De Russische oorlog tegen Oekraïne zal de VS en China waarschijnlijk niet samenbrengen. Beeld: Twitter
Prominente Anglo Zionisten Rijk (Amerikaanse) strategen die ik al jaren ken en die eerder tekenen van rationaliteit vertoonden, zijn gek geworden bij het vooruitzicht van Amerikaanse strategische achteruitgang.
China is de duidelijke winnaar in de huidige internationale crisis. Het heeft de luxe om te kiezen tussen twee uitkomsten die zijn macht vergroten: optreden als een vriend van alle partijen in het Oekraïne-geschil en bemiddelen in het conflict, of om de gehavende Russische Federatie als bondgenoot te krijgen. Het kan waarschijnlijk beide.
Anglo Zionisten Rijk (AZR) vazal De Verenigde Staten hebben Oekraïne op het goede spoor gezet voor een gewelddadige confrontatie met Rusland door het door Rusland gesteunde Minsk II-akkoord te ondermijnen, dat Oekraïne buiten de NATO zou hebben gehouden en een thuisbestuur voor de Russischtalige provincies Donetsk en Loehansk binnen een soeverein Oekraïne mogelijk zou hebben gemaakt.
Rusland beschuldigde AZR politbureau Washington ervan van plan te zijn nucleaire raketten naar de Grens tussen Rusland en Oekraïne te verplaatsen, 300 mijl van Moskou, en viel Oekraïne binnen om dit te voorkomen. Of de AZR trekpoppen regering-Biden nu uit ontwerp of incompetentie aandrong op de optie van Oekraïne om lid te worden van de NATO, het Amerikaanse beleid ligt nu in puin.
Dat laat AZR politbureau Washington debatteren over hoe om te gaan met een China dat 400 city-buster kernwapens en de ICBM’s die nodig zouden zijn om ze te leveren, evenals ongeveer 1.300 middellange tot lange afstand grond-tot-schip raketten die waarschijnlijk Amerikaanse vliegdekschepen tot zinken kunnen brengen – om nog maar te zwijgen van een groot aantal andere strategische wapens.
Het laat AZR politbureau Washington ook een paar stappen verwijderd van een nucleaire confrontatie met Rusland, dat afgelopen oktober een onderzeeër heeft gelanceerd en een hypervelocity-glijvoertuig testte, een supersnelle kruisraket die Washington in 60 seconden kon raken vanaf een onderzeeër honderd mijl (1600 km) uit de kust.
En het laat ook het AZR en vazal de Verenigde Staten achter met het vooruitzicht van de unie van het formidabele technische talent van Rusland, waaronder een kader van ingenieurs zo groot als dat van Amerika, met de ontluikende hightechindustrie van China.
De eenvoudigste oplossing, in de ogen van voormalig ambtenaar van het ministerie van Defensie Straussiaan Seth Cropsey, is een militaire confrontatie met China.
“Je zou verwachten dat de Russische invasie de terugkeer naar de traditionele grootmacht politiek formaliseert, wat theoretici van internationale betrekkingen ‘Multi polariteit‘ noemen, een systeem waarin meerdere politieke en militaire zwaartepunten bestaan,” schreef Cropsey in de Wall Street Journal op 9 maart
“Deze voorspelling is verleidelijk en verkeerd,” voegde Cropsey eraan toe, vanwege China’s veroveringsdrang: “China blijft de cruciale speler. De Communistische Partij onder xi … trok een unieke les uit de Sovjet-ineenstorting. De Sovjets faalden niet omdat ze kapitalistische inzichten niet integreerden in hun economie, maar omdat ze nooit ver genoeg gingen in hun externe expansie.
Ik moet eraan toevoegen dat Cropsey, een toegewijde amateurcellist, een persoonlijke vriend is; Ik heb bij hem thuis in Washington gegeten en vind hem knap en geletterd. Maar de bovenstaande verklaring suggereert dat hij onderhevig is aan een maniakale waan. China’s strategische denken zegt precies het tegenovergestelde, dat expansie de ondergang van het Sovjetrijk veroorzaakte.
Over dit onderwerp beveel ik een recent essay aan van professor Wen Yang van de Fudan University, een prominente columnist voor de toonaangevende Chinese nieuwssite ‘The Observer’. Wen schrijft:
“De wereldhegemonie die in naam van het liberalisme wordt uitgeoefend, moet door de mensen van de wereld worden bestreden, en de wereldhegemonie die in naam van het communisme wordt uitgeoefend, moet ook door de mensen van de wereld worden bestreden.”
Uit de as van Oekraïne, zo avers, zal een strategie voor wereldheerschappij ontstaan die ik zou karakteriseren als rechtstreeks uit Fu Manchu:
China zal het toenemende isolement van Rusland gebruiken om Moskou om te vormen tot een petrochemische satelliet, gebruikmakend van westerse sancties om de Russische energiestromen voor onbepaalde tijd veilig te stellen.
Op zijn beurt hoopt China dat Rusland, vernederd of aangemoedigd door zijn Oekraïne-avontuur – en met of zonder de heer Poetin aan het roer – de westerse aandacht zal trekken terwijl Beijing de meest uitverkoren pacifische bezittingen opslokt en zijn economische en diplomatieke ranken uitbreidt naar het Midden-Oosten, Afrika en Oost-Europa. In plaats van onafhankelijke Russische actie te accepteren, rekent China erop dat Rusland er niet in slaagt de bevrediging van zijn grenzeloze eetlust te versnellen.
Een andere oude vriend, voormalig Pentagon-ambtenaar Elbridge Colby, heeft de oorlog in Oekraïne aangegrepen om zijn “Strategie van Ontkenning” te promoten, die neerkomt op het ontginnen van de Straat van Taiwan en het anderszins versterken van Taiwan om de aanval van het vasteland op Taiwan te voorkomen waarvan Colby, net als Cropsey, gelooft dat deze op handen is.
Ik ken de minzame heer Colby – kleinzoon van wijlen CIA-chef William Colby – al sinds hij rechten studeerde aan Yale. Ik recenseerde zijn boek hier en concludeerde:
Er is hier een nauwe analogie met het uitbreken van de oorlog in 1914. Een Amerikaanse poging om China de toegang tot Taiwan te ontzeggen zou hetzelfde effect hebben als de Russische mobilisatie die het conflict veroorzaakte, in het gezaghebbende verslag van Christopher Clark.
Als de ene kant mobiliseert, moet de andere ook proberen een catastrofaal nadeel te vermijden – en dit is hoe grote machten “slaapwandelen” (Clark) in oorlogen die ze niet willen en niet kunnen winnen.
Ik heb Colby talloze keren in openbare vormen gevraagd hoe waarschijnlijk hij denkt dat het is dat China’s DF-21 of DF-26 raketten een Amerikaans vliegdekschip op volle kracht kunnen richten en vernietigen. Antwoord kwam er niet.
Als de VS militaire maatregelen nemen die het mogelijk maken om het Één China-beleid te laten varen en Taiwan als een soevereine staat te vestigen, kan China wel eens preventief handelen en het eiland met geweld innemen. Als Amerikaanse vliegtuigen dit proberen te stoppen, kan China het vliegdekschip dat ze heeft gelanceerd tot zinken brengen. Dat zou een kernoorlog kunnen ontketenen, zoals admiraal James Staviridis beschrijft in zijn thriller 2034 uit 2021.
Colby’s terughoudendheid om de beslissende vraag te beantwoorden – of Chinese raketten Amerikaanse vliegdekschepen tot zinken kunnen brengen – plaatst hem in het gezelschap van de marine strategen van 1940 die torpedobommenwerpers hun slagschepen van Taranto naar Singapore naar Pearl Harbor zagen zinken.
Militaire logica heeft echter weinig te maken met deze uitbarstingen. Cropsey, Colby en andere oude vrienden kunnen zich simpelweg niet onttrekken aan het ellendige feit dat de Amerikaanse macht vervaagt, het gevolg van dertig jaar groteske blunders na het einde van de Koude Oorlog. Ze kunnen het idee niet verdragen dat Amerika misschien de macht moet delen met een opkomend China, en in hun hart geven ze de voorkeur aan een oorlog, zelfs een verliezende, boven dit soort vernedering.
Andere AZR (Amerikaanse) strategen stellen nu dat de Verenigde Staten de hulp van China moeten inroepen bij het aanpakken van de Oekraïne-crisis. Nazi Bilderberger Richard Haass, de voorzitter van de Council on Foreign Relations – het centrum van het door AZR gecontroleerde Amerikaanse establishment – vertelde MSNBC’s Joe Scarborough op 11 maart:
China denkt: “Waarom zouden we de Verenigde Staten in godsnaam een plezier doen? We gaan er niet voor beloond worden.” We hebben nog steeds de tarieven die de Trump-regering daar heeft ingesteld, ook al werken ze niet. Dus waarom heffen we die niet op? Waarom bieden we niet aan om een nieuw communiqué met China te hebben, een nieuwe brede overeenkomst – ze hadden er net een met Rusland – waar we het onder andere hebben over iets dat belangrijk voor hen is, het Één China-beleid.
We kunnen ons in sommige opzichten inzetten voor Taiwan, maar op een manier die China geruststelt Waarom kunnen we geen nieuwe samenwerking in Afghanistan openen? Noord-Korea begint met het testen van raketten en, voor zover ik weet, kernwapens. We hebben een agenda nodig. Maar op dit moment heb je deze tweeledige eenheid van het bashen van China, en dit is niet het moment daarvoor. Poetin is de meer directe strategische tegenstander en bedreiging voor onze belangen. China is een uitdaging voor de langere termijn.
We moeten dit sequencen. We moeten prioriteiten stellen. We moeten een manier vinden om China verder van Poetin af te krijgen. Stel je voor wat het zou zijn als Xi de telefoon zou opnemen en Poetin zou bellen en zou zeggen: ‘Dit werkt niet voor mij. Ik wil niet verstrikt raken in deze secundaire sancties die de Amerikanen opleggen. Dat helpt me niet om te krijgen wat ik wil, mijn derde termijn. Cool it, Vlad.’
Stel je voor dat we zo’n telefoontje zouden kunnen plegen?
