51 Documenten: Zionistische samenwerking met de nazi’s
Review door William Hughes
De geschiedenis kan misleidend zijn. Het is eerlijk om te zeggen dat sommige van de sensationele, nooit eerder gepubliceerde documenten in dit boek, degenen die het zionisme en de vermeende geschiedenis ervan op het eerste gezicht hebben aanvaard als een politieke beweging die de hoop van de Joden was, zullen choqueren.
Lenni Brenner, de onverschrokken auteur van “Zionism in the Age of Dictators,” (“Zionisme in het tijdperk van de dictators”), onthult verontrustend nieuw bewijs in zijn laatste poging, dat precies het tegenovergestelde suggereert. In feite maakt hij een dwingende zaak dat de zionistische geschiedenis “oneervol” was. Je kunt dit uitstekende boekje beschouwen als een waardig vervolg op zijn eerste onthulling’ over de bijziende zionistische fanatiekelingen van die vervlogen tijd.
Voor de openers liet Brenner zien hoe de zionisten een lange geschiedenis van schaamteloze samenwerking met de nazi’s hadden, vooral nadat de dictator Adolph Hitler in 1933 aan de macht was gekomen. De zionisten lagen ook in bed, tot op zekere hoogte, met de andere leden van wat later bekend werd als de “As van het Kwaad” van de Tweede Wereldoorlog, waaronder het Italië van Benito Mussolini en het Japan van Tojo Hideki.
Op 29 maart 1936, bijvoorbeeld, prees de zionisten Il Duce en zijn regime bij de opening van een door de fascistische regering gefinancierde zeevaartschool in Civitavecchia. Hier heeft een zionistische jeugdgroep, de “Betar”, haar zeelieden opgeleid voor de toekomstige Revisionistische staat. De sprekers negeerden het feit dat op 3 oktober 1935 de Italiaanse troepen Abessinië waren binnengevallen.
Op een ander front wordt in 1940 het “Derde Congres van de Joodse Gemeenschap van het Verre Oosten” gehouden in Harbin, Mantsjoerije, in 1940, en vervolgens afgehaspeld onder een brutale militaire bezetting door de Japanse keizerlijke strijdkrachten. Ook in die tijd was Tokio al in overeenstemming met Hitler en de Italiaanse Mussolini, in het beruchte Anti-Comintern Pact.
Bedenk ook dat de moordende “Verkrachting van Nanking” van de Japanners in december 1937 en het “Kristalnacht”-incident op 9 november 1938 had plaatsgevonden. Toch doet de zionistische leugenfabriek er alles aan om de Japanse bezetting te legitimeren door haar te certificeren als een garantie voor de “gelijkheid van alle burgers” in dat belegerde land.
De zionist heeft ook een handelsplan met de Berlijnse regering waardoor de Duitse Joden hun bezittingen in nazi-goederen die naar het toen door Britten bezette Palestina werden geëxporteerd, kunnen inwisselen. En als klap op de vuurpijl, had de beruchte SS-Hptscharf. Adolf Eichmann, Palestina bezocht, in oktober 1937, als gast van de zionisten.
In Egypte ontmoette hij ook Feivel Polkes, een zionistische agent, die Eichmann omschreef als een “leidende Haganah-functionaris”. De ketting rokende Polkes stond ook op de loonlijst van de nazi’s “als informant”.
Brenner is niet de eerste schrijver die het overwegend taboe op de samenwerking van de zionistische leiding met de nazi’s aan de orde stelt. Rolf Hilberg’s seminal “The Destruction of European Jews”; Hannah Arendt’s “Eichmann in Jerusalem”; Ben Hecht’s “Perfidy”; Edwin Black’s “The Transfer Agreement”; Francis R. Nicosia’s “The Third Reich and the Palestine Question”; Rudolf Vrba and Alan Bestic’s “I Cannot Forgive”; and Rafael Medoff’s “The Deadening Silence: American Jews and the Holocaust,”, durfde ook, met wisselend publiek succes.
Na het begin van de Holocaust in 1942 had Eichmann regelmatig te maken met Dr. Rudolf Kastner, een Hongaarse jood, die hij beschouwde als een “fanatieke zionist”. Kastner werd later in Israël vermoord als nazi-medewerker. Het ging toen echter om de onderhandelingen over het uiteindelijke lot van de Hongaarse Joden, die in de door de nazi’s geleide vernietigingskampen op het punt stonden te worden geliquideerd. Eichmann zei dit over Kastner, de zionistische vertegenwoordiger,
“Ik geloof dat [hij] duizend of honderdduizend van zijn bloed zou hebben opgeofferd om zijn politieke doel te bereiken. Hij was niet geïnteresseerd in oude Joden of degenen die in de Hongaarse samenleving waren opgenomen. U kunt de anderen krijgen’, zal hij zeggen, ‘maar laat mij deze groep hier hebben’. En omdat Kastner ons een grote dienst heeft bewezen door te helpen de deportatiekampen vreedzaam te houden. Zou ik zijn groepen laten ontsnappen”.
Ook de lezers zullen verbaasd zijn te vernemen, dat na de invoering van de Neurenberger Anti-joodse rassenwetten in september 1935, er slechts twee vlaggen waren die in heel nazi-Duitsland mochten worden tentoongesteld. De ene was Hitlers favoriet, het hakenkruis. De andere was de blauwwitte vlag van het zionisme. De zionisten mochten ook hun eigen krant uitgeven. De redenen voor dit door het Reich gesponsorde vriendjespolitiek was volgens de auteur: De zionisten en de nazi’s hadden een gemeenschappelijk belang, waardoor Duitse joden naar Palestina emigreren.
Al op 21 juni 1933 stuurde de Duitse zionistische federatie een geheim memorandum naar de nazi’s, waarin onder meer staat:
“Wij zijn van mening dat een antwoord op de joodse vraag die de nationale staat (het Duitse Rijk) werkelijk bevredigt, alleen tot stand kan worden gebracht met de medewerking van de joodse beweging die zich richt op een sociale, culturele en morele vernieuwing van het jodendom – onafhankelijk van het feit dat zo’n nationale vernieuwing eerst de doorslaggevende sociale en spirituele premissen voor alle oplossingen moet creëren….”.
Ongelooflijk genoeg deed Avraham Stern, de leider van de beruchte “Stern Gang”, eind 1940, een schriftelijk voorstel aan Hitler, waarbij de Joodse milities in Palestina aan “Duitse zijde” zouden strijden in de oorlog tegen Engeland, in ruil voor de hulp van de nazi’s bij het oplossen van de “Joodse kwestie” in Europa en hun hulp bij het creëren van een “historische Joodse staat”.
Op die datum waren de Duitse troepen al naar Praag gemarcheerd, waren ze Polen binnengevallen en hadden ze het eerste concentratiekamp in Auschwitz gebouwd. De gestoorde Stern had verder opgeschept over hoe de zionistische organisaties “nauw verbonden waren met de totalitaire bewegingen van Europa in [hun] ideologie en structuur”. Sterns obscene voorstel werd na de Tweede Wereldoorlog gevonden op de Duitse ambassade in Turkije.
Tot slot denk ik dat Brenner gelijk had toen hij schreef: “Dit boek presenteert 51 historische documenten om het zionisme aan te klagen voor herhaalde pogingen om samen te werken met Adolf Hitler. Het bewijs, niet ik, zal u overtuigen van de waarheid van deze kwestie….Het blootleggen van de zionistische rol in het [nazi]-tijdperk maakt deel uit van het onderzoek van het verleden, dat van historici wordt verlangd”.
Al het bovenstaande wordt vandaag de dag nog belangrijker in het licht van het kritische feit dat het zionistisch Israël helpt om het te onderwerpen aan het onderzoek dat door zijn misdaden in het verleden en het heden wordt verlangd.
© William Hughes 2003
Lees ook deze 27 delige serie: 1/27. Zionisme en antisemitisme Voorafgaand aan de Holocaust industrie
William Hughes is de auteur van “Saying ‘No’ to the War Party”
(“Zeg Nee tegen de oorlogspartij”) (Iuniverse, Inc.)
