De rode olifant in de kamer
De Belgische federale roverheid heeft het licht op groen gezet voor de verhoging van de wettelijke pensioenleeftijd tot 67 jaar tegen 2030. Opmerkelijk, want dat stond in geen enkel verkiezingsprogramma van de corrupte regeringspartijen.
Een partij die naar de kiezer trekt met het voornemen om de arbeidsduur te verlengen, pleegt daarmee wellicht politieke harakiri. Voer dat voornemen uit na de verkiezingen, en je kan wellicht speculeren op een selectief collectief geheugen bij de volgende verkiezingen.
De paradoxen van de politiek nemen groteske vormen aan.
Gezien de tijdshorizon van 15 jaar is deze sociale bom wellicht op de keper beschouwd een onschuldig voetzoekertje. Van zodra socialisten ergens in die periode weer een regering kunnen enteren, vliegt de pensioenhervorming er wellicht als eerste uit.
Politici en werkgeversorganisaties schreeuwen moord en brand: om de pensioenen “betaalbaar” te houden, moet er langer gewerkt worden. Deze perverse logica verhult een bloedrood narratief: geen enkele partij denkt eraan om de extreem-linkse gedachte van de centrale planning van arbeidsduur te herzien.
Inderdaad. De eerste pijler is sinds jaar en dag een centraal narratief in het sociaal verhaal van alle politieke partijen. Een mantra dat blijkbaar niet ter discussie staat.
Als pensioenen afhankelijk zijn van sociale bijdragen, die op hun beurt afhangen van arbeidsduur, valt de eerste pijler te herleiden tot een vrijgeleide van de staat om te bepalen hoe lang u werkt.
Of uw werk zinvol of nuttig is, doet niet ter zake: het moet vooral bezoldigd zijn. Dit krakkemikkige slaven narratief legt pijnlijk bloot hoe onze politieke partijen, inclusief de zogenaamde “rechtse” krachten, vastgeroest zitten in een socialistische logica.
Daarmee word ook voor eens en voor altijd duidelijk gemaakt hoe democratie geen georganiseerd meningsverschil is, maar een waaier aan socialistische variëteiten waar de kiezer dan uit mag “kiezen”. Hoe lang slikken we deze waanzin nog?
