Dilma wordt vervolgt en afgezet). Maar hij zal trouw de belangen van Brazilië ’s rijkste gaan dienen: hij is van plan om Goldman, Sachs en IMF ambtenaren te benoemen op economische zaken en een totaal niet representatief, neoliberaal team te installeren (gedeeltelijk opgebouwd uit dezelfde partij – PSDB – die vier achtereenvolgende verkiezingen met de arbeiders partij (PT) heeft verloren.
Niets van dit alles is een verdediging van PT. Die partij – is zoals zelfs Lula mij in mijn interview met hem heeft erkend – betrokken bij ernstige corruptie. Dilma, is op vele kritieke momenten, een mislukte president geweest, en diep impopulair. Ze hebben vaak afgestemd met en diende de elite van het land ten koste van hun basis de arme supporters. Het land heeft economisch en op bijna elke andere wijze te lijden .
Maar de oplossing is om hen te verslaan via de stembus, niet door hen gewoon te verwijderen en te vervangen door iemand die meer geschikt is voor de rijkste van de natie. Welke schade PT ook aanricht in Brazilië, de plutocraten en hun journalist-propagandisten dieven bende in Brasilia de schuldige van engineering van deze travestie zijn veel gevaarlijker. Ze ontmanteling letterlijk -verpletteren – de democratie in’s werelds vijfde grootste land. Zelfs The Economist – dat vijandig is aan zelfs de meest gematigde linkse partijen, haat PT en wil dat Dilma ontslag neemt – heeft de beschuldiging aan de kaak gesteld als “een voorwendsel voor het verdrijven van een impopulaire president” en slechts twee weken geleden waarschuwde dat “wat verontrustend is is dat degenen die voor haar verwijdering werken in vele manieren erger zijn.” Voordat hij een actieve plotter in zijn eigen empowerment werd, zei Temer zelf vorig jaar dat “beschuldiging is ondenkbaar, tot een institutionele crisis zou leiden. Er is geen juridische of politieke basis daarvoor.”
De grootste zwendel van alles is dat Braziliaanse media elites dit alles rechtvaardigen in naam van “corruptie” en “democratie.” Hoe kan iemand met een beetje gezond verstand geloven dat dit over “corruptie” gaat wanneer ze van plan zijn een persoon als president te installeren die veel meer betrokken is bij corruptie dan de persoon die ze willen verwijderen, en wanneer de facties die worden gemachtigd zo corrupt zijn dat het met geen pen te beschrijven is.? En als ze echt met “democratie bezig waren” waarom zouden zij dan ook Temer niet afzetten en nieuwe verkiezingen houden, en de kiezers laten beslissen wie Dilma moet vervangen?
Het antwoord is duidelijk: nieuwe verkiezingen zou vrijwel zeker leiden tot een overwinning voor Lula of andere kandidaten waar zij een hekel aan hebben, dus waar ze het meest bang voor zijn is om de Braziliaanse bevolking te laten bepalen wie hun land mag leiden. Dat is de definitie van de vernietiging van de democratie.
Buiten de voor de hand liggende wereldwijde betekenis, is de reden dat ik zoveel tijd en energie stop in het schrijven over deze gebeurtenissen omdat het verbazingwekkend – en zenuwslopend is geweest – om dit alles te zien ontvouwen, vooral gelet op hoe de dominante media van het land, in handen van een klein handvol rijke families, bijna geen pluraliteit van mening toestaat. In plaats daarvan, zoals Reporters Without Borders eerder deze maand zei: “In een nauwelijks verhulde wijze, de toonaangevende nationale media hebben het publiek verzocht om te helpen met het neerhalen van President Dilma Rousseff. De journalisten die werken voor deze mediagroepen zijn duidelijk onder de invloed van particuliere en partijdige belangen, en deze permanente belangenconflicten zijn duidelijk zeer schadelijk voor de kwaliteit van hun rapportage.”
Voor iemand die 11 jaar in Brazilië woont, is het inspirerend en verkwikkend om te kijken hoe een land met 200 miljoen mensen de ketenen van een 21-jarige rechtse (Amerikaans / Engels ondersteund) militaire dictatuur van zich afwerpt en rijpt in een jonge, levendige democratie en eronder gedijd. Om te zien hoe snel en gemakkelijk die kan worden teruggedraaid – in alles afgeschaft behalve in naam – is zowel verdrietig en beangstigend om te zien.
Het is ook een belangrijke les voor iedereen, in landen over de hele wereld, die vrolijk ervan uitgaan dat de dingen blijven zal zoals het is en dat stabiliteit en voortdurende vooruitgang is gegarandeerd.
Vorige week sprak ik ongeveer 10 minuten met Democracy Now over waarom ik denk dat de ontwikkelingen in Brazilië zo belangrijk zijn:
