De bankencrisis en eurocrisis zijn terug van weggeweest. In Italië blijven de problemen aanhouden. Dit weekend werd duidelijk dat Veneto Banca en Banca Popolare di Vicenza op instorten staan. De belastingbetaler mag nu al voor 11 miljard euro gaan opdraaien. En dat is nog maar het begin.
Dat de banken- en eurocrisis niet over zijn, is voor lezers van de reguliere corrupte media en voor het gros van de incompetente politici niet te bevatten. Maar, als lezer van Pensioenactivist – ODVN weet u uiteraard beter.
Enkele weken geleden reed in Spanje Banco Popular de afgrond in. Santander nam de bank voor 1 symbolische euro over. Opnieuw zijn er problemen in Zuid-Europa, dit keer in Italië.
Italië zat al langer in de problemen. In 2016 parkeerde de overheid al 20 miljard euro als extra buffer om probleem-banken te kunnen redden. Vooral de problemen bij Monte di Paschi kwamen in het nieuws.
Afgelopen weekend bleek dat twee regionale banken in de problemen zitten: Veneto Banco en Banco Populare di Vicenza.
De Italiaanse overheid zal nu een soort ‘badbank’ oprichten om alle toxische producten daar te stockeren, terwijl de bank Intesa Sanpaolo de ‘goede’ assets overneemt.
We horen u denken: “Is het niet overdreven om op basis van twee lokale probleembanken te concluderen dat er een nieuwe crisis aankomt?” Het antwoord is: “Neen.” En we leggen uit waarom:
Wat in Spanje gebeurde rond Santander en Banco Popular is iets anders dan wat nu in Italië op tafel ligt. In dat scenario nam Santander namelijk ook de rommel mee over en moest alles via de markten opgekuist worden.
De rekening is voor de belastingbetaler
In het Italiaanse geval is het de overheid (lees: de belastingbetaler) die alle toxische producten, en dus ook alle bijhorende risico’s op zich neemt. Oftewel: de verliezen worden opnieuw gesocialiseerd, net als bij de vorige financiële crisis gebeurde. De kostprijs voor de belastingbetaler zal voor deze twee kleine regionale banken al oplopen tot boven 10 miljard euro.
Italië gaat hiermee in tegen de regels die vooropgesteld zijn in de bankenunie van de EU. Er is hier geen sprake van een ‘bail in’, maar dus wel een ‘bail out’.
Of hoe de afwikkeling van deze Italiaanse banken opnieuw foute signalen stuurt naar de rest van de banken die in de problemen zitten: Laat maar waaien, de overheid en belastingbetaler zullen alles wel oplossen.
Tien jaar na het uitbreken van de kredietcrisis hebben we dus nog altijd niets geleerd. Het is het centrale thema in het boek ‘De Chrono-Crisis’ van Lawrence Urbain, dat enkele maanden geleden verscheen. In dat boek stelt Urbain dat de eurozone helemaal zal instorten, op het ogenblik dat Italië omvalt.
We zijn er bijna …. Haal je spaargeld van de bank…
