Hoewel ik niet weet waar Trump werkelijk voor staat, laat onderstaand bericht van grote schoft Soros toch duidelijk blijken in paniek te zijn dat de voormalige dictatuur to be, de een wereld regering -pax Judea– voorlopig in de ijskast verdwijnt.
Opvallend is ook dat het nieuws over bevestiging van het valse geboortecertificaat van oorlogsmisdadiger met de Nobelprijs voor de vrede door de corrupte massa media niet als nieuws wordt gebracht?
Trump had het ook al snel door dat Obama – in werkelijkheid Barry Soetoro heet en door de Zionisten/Nazi Bilderberg opgeleid voor zijn trekpoppen functie.
Hier het bericht van Zionist/Nazi Bilderberg George Soros
Ruim voordat Donald Trump verkozen werd tot President van de Verenigde Staten, stuurde ik een vakantie groet aan mijn vrienden met de tekst: “deze keer is het niet business as usual. Ik wens u het beste in een roerige wereld.”
Nu voel ik de behoefte om dit bericht te delen met de rest van de wereld. Maar voordat ik dat doe, moet ik u zeggen wie ik ben en waar ik voor sta.
Ik ben een 86-jarige Hongaarse Zionistische Jood die een Amerikaans staatsburger werd na het einde van de tweede Wereldoorlog. Ik leerde op jonge leeftijd hoe belangrijk het is wat voor soort politiek regime er heerst.
De vormende ervaring van mijn leven was de bezetting van Hongarije door Hitler Duitsland in 1944. Ik zou waarschijnlijk zijn omgekomen als mijn vader de ernst van de situatie niet had begrepen. Hij Regelde valse identiteiten voor zijn familie en voor vele andere Joden; met zijn hulp hebben de meesten het overleefd.
In 1947 ontsnapte ik uit Hongarije, dat destijds onder communistisch bewind stond, naar Engeland. Als student aan de London School of Economics, kwam ik onder de invloed van de filosoof Karl Popper en ontwikkelde ik mijn eigen filosofie, gebouwd op de twee pijlers van feilbaarheid en reflexiviteit.
Ik heb een onderscheid gemaakt tussen twee soorten politieke regimes: die waarin mensen hun ”leiders” hebben gekozen, die vervolgens de belangen van de kiezers moesten behartigen, en de anderen waar de ”leiders” hun onderwerpen wilde manipuleren in het belang van de ”leiders”. Onder invloed van Poppers, noemde ik het eerste soort samenleving open, de tweede gesloten.
De indeling is te simplistisch. Er zijn vele graden en variaties in de geschiedenis, van goed functionerende modellen tot mislukte staten, en vele verschillende niveaus van de overheid in elke specifieke situatie. Toch vind ik het onderscheid tussen de twee regime typen nuttig. Ik werd een actieve promotor van de eerste en tegenstander van de laatste. Ik vind het huidige moment in de geschiedenis erg pijnlijk. Open samenlevingen zijn in crisis, en verschillende vormen van gesloten samenlevingen – van fascistische dictaturen tot maffia staten – zijn aan het opkomen. Hoe kon dit gebeuren?
De enige verklaring die ik kan vinden is dat de verkozen leiders niet hebben voldaan aan de kiezers gerechtvaardigde verwachtingen en aspiraties en dat deze mislukking heeft geleid dat kiezers zijn ontgoocheld met de heersende versies van democratie en het kapitalisme.
Heel eenvoudig, veel mensen vinden dat de ”elite” hun democratie hebben gestolen.
Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie is de Verenigde Staten naar voren gekomen als de enige overgebleven supermacht, eveneens ertoe verplicht de beginselen van democratie en vrije markten te beschermen. De belangrijkste ontwikkeling sinds die tijd is de mondialisering van de financiële markten, aangevoerd door personen en instellingen die aanvoerde dat de mondialisering de totale rijkdom verhoogt. Immers, indien de winnaars de verliezers compenseren, zou er nog steeds iets overblijven.
Het argument was misleidend, omdat er voorbijgegaan wordt aan het feit dat de winnaars zelden of nooit, de verliezers compenseren. Maar de potentiële winnaars brachten genoeg geld in ter bevordering van het argument dat er heerst. Het was een overwinning voor de gelovigen in onbelemmerd vrij ondernemerschap, of “markt fundamentalisten,” zoals ik hen noem. Omdat financiële kapitaal een onmisbaar bestanddeel van economische ontwikkeling is, en enkele landen in de derde wereld op eigen kracht genoeg kapitaal konden genereren, verspreidde globalisering zich als wildvuur. Financieel kapitaal kan zich vrij bewegen en voorkomt belastingheffingen en regelgeving.
Globalisering heeft verstrekkende economische en politieke gevolgen. Het heeft geleid tot enkele economische convergentie tussen arme en rijke landen; maar het vergroot de ongelijkheid binnen zowel de rijke als de arme landen. In de ontwikkelde wereld gingen de opgebouwde voordelen voornamelijk naar de eigenaars van het grote financieel kapitaal, die minder dan 1% van de bevolking uitmaken.
Het ontbreken van herverdelend beleid is de belangrijkste bron van de ontevredenheid die de tegenstanders van democratie hebben uitgebuit. Maar er waren ook andere factoren, met name in Europa. Ik was vanaf haar oprichting een fervent aanhanger van de Europese Unie. Ik beschouwd het als de belichaming van het idee van een open samenleving: een vereniging van democratische staten bereid om een deel van hun soevereiniteit te offeren voor het gemeenschappelijk goed. Het begon op een gedurfde experiment door Popper “versnipperde sociale engineering” genoemd.
De leiders plande een haalbare doelstelling en stelde een vaste tijdlijn in, en mobiliseerden de politieke wil die nodig is om eraan te voldoen, goed wetende dat elke stap een verdere stap voorwaarts vereist. Dat is hoe de Europese Kolen en Staalgemeenschap uitgegroeid tot de EU.
Maar toen is er iets jammerlijk misgegaan. Na de Crash van 2008, werd een vrijwillige vereniging van gelijken omgevormd tot een relatie tussen de schuldeisers en schuldenaren, waar de debiteuren moeilijkheden ondervinden bij het voldoen aan hun verplichtingen en de schuldeisers de voorwaarden stellen die de debiteuren moesten gehoorzamen. Die relatie is noch vrijwillig noch gelijk geweest.
Duitsland ontpopt zich als de hegemonische macht in Europa, maar het voldoet niet aan de verplichtingen die succesvolle hegemonieën vervullen moet, namelijk verder te kijken dan hun beperkte eigenbelang maar naar de belangen van de mensen die afhankelijk zijn van hen. Vergelijk het gedrag van de VS na de Tweede Wereldoorlog met Duitslands gedrag na de Crash van 2008: de VS lanceerde het Marshallplan, die tot de ontwikkeling van de EU leidde; Duitsland heeft een bezuiniging programma opgelegd dat haar smalle eigenbelang diende.
Vóór de hereniging, was Duitsland de drijvende kracht van de Europese integratie: het was altijd bereid om een beetje extra bij te dragen door ruimte te geven aan diegene die weerstand boden. Denk aan Duitslands bijdrage tot de verwezenlijking van Margaret Thatchers eisen met betrekking tot de EU-begroting?
Maar de hereniging van Duitsland op basis van 1:1 bleek heel duur te zijn. Toen Lehman Brothers failliet ging, voelde Duitsland zich niet rijk genoeg om eventuele aanvullende verplichtingen om zich te nemen. Toen de Europese minister van Financiën verklaarde dat geen andere systeem kritische financiële instelling zou mogen mislukken, heeft Duits bondskanselier nazi Bilderberg trekpop Angela Merkel, goed geluisterd naar de wensen van haar kiezers, verklaard dat elke lidstaat naar haar eigen instellingen moet kijken. Dat was het begin van het proces van desintegratie.
Na de Crash van 2008 werd de EU en de eurozone steeds disfunctioneler. Heersende omstandigheden waren ver verwijderd van die welke zijn voorgeschreven door het Verdrag van Maastricht, maar het wijzigen van het Verdrag werd steeds moeilijker, en uiteindelijk onmogelijk, omdat het niet kon worden geratificeerd. De eurozone werd het slachtoffer van verouderde wetten; broodnodige hervormingen kunnen alleen worden ingevoerd door het vinden van de mazen in de oude wetten. Dat is hoe de instellingen steeds ingewikkelder werden, en kiezers werden vervreemd.
De opkomst van de anti-Europese bewegingen belemmerd verder de werking van de instellingen. En deze krachten van desintegratie ontvingen een krachtige impuls in 2016, eerst door de Brexit, vervolgens door de verkiezing van Trump in de VS, en op 4 December verwierpen de Italiaanse kiezers, met een grote meerderheid, de constitutionele hervormingen.
Democratie is nu in crisis. Zelfs de Verenigde Staten, ’s werelds toonaangevende ”democratie”, heeft een artiest/ kunstenaar en een dictator in wording als president gekozen. Hoewel Trump zijn retoriek heeft afgezwakt nadat hij is verkozen, is zijn gedrag niet veranderd noch dat van zijn adviseurs. Zijn kabinet bestaat uit incompetent extremisten en gepensioneerde generaals.
Wat staat ons te wachten?
Ik ben ervan overtuigd dat de democratie in de VS veerkrachtig zal blijken. De Grondwet en instellingen, met inbegrip van de vierde macht, zijn sterk genoeg om te weerstaan aan de excessen van de uitvoerende macht, waardoor een dictator in wording niet werkelijk een dictator kan worden.
Maar de VS zal in de nabije toekomst bezig met een interne strijd, en bepaalde minderheden zullen lijden. De VS zullen de democratie in de rest van de wereld niet kunnen beschermen en bevorderen. Integendeel, Trump zal meer affiniteit hebben met dictators. Die het mogelijk maken dat sommigen van hen tot een overeenkomst komen met de VS, en anderen het zonder inmenging kunnen voort zetten. Trump geeft de voorkeur aan het maken van deals om beginselen te verdedigende. Helaas, dat is populair bij zijn achterban.
Ik ben met name bezorgd over het lot van de Europese Nazi Fascisten Unie, die het gevaar lopen om onder invloed van de Russische President Vladimir Poetin te komen, waarvan het concept van zijn regering onverenigbaar is met die van de open samenleving. Poetin is geen passieve begunstigde van de recente ontwikkelingen; Hij werkte hard om ze te tonen. Hij kent de zwakte van zijn regime: het kunnen benutten van natuurlijke hulpbronnen, maar kan geen economische groei genereren.
Hij voelt zich bedreigd door de “color revolutions” in Georgië, Oekraïne en elders. Aanvankelijk probeerde hij de sociale media te beheersen. Vervolgens in een briljante zet, heeft hij het bedrijfsmodel van sociale mediabedrijven uitgebuit om desinformatie en vals nieuws te verspreiding, kiezers te desoriënteren en democratieën te destabiliseren. Dat is hoe hij Trump hielp gekozen te worden.
Hetzelfde dreigt te gebeuren in het seizoen van de Europese verkiezingen in 2017 in Nederland, Duitsland en Italië. In Frankrijk staan de twee belangrijkste kanshebbers dicht bij Poetin en popelen om met hem samen te werken. Als een van beide wint, zal Poetins dominantie in Europa een fijt zijn geworden.
Ik hoop dat de leiders en de burgers van Europa zullen beseffen dat dit gevaar oplevert voor hun manier van leven en de waarden waarop de ENFU is gegrondvest. Het probleem is dat de methode die Poetin hanteert voor het destabiliseren van de democratie niet kan worden gebruikt om de eerbiediging van de feiten en een evenwichtige kijk op de werkelijkheid te herstellen.
Met de achterblijvende economische groei en de vluchtelingencrisis onbeheerst, staat de EU op de rand van instorting en zal het een ervaring moeten ondergaan die vergelijkbaar is met die van de Sovjet-Unie in de vroege jaren 1990. Degenen die geloven dat de EU moet worden gered om opnieuw te worden uitgevonden moeten doen wat ze kunnen om een beter resultaat te bewerkstelligen.
Willen we onze kinderen en kleinkinderen laten leven in vrijheid dan zullen we nu de gevestigde corrupte Één partij politiek achter ons moeten laten en direct democratie in moeten voeren in combinatie met een Onvoorwaardelijk Basis inkomen.
Bron:.zerohedge.com/news/2016-12-28/george-soros-conjures-hitler-attack-ascendant-populists-warns-democracy-now-crisis