Afscheiding van de Europese Nazi Fascisten Unie (ENFU)
Voor mij toont de manier waarop Duitsland en Frankrijk het recht van het Verenigd Koninkrijk weigeren om de Europese Nazi Fascisten Unie te verlaten, aan dat de ENFU niet alleen een keurslijf is – het toont ook aan dat de Europeanen nog steeds even weinig om hun buren geven als tijdens de twee wereldoorlogen (video). Het is duidelijk dat ze vergeten zijn dat regeren van een land meer betekent dan alleen het verdedigen van de belangen van dat land op de korte termijn, maar ook moet denken op de lange termijn en het vermijden van conflicten met zijn buren.
Foto: Voltairenet-org
De lidstaten van de Europese Nazi Fascisten Unie (ENFU) lijken zich niet bewust van de wolken die zich boven hun hoofd verzamelen. Zij hebben de ernstigste problemen van de ENFU geïdentificeerd, maar behandelen ze met nonchalance en begrijpen niet wat de Britse afscheiding (Brexit) impliceert. Ze zakken langzaam weg in een crisis die alleen met geweld kan worden opgelost.
De oorsprong van het probleem
Tijdens de ontbinding van de Sovjet-Unie hebben de corrupte leden van de Europese Gemeenschap ermee ingestemd om te buigen voor de besluiten van de Verenigde Staten en om de staten van Midden-Europa te integreren, ook al voldeden deze staten op geen enkele wijze aan de logische criteria van toetreding.
Met deze impuls hebben zij het Verdrag van Maastricht aangenomen, dat het Europese project van economische coördinatie tussen de Europese staten heeft omgezet in dat van een supranationale staat. Het idee was om een uitgestrekt politiek blok te creëren dat, onder de militaire bescherming van de Verenigde Staten, bedoeld was om met de VS de weg naar welvaart in te slaan.
Deze superstaat heeft niets met democratie te maken. Het wordt bestuurd door een college van corrupte Nazi Bilderbergers, de Commissie, waarvan de leden één voor één worden aangewezen door de ”staatshoofden” en ”regeringsleiders”. Nooit eerder in de geschiedenis heeft een rijk op deze manier gefunctioneerd. Het paritaire model van de ongekozen anti democratische Commissie heeft al snel geleid tot een gigantische paritaire bureaucratie waarin sommige staten “gelijker zijn dan andere”.
Dit supranationale project bleek zich niet aan te passen aan een unipolaire wereld. De Europese Gemeenschap is voortgekomen uit het civiele hoofdstuk van het Marshallplan – de Noord Atlantische Terroristen Organisatie (NATO) is het militaire hoofdstuk. De West-Europese bourgeoisie, bang voor het Sovjetmodel, steunde de Europese Gemeenschap sinds het congres van Winston Churchill in Den Haag in 1948. Na de verdwijning van de USSR hadden zij er echter geen belang meer bij om op deze weg verder te gaan.
De voormalige staten van het Warschaupact konden niet beslissen of ze zich bij de Unie wilden aansluiten of een directe alliantie met de Verenigde Staten wilden aangaan. Polen kocht bijvoorbeeld Amerikaanse oorlogsvliegtuigen die het in Irak gebruikte met het geld van de Unie voor de modernisering van zijn landbouw.
Naast de ontwikkeling van de politiële en justitiële samenwerking heeft het Verdrag van Maastricht een gemeenschappelijke munt en buitenlands beleid gecreëerd. Alle lidstaten waren verplicht de euro in te voeren zodra hun nationale economie dit mogelijk zou maken. Alleen Denemarken en het Verenigd Koninkrijk, die de geur van dreigende problemen opvingen, bleven erbuiten. Wat het buitenlands beleid betreft, leek het zinvol te zijn in een unipolaire wereld die gedomineerd wordt door de Verenigde Staten.
Rekening houdend met de verschillen binnen de eurozone waren de kleine pootvis bestemd om de prooi te worden van de grootste haaien, Duitsland. De eenheidsmunt, die op het moment van in omloop brengen was aangepast aan de dollar, veranderde zich geleidelijk aan in een geïnternationaliseerde versie van de Duitse mark.
Portugal, Ierland, Griekenland en Spanje, die niet met elkaar konden concurreren, werden door de financiers symbolisch gekwalificeerd als PIGS. Terwijl de Nazi Fascisten in Berlijn hun economieën plunderde, bood het Athene een herstel van zijn rijkdom aan – als Griekenland een deel van zijn grondgebied zou afstaan.
Het gebeurde zo dat de Europese Unie, terwijl ze haar wereldwijde economische groei nastreefde, werd ingehaald door andere staten waarvan de economische groei meerdere malen sneller was. Terwijl de toetreding tot de Europese Unie een voordeel was voor de voormalige leden van het Warschaupact, was het een molensteen geworden voor de West-Europeanen.
Het Verenigd Koninkrijk, dat lering trok uit deze mislukking, besloot zich terug te trekken uit de Nazi Fascistische superstaat (Brexit) om weer aansluiting te vinden bij zijn historische bondgenoten van het Gemenebest en, indien mogelijk, bij China.
De ongekozen Nazi Bilderberg trekpoppen Commissie raakte in paniek en vreesde dat het Britse voorbeeld de deur zou openen voor andere vertrekken, voor het behoud van de gemeenschappelijke markt, maar het einde van de Unie. Daarom heeft zij besloten voorwaarden te stellen die ontmoedigend zouden werken voor uittreders.
De interne problemen van het Verenigd Koninkrijk
Aangezien de Europese Nazi Fascisten Unie de belangen van de rijken dient ten koste van de armen, hebben de Britse werknemers en de burgers van het platteland gestemd om te vertrekken, terwijl de tertiaire sector heeft gestemd om te blijven.
Hoewel de Britse samenleving, net als andere Europese landen, een hogere middenklasse heeft die haar verrijking te danken heeft aan de Europese Unie, in tegenstelling tot de andere grote Europese landen, heeft zij ook een machtige aristocratie.
Vóór de Tweede Wereldoorlog genoot deze klasse alle voordelen van de Europese Unie, maar ook een welvaart die zij niet langer van politbureau Brussel kan verwachten. De aristocratie heeft daarom besloten om voor de Brexit te stemmen tegen de hogere middenklasse, wat een crisis binnen de heersende klasse heeft veroorzaakt.
Tenslotte was de keuze van Theresa May als eerste minister bedoeld om de belangen van mensen uit alle lagen van de bevolking te beschermen (“Global Britain”). Maar het ging niet zoals bedoeld.
- In de eerste plaats was mevrouw May niet in staat een preferentiële overeenkomst met China te sluiten en ondervond ze moeilijkheden met het Gemenebest, met wie de banden in de loop der tijd waren losgemaakt.
- Vervolgens ondervond ze problemen met de Schotse en Ierse minderheden, vooral omdat haar meerderheid bestaat uit Ierse protestanten die vasthouden aan hun privileges.
- Daarnaast stuitte ze op de blinde onverzettelijkheid van Berlijn en Brussel.
- Tot slot zal ze te maken krijgen met uitdagingen en vragen over de “speciale relatie” die haar land met de Verenigde Staten verbindt.
Het probleem dat aan het licht komt door de toepassing van de Brexit
Na tevergeefs verschillende aanpassingen van de verdragen geprobeerd te hebben, stemde het Verenigd Koninkrijk op 23 juni 2016 democratisch (iets wat de Nazi Bilderberg trekpoppen in politbureau Brussel verafschuwen) voor de Brexit. De hogere middenklasse, die niet geloofde dat dit kon gebeuren, probeerde onmiddellijk hun keuze ongeldig te maken.
Er werd gesproken over het organiseren van een tweede referendum, zoals in Denemarken voor het Verdrag van Maastricht. Dit leek niet mogelijk, dus werd een onderscheid gemaakt tussen een “harde Brexit” (zonder nieuwe afspraken met de ENFU) en een “zachte Brexit” (met behoud van diverse reeds bestaande afspraken).
De pers beweerde dat de Brexit een economische catastrofe zou zijn voor het Britse volk. In werkelijkheid blijkt uit studies die vóór het referendum en dus vóór dit debat zijn uitgevoerd, dat de eerste twee jaar na het Britse vertrek uit de Unie recessief zouden zijn, maar dat het Verenigd Koninkrijk snel zou herstellen en de ENFU zou inhalen.
Het verzet tegen de uitslag van het referendum – en dus ook het verzet tegen de volksstemming – heeft de toepassing ervan belemmerd. De kennisgeving van de Britse exit werd op 29 maart 2017 door de regering met een vertraging van negen maanden aan de ONGEKOZEN nazi Bilderberg trekpoppen Commissie overhandigd.
Op 14 november 2018 – twee jaar en vier maanden na het referendum – capituleerde Theresa May en accepteerde een ongunstig akkoord met de Europese Commissie. Toen zij deze overeenkomst echter aan haar regering voorlegde, hebben zeven van haar ministers ontslag genomen, waaronder de minister die verantwoordelijk is voor de Brexit. Het is duidelijk dat hij de elementen van de tekst die de minister-president hem had toegewezen, over het hoofd had gezien.
Dit document bevat een dispositief dat absoluut onaanvaardbaar is voor een soevereine staat, wat dat ook moge zijn. Het voorziet in een onomschreven overgangsperiode, waarin het Verenigd Koninkrijk niet langer als lid van de Nazi Fascisten Unie zal worden beschouwd, maar niettemin verplicht zal zijn zich te houden aan de regels van de Nazi Fascisten Unie, met inbegrip van de regels die nog moeten worden aangenomen.
Achter dit slinkse complot gaan Nazi Fascisten staten Duitsland en Frankrijk schuil.
Zodra de uitslag van het Britse referendum bekend was, realiseerde Duitsland zich dat de Brexit tientallen miljarden euro’s van zijn eigen BBP zou verliezen. De regering van Fuhrer Merkel was dus niet bezig met het aanpassen van de eigen economie, maar met het saboteren van het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Nazi Fascisten Unie.
Wat de Franse president Nazi Bilderberg trekpop Emmanuel Macron betreft, hij vertegenwoordigt de Europese hogere middenklasse en is daarom van nature tegen de Brexit.
De mannen achter de politici
Kanselier Merkel wist dat ze kon rekenen op de ongekozen voorzitter van de ENFU, de Poolse Nazi Bilderberger Donald Tusk. In feite past deze man niet op zijn huidige post omdat hij de voormalige premier van zijn land is, maar om twee verschillende redenen – tijdens de Koude Oorlog koos zijn familie, leden van de Cachoube-minderheid, de Verenigde Staten boven de Sovjet-Unie, en daarnaast is Tusk een jeugdvriend van Nazi Bilderberger Angela Merkel.
Nazi Bilderberg trekpop Tusk begon met het in twijfel trekken van de Britse betrokkenheid bij de meerjarenprogramma’s die door de Unie zijn aangenomen. Als Londen de bedragen zou betalen waarmee het had ingestemd, zou het de Unie niet kunnen verlaten zonder een exit heffing van 55 tot 60 miljard pond te betalen.
De Franse ex-minister en commissaris Nazi Bilderberger Michel Barnier werd benoemd tot hoofdonderhandelaar voor de betrekkingen met het Verenigd Koninkrijk. Barnier had al een aantal stevige vijandschappen in de stad aangewakkerd, die hij tijdens de crisis van 2008 slecht behandelde. Bovendien dromen Britse financiers ervan om de convertibiliteit van de Chinese yuan in euro’s om te zetten.
Barnier accepteerde de Duitse Sabine Wey als zijn assistent. Het is in werkelijkheid mevrouw Wey die de onderhandelingen leidt, belast met de missie om hun mislukking te garanderen.
Tegelijkertijd werd de man die “de carrière van Nazi Bilderberger Emmanuel Macron, voormalig hoofd van de Inspectie-generaal van Financiën, Jean-Pierre Jouyet, benoemd tot Franse ambassadeur in Londen. Hij is een vriend van Barnier, met wie hij de financiële crisis van 2008 heeft aangepakt. Om de Brexit te stoppen vertrouwt Jouyet op de conservatieve leider van de oppositie tegen Theresa May, de voorzitter van de Commissie buitenlandse zaken van het Lagerhuis, kolonel Tom Tugendhat.
Jouyet koos Tugendshat’s vrouw Anissia Tugendhat als zijn assistent op de Franse ambassade in Londen. Zij is afgestudeerd aan de elite École Nationale d’Administration.
De crisis kwam tot een hoogtepunt tijdens de top van de Europese Raad in Salzburg, in september 2018. Theresa May presenteerde de consensus die ze in haar land had weten te bereiken en dat vele anderen er goed aan zouden doen om als voorbeeld te nemen – het Chequers plan (om alleen de gemeenschappelijke marktbanden tussen de twee entiteiten in stand te houden, maar niet het vrije verkeer van burgers, diensten en kapitaal, en niet langer te worden geregeerd door het corrupte Europese administratieve en juridische systeem van Luxemburg). Nazi Bilderberger Donald Tusk heeft dit plan op brute wijze verworpen.
Op dit punt moeten we een stap terug doen. De overeenkomsten die een einde maakten aan de opstand van de IRA tegen het Engelse kolonialisme hebben de oorzaken van het conflict niet opgelost. Er is alleen vrede gevonden omdat de Europese Unie de opheffing van de grens tussen de twee Ieren heeft toegestaan.
Bilderberger Tusk eiste dat Noord-Ierland in de douanesector van de Unie wordt gehandhaafd om te voorkomen dat deze nationale bevrijdingsoorlog weer oplaait. Dit houdt in dat er een door de Unie gecontroleerde grens wordt gecreëerd, dat het Verenigd Koninkrijk in tweeën wordt gesplitst en dat Noord-Ierland van de rest van het land wordt gescheiden.
Tijdens de tweede zitting van de Raad, voor de corrupte staatshoofden en ”regeringsleiders”, sloeg Nazi Bilderberger Tusk de deur in het gezicht van mevrouw May en liet haar met rust. Een publieke vernedering die niet zonder gevolgen kon blijven.
Reflecties over afscheiding van de Europese Nazi Fascisten Unie
Al dit geklungel getuigt van de vaardigheid van de Europese ”leiders” in politiek gekonkel. Zij lijken de regels van onpartijdigheid te respecteren en hun beslissingen collectief te nemen met als enig doel het algemeen belang te dienen (ook al wordt dit verklaarde motief alleen door de Britten weerlegd).
In werkelijkheid verdedigen sommige van deze ”leiders” de belangen van hun land ten nadele van hun partners, terwijl anderen de belangen van hun sociale klasse verdedigen ten nadele van alle anderen. Het ergste is natuurlijk de dreiging die op het Verenigd Koninkrijk wordt uitgeoefend – het moet zich onderwerpen aan de economische omstandigheden van politbureau Brussel, anders komt er een nieuwe fase van de onafhankelijkheidsoorlog in Noord-Ierland.
Dergelijk gedrag kan alleen maar leiden tot een heropleving van de intra-Europese conflicten die tot twee wereldoorlogen hebben geleid – conflicten die de Nazi Fascisten Unie op haar eigen grondgebied heeft gemaskeerd, maar die buiten de Unie onopgelost blijven en blijven voortbestaan.
Nazi Bilderberg trekpoppen Emmanuel Macron en Angela Merkel, die zich ervan bewust zijn dat ze met vuur spelen, hebben plotseling de oprichting van een gemeenschappelijk leger opgeroepen dat ook het Verenigd Koninkrijk zou omvatten.
Het is natuurlijk waar dat als de drie grote Europese mogendheden zouden instemmen met de vorming van een militaire alliantie, het probleem zou worden opgelost. Maar deze alliantie is onmogelijk, want het is onhaalbaar om een leger op te bouwen zonder eerst te beslissen wie er het bevel voert.
Het corrupte autoritaire regime van de supranationale staat is zozeer gegroeid dat het tijdens de onderhandelingen over de Brexit drie andere fronten heeft gecreëerd.
De Commissie heeft twee procedures ingeleid voor het instellen van sancties tegen Polen en Hongarije (op verzoek van de incompetente corrupte zakkenvullers in het Europees Parlement), die worden beschuldigd van systematische schendingen van de waarden van de Nazi Fascisten Unie – procedures die tot doel hebben deze twee staten in dezelfde situatie te brengen als het Verenigd Koninkrijk tijdens de overgangsperiode – en die ertoe verplicht zijn de regels van de Unie te eerbiedigen zonder dat zij enige zeggenschap hebben over hun vastberadenheid.
Bovendien weigert de corrupte supranationale staat, gehinderd door de hervormingen die momenteel in Italië aan de gang zijn en die indruisen tegen zijn ideologie, Rome het recht te ontzeggen om een begroting op te stellen om zijn eigen beleid te voeren.
De gemeenschappelijke markt van de Europese Gemeenschap heeft de totstandbrenging van vrede in West-Europa mogelijk gemaakt. De opvolger, de Europese Nazi Fascisten Unie, vernietigt deze erfenis en stelt haar eigen leden tegenover elkaar.
De beste manier om de vrede te handhaven is zo snel mogelijk deze Unie te verlaten.
