Het is het masker van je slavernij

Het beeld van Escrava Anastácia is veelvuldig verschenen in verschillende recente anti-lockdown-protesten over de hele wereld. De manier waarop de gelijkenis van deze gemuilkorfde Braziliaanse slavin is gebruikt om de verschillende vormen van ”pandemische” bevolkingsbeperkingen te illustreren, met name het verplicht dragen van gezichtsmaskers, is door verschillende – door zionisten gecontroleerde – ”media” bekritiseerd vanwege de vermeende culturele toe-eigening en oneerbiedigheid met de historische lijden van zwarte mensen.

Dit artikel biedt een kans om deze claim van coöptatie aan te pakken en de voordelen uit te leggen van het verlichten van de huidige ”gezondheid” gestuurde beperkingen als inderdaad een vorm van slavernij.

Anastásia spreekt in de stilte na gebeden, alsof ze telepathisch zijn. Ik denk dat ik het geluid van bepaalde woorden kan onderscheiden… Anastácia’s stilte zegt: “Spreek voor mij!”

Escrava Anastácia is een volksheilige die wordt vereerd in Brazilië , met een groot aantal toegewijde onder Umbanda-beoefenaars. Ze wordt ook vereerd door veel zwarte Braziliaanse katholieken, met een belangrijk heiligdom in de prominente kerk van Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans van Zwarte Mensen in Salvador da Bahia, hoewel ze nooit is erkend of heilig verklaard door de rooms-katholieke kerk.

Gezegende Anastácia, hoe beschermen vrijheid van meningsuiting en academische vrijheid mij tegen institutionele vergelding als gevolg van het in twijfel trekken van de maskermandaten? Jij die iedereen snel te hulp komt die moedig spreekt ondanks censuur en zwijgen, dek mij toe!

Haar hagiografie omvat meerdere verhalen die de adel van haar karakter benadrukken ondanks haar discursieve en fysieke muilkorven door de onderdrukkende kracht van het systeem van slavernij.

In sommige verhalen is ze het gemengde kind van een Afrikaanse prinses en een slavenhandelaar die is uitgerust met een metalen muilkorf om te voorkomen dat ze de ontrouw van de handelaar en de verkrachting van haar moeder onthult (Burdick 1998). In andere verhalen is Anastácia zelf het slachtoffer van verkrachting, of op zijn minst een poging tot verkrachting, door een slavenplanter die haar ook straft en het zwijgen oplegt met het metalen apparaat. In sommige versies van het verhaal muilkorft de minnares van de plantage Anastásia om zichzelf te behoeden voor publieke schaamte die zou kunnen ontstaan ​​door de onthulling van de ontrouw van haar man. In weer andere variaties van dit verhaal hebben de redenen voor haar muilkorven betrekking op de hulp die ze verleende aan een weggelopen slaaf en haar leiderschap bij het organiseren van een slavenopstand.

In al deze verhalen probeert de muilkorf haar kreten tegen onrecht en een stem die tot bevrijding leidt tot zwijgen te brengen. Als een vorm van publieke schaamte dient het als een afschrikmiddel voor die slaven op de plantage die door Anastásia zouden kunnen worden geïnspireerd. Haar martelaarschap komt tot stand door verhongering of door de tetanus die wordt geproduceerd door het metaal dat in haar mond roest. Haar vermogen om wonderen te verrichten, zelfs als ze gemuilkorfd was, omvatte het genezen van haar onderdrukkers. Dit presenteert een geïdealiseerd martelaarschap, een bewonderenswaardige veerkracht, evenals een morele ondoordringbaarheid voor en een ultieme overwinning op de neerwaartse druk van slavernij. Haar medeleven met haar vervolgers en haar vermeende gemengde afkomst wordt door veel toegewijde gezien als een hoopvol teken van raciale verzoening in Brazilië en in alle landen die getroffen zijn door de slavenhandel.

Gezegende Anastácia, mijn collega’s, docenten en staf hebben me aangegeven bij de afdelingsvoorzitter omdat ze me in de gemeenschappelijke ruimtes van het gebouw hadden gezien zonder een muilkorf te dragen! Ja, goede Pavlik Morozovs (Catriona 2005)! Ik heb zo’n verklikkercultuur niet meer meegemaakt sinds communistisch Cuba! Hun zorg voor het “leven van anderen” (Henckel 2006) doet gewoon te veel denken aan Oostblok-technieken van sociale controle om met hen in contact te blijven. Jij die door een informant op de plantage werd aangegeven, heb medelijden met ons!

De verschijning van Anastásia bij anti-lockdown-bijeenkomsten biedt een kans om de huidige medische tirannie te begrijpen als een vorm van slavernij en om solidariteitsbanden te smeden tussen gemeenschappen waarvan de vrijheid door alle raciale groepen wordt bedreigd. De claim van coöptatie verdient het om te worden uitgepakt, want een geldige claim van culturele usurpatie zou gemakkelijk kunnen werken aan het verbreken van belangrijke allianties in een verdeel-en-heers-model.

Hoewel er duidelijke specifieke kenmerken zijn tussen het lijden van Afrikanen onder het systeem van slavernij en de ontneming van burgerlijke vrijheden die de meeste burgers over de hele wereld ondergaan tijdens de huidige plandemische paniek, Anastásia herinnert ons aan bepaalde transhistorische constanten in het proces van ontmenselijking en onderwerping van bevolkingsgroepen door het kokhalzen en muilkorven van hun lichaam om hun protesten te onderdrukken. Laat Anastásia vandaag spreken voor vrijheid!

Gezegende Anastácia, wanneer ik spreek over de irrationaliteit van maskers die virussen kunnen filteren, word ik snel afgesloten door mensen die me vertellen dat ik geen arts ben en daarom geen recht heb om over het onderwerp te spreken! Jij die begreep hoe despotische en dwingende macht werkt om andersdenkenden het zwijgen op te leggen, sterk ons ​​besluit om vrijmoedig de waarheid te spreken te midden van leugens.

Hoewel het buiten het bestek van dit stuk valt om in detail de effectiviteit van muilkorven te bespreken om infectie door ziekteverwekkers in de lucht te voorkomen, wil ik wel benadrukken dat de gegevens suggereren dat het gebruik ervan voor dit doel twijfelachtig is. Ik zou degenen met een grote interesse in “het volgen van de wetenschap” op muilkorven willen wijzen op de laatste door de corrupte WHO gefinancierde studie, gepubliceerd in een collegiaal getoetst medisch tijdschrift, beschikbaar op de CDC-website, waaruit blijkt dat “gezichtsmaskers geen bescherming hebben aangetoond tegen laboratoriumonderzoek -bevestigde griep” (Xiao et al. 2020).

De ineffectiviteit van gezichtsmaskers om infecties van de bovenste luchtwegen te bevatten was het officiële beleid van de door psychopaat Bill Gates gecorrumpeerde WHO en de CDC voorafgaand aan de huidige door de ziekgeestige corrupte media gehypte ”gezondheidspaniek” (Molteni en Rogers 2020) en wordt nog steeds bevestigd door lopend onderzoek (Guerra en Guerra 2021).

Gezegende Anastácia, ik merk dat ik niet in staat ben om supermarkten binnen te gaan vanwege mijn weigering om een ​​muilkorf te dragen. Jij, wiens masker je ervan weerhield te eten en uiteindelijk stierf van de honger, heb medelijden met ons!

Hoewel de medische effectiviteit van het dragen van maskers in het huidige culturele klimaat van een pandemie twijfelachtig is, zijn de sociale en psychologische elementen van controle die worden uitgeoefend door verplichte maskers veel duidelijker. 

Wat zijn de effecten van maskers op de psyche van degenen die gedwongen worden te leven onder de huidige medische tirannie? Dat de dictaten over maskers niet grotendeels afkomstig zijn van immunologen, maar van wat heel goed gecompromitteerde gedragspsychologen lijken te zijn, zoals Susan Michie, die voorspelt dat we voor altijd maskers zullen dragen (Stone 2021), dwingt ons te bedenken dat muilkorven minder gedreven door gezondheidsredenen en meer door het kwaadwillige gebruik van Pavloviaanse en compliance studies kennis om de psyché, waardigheid en integriteit van individuen en de sociale samenhang van samenlevingen af ​​te breken, waardoor beide vatbaarder worden voor manipulatie en her configuratie volgens normen die bevorderlijk zijn voor hun eigen onderwerping. Het verplichte gebruik van gezichtsmaskers tijdens de huidige door de corrupte media gehypte gezondheidspaniek maakt de burgers tot slaven. 

Als symbolen van slavernij:

— Muilkorven beroven ons van zuurstof. Ze produceren hypoxie, waardoor we in een toestand van fysieke en mentale zwakte terechtkomen waarin de bevolking meer vatbaar is voor ideologische hersenspoeling en minder in staat is vast te stellen in welke mate ze onderdrukt worden.

— Muilkorven zijn symbolen van onderwerping. Hun medische bruikbaarheid is zeer twijfelachtig, maar toch worden mensen gedwongen ze te dragen. Despotisme komt tot stand in het gedwongen naleven van willekeurige regels. Caligula was van plan om van zijn paard consul te maken, gewoon omdat hij dat kon.

— Muilkorven zijn de lugubere fetisj van macht. Gezien het feit dat Muilkorven een prominente rol spelen in bondage en sado-masochisme (BDSM) rollenspellen, die geïnvesteerd zijn in de dynamiek van meesters en slaven, kunnen we dan niet het krachtige psychologische element van onderwerping zien dat ze vertegenwoordigen voor degenen die gedwongen worden ze te dragen? Kunnen we de perverse vreugde beschouwen die de aanblik van deze Muilkorf dragers de intriganten van dit beleid brengt?

— Samen met lockdown dwingen Muilkorven de creatie van een carcerale cultuur af. De terminologie en esthetiek zijn ontleend aan gevangenissen, vooral die waarin marteling een prominente plaats inneemt. Denk aan de kap van de slachtoffers van martelingen door onze ”vrienden” in de Abu Ghraib-gevangenis en de gemuilkorfde in Guantánamo. Als we de historische transmutatie van de slavenplantage in de gevangenis kunnen beschouwen, kunnen we de aanhoudende en verraderlijke ontmenselijking van gevangen en tot slaaf gemaakte bevolkingsgroepen waarnemen door middel van muilkorven – een techniek van overheersing die treffend verwoord wordt in de titel en tekst van Frantz Fanons Black Skin, White Masks.

— Verplicht Muilkorven leidt tot het uitwissen van de persoonlijkheid en het homogeniseren van massa’s. Het gecollectiviseerd dragen van Muilkorven resulteert in een afgedwongen uniformiteit waarin het individu afstand doet van de naamloze collectiviteit als de neo-meta-burger.

— Muilkorven zijn theatraal. Ze worden al millennia gebruikt voor het onderzoeken en herscheppen van persoonlijkheid. Het woord ‘persoon’ heeft een etymologische bron in de naam voor de Muilkorven die worden gebruikt door acteurs in oude Griekse theaterproducties. Als theatrale rekwisieten verbergen en vertroebelen Muilkorven onze identiteit, waardoor we vreemd worden voor anderen en onszelf.

— Antropologisch spelen Muilkorven een rol bij het creëren van liminale identiteiten. Als zodanig, t hey zijn niet in-en-voor-zich, maar de voorbereiding van de individu voor hun nieuwe rol in de maatschappij. De maskers vormen de subjectiviteit van de individuen. Ze kunnen worden verwijderd wanneer hun programma is geassimileerd door de nieuw gemaakte individuen. Hoe voorbijgaand het huidige regime van gezichtsmaskers ook mag zijn, de bevolking moet onder ogen zien dat we gedwongen worden een overgangsritueel te ondergaan, een proces van resocialisatie naar het nieuwe fascistische normaal. 

Hoe meer we accepteren dat we deelnemen aan de ritualisering van onze onteigening en slavernij door een Muilkorf te dragen, hoe minder we in staat zullen zijn om het op te zetten.

— De Muilkorven zijn staatsinsignes. Ze zijn een zichtbare blijk van trouw aan het systeem van medicaliserende technocratische controle. Net zoals de rode halsdoek van de communistische pionierende jeugdbeweging publiekelijk trouw betuigde aan de ene partij en de meest opperste leider, is de Muilkorf het symbool van politieke naleving van het nieuwe fascistische normaal, en bevestigt het de conformiteit met ‘juist denken’, à la Mao Zedung.

— Het weglaten van gezichtsuitdrukkingen remt de non-verbale communicatie die nodig is voor sociale organisatie die tot revolutie kan leiden. De Muilkorven proberen ons revolutionaire potentieel te deactiveren.

— Verbaal muilkorven: de Muilkorven verminderen de algehele verbale output . Samen met het afdwingen van (anti)sociale afstand, bevordert het gebruik ervan het isolement van het individu en de atomisering (Arendt 1951) van de samenleving tot ineffectieve rebellen, die niet in staat zijn te consolideren tot coherente eenheden onder een gemeenschappelijk discours of vaandel.

— De associaties die symbolisch en functioneel Muilkorven dragen tot Muilkorven spreken tot de ontmenselijking en de domesticatie van de bevolking onder deze richtlijnen.

— Net zoals Muilkorven fungeren als liminale artefacten in overgangsriten en als onderdeel van dierentraining, zijn deze Covid-maskers voorboden van verdere inbreuken op onze integriteit. Het dragen van de Muilkorven is slechts één stap verwijderd van het ontvangen van de injecties, het accepteren van de vaccinpaspoorten en de implanteerbare neurale verbindingen totdat iemands oorspronkelijke persona wordt begraven door een Cyborg. De Muilkorven fungeren als een empirische conformiteitstest voor de verwachte aanvaardbaarheid van toekomstige lichamelijke controle technologieën. 

Waar ga jij de grens trekken?

— Muilkorven bevorderen een angstcultuur. Elk Muilkorf is een reclamebord dat reclame maakt voor een ”noodtoestand”, waardoor individuen in een constante vecht-of-vluchtmodus van het sympathische zenuwstelsel worden geplaatst die hun mogelijkheden om zich te concentreren op de veronderstelde altijd aanwezige dreiging van infectie verkleint. Ondertussen tast het fascistische oligarchische systeem van overheersing onze burgerlijke vrijheden over de hele wereld aan.

Muilkorven maken deel uit van de politiek van onderwerping door bangmakerij.

— Muilkorven zijn een afschrikmiddel voor solidariteit. Ze bevorderen de constante perceptie van je buurman als een naamloze pathogene vector in plaats van je bondgenoot. De maskers verdelen en heersen.

De stilte van Anastácia zegt: “Bezet!” Wat betekent dit, vraag ik. “Bezet de ruimte die je is toegewezen.” Betekent dit dat ik mijn huidige positie in de academische wereld moet gebruiken als een platform om de collectieve hysterische waanideeën van deze politieke gezondheidspaniek aan te vechten? Anastácia herhaalt raadselachtig maar resoluut: “Bezet gewoon …”

Reguliere ”media” berichten hebben kritiek geuit op de inzet van de beeltenis van Anastásia in lockdown-bijeenkomsten door ze te categoriseren als voorbeelden van culturele toe-eigening (Villareal 2020, Da Costa 2020). Niemand mag de beelden van de slavernij gebruiken om de lockdown-maatregelen te omschrijven zonder als racist uitgemaakt te worden , zeker niet als ze blank zijn (Chesler 2021). Zou het kunnen dat macht degenen kastijdt die vragen of onze huidige ontnemingen van vrijheden verwant zijn aan slavernij, omdat er een kern van waarheid in de vraag zit?

Dit argument van culturele toe-eigening presenteert Anastásia als gekaapt en gedecontextualiseerd door dominante sociale elementen die geen belang hebben bij haar politiek van raciale bevrijding. Deze rapporten richten zich op de blankheid van de demonstranten die het beeld van de zwarte slaaf omhooghouden als bewijs van iets ongerijmds dat getuigt van coöptatie en diefstal. 

Geen van deze rapporten wil echter de hagiografie van Anastásia tot enige significante diepte uitwerken of de symbolische lagen ontrafelen die haar levenswerk belichaamt. Voor artikelen die beweren veel om het misbruik van het leven van de Afro-diaspora te geven, zijn deze weglatingen ronduit problematisch.

In plaats van deze voorbeelden te gebruiken om de merkwaardige verschijning van beelden van het Braziliaanse volkskatholicisme in de geïndustrialiseerde wereld te onderzoeken en om de verschillende vormen te onderzoeken die slavernij zou kunnen aannemen, presenteren de auteurs de demonstranten essentialistisch als racisten om te voorkomen dat de voor de hand liggende overeenkomsten tussen straffen op slavernij en lockdown-sancties zich manifesteren.

Zouden degenen die de analogie als hyperbolisch zien op zijn minst moeten toegeven dat de strategieën om het zwijgen op te leggen in deze twee systemen van onderdrukking griezelig veel op elkaar lijken? 

Om de ongemakkelijke presentatie van de huidige medische tirannie als een herziening van eerdere algemeen veroordeelde controlesystemen te omzeilen en om de onflatteuze weerspiegeling van onszelf als slaven onder dit nieuwe systeem te vermijden, nemen de artikelen hun toevlucht tot een merkwaardige retorische strategie: ze gebruiken een ad hominem- aanval die de bron van het argument in diskrediet brengt door te focussen op de etniciteit van de demonstrant en tegelijkertijd nooit de kern van het gepresenteerde argument onder ogen te zien.

Dat de aanval leidde tot een verontschuldiging door de vrouwelijke demonstrant uit Californië, maakt dat ik een nog krachtiger verband trek tussen Anastásia en haar als onderworpen vrouwen met pilaren, ondanks hun raciaal verschillende achtergronden.

Naast het sluiten van mensen, heeft muilkorven het effect van het induceren en uitvoeren van een identiteit van schaamte en bestraffing voor een sociale overtreding, waarbij zichtbaar de consequentie van een schuldige straf wordt weergegeven als een afschrikmiddel voor anderen die zouden durven protesteren tegen hun zwijgen. De druk die de demonstrant ervaart om zich te verontschuldigen is analoog aan het mandaat om de Covid-muilkorf en de slaven muilkorf te dragen. Ze hebben allemaal het doel om dissidentie de mond te snoeren. Het intrekken van de beschuldiging is het bewijs van het misdrijf.

Anastásia zegt: “Neem me mee!” ‘Waar’, vraag ik? ‘Naar het protest op de Dam? Wil je zaterdag met de demonstranten door de Kalverstraat  marcheren?” ‘In je hart’, zegt ze. “In je hart…”

Er is inderdaad een “Covidiaanse cultus” (Hopkins 2020). Ik zou aan het gesprek dat door zijn provocerende zin werd geïnitieerd, iets willen toevoegen aan de veronderstelde negativiteit die met dit soort religiositeit gepaard gaat. Binnen de studie van religie zijn ‘sekten’ eufemistisch omgedoopt tot ‘nieuwe religies’ om meer relativistisch en minder veroordelend te zijn, misschien buigend voor de eisen van politieke correctheid. Ongeacht de term die we kiezen om te gebruiken, de rol van rituelen, dogma’s en de inquisitie en schandpaaltjes van degenen die, terwijl ze de Covid-orthodoxie in twijfel trekken, de zonde van godslastering begaan, vertonen allemaal een drive die samengaat met de meest wrede aspecten van religies over de hele wereld. eeuwen.

Maar zouden we, als we de kracht van religieus discours beseffen, het kunnen gebruiken voor productieve doeleinden? Kunnen we ons oordeel gebruiken om ons meer bewust te worden van ons eigen gebruik en vermogen om religieuze iconografie in te zetten voor het ideaal van vrijheid? Kan de cultus van Anastásia de Covidiaanse cultus overwinnen? Door deze provocerende vragen te stellen, wil ik niet dat we de vrijheidsbeweging letterlijk herscheppen als een nieuwe religie; in plaats daarvan dring ik er bij ons op aan om de enorme kracht te beseffen die neo religieuze prestaties, rituelen en spektakels hebben, de tweesnijdendheid ervan, onze eigen beginnende inzet van dergelijke iconografieën en een signaal voor ons volledig gebruik van de taal van de geest, wiens synoniem ook vrijheid is.

En voor degenen onder ons onder de vrijheidsbeweging met een of andere vorm van spirituele oefening, vooral degenen met een christelijke vorming, kan het biografische en visuele portret van de niet-canonieke Anastásia helpen illustreren wat velen van ons voelen: dat er een metafysisch element is bij dit alles is dat anders zeggen “het demonische ontkennen” (Curtin 2021) omdat het lijkt alsof we “niet worstelen tegen vlees en bloed, maar tegen vorstendommen, tegen machten, tegen de heersers van de duisternis van deze wereld, tegen geestelijke goddeloosheid op hoge plaatsen” (Efeziërs 6:12).

Anastásia zegt dat als ze je het zwijgen opleggen, de kracht dan door je handen stroomt. De kracht zit niet in de woorden; het is in de actie-inactiviteit. Wat bedoelt ze met met de handen werken zonder te doen? De waarheid kan niet worden belemmerd. Het zal rock polijsten. Het zal een grote kloof kerven. Het zal stromen. Als je stil bent, strek je je handen uit…

Tegenstanders van deze gelijkwaardigheid die ik maak tussen de mechanismen van slavernij en de Covid-beperkingen van burgerlijke vrijheden, zullen wijzen op de specifieke kenmerken van elk systeem van overheersing en vertrouwen op de onnauwkeurigheid die inherent is aan analogieën om hun zaak te verdedigen. Vooruitlopend op dergelijke argumenten, wil ik benadrukken dat slavernij veel verschillende vormen aanneemt in verschillende ruimtelijke en temporele contexten.

Als in het pre-industriële tijdperk de boeien, ballen en kettingen van ijzer waren, in een technologisch tijdperk dat wordt gekenmerkt door de onzichtbare overdracht van gegevens door de ruimte, worden de mechanismen van slavernij vluchtiger, zo dun als draad, zo doorschijnend als stof. 

Hoe licht chirurgische maskers ook mogen zijn, hun gewicht op verlichte psyché kan net zo zwaar worden gevoeld als Anastásia’s slavenbeet. Doek kan net zo bijtend zijn als roestend ijzer op de huid van de ontwaakte wiens geweten zich bewust is van de onderdrukkende en censurerende bedoeling ervan.

Zeker, de slavernij van het bezit van mensen van Afrikaanse afkomst in de vroegmoderne tijd is niet precies hetzelfde als de controle over de lichamen van mensen die de nieuwe fascistische normaliteit probeert op te leggen. Maar als we de continuïteiten niet zien en weigeren verder te kijken dan de symptomen en de oppervlakte, ontzeggen we onszelf het vermogen om de transmutaties en aanpassingen waar te nemen die slavernij in elk tijdperk met zich meebrengt.

Degenen die weigeren de huidige maskers te zien als een technologie van slavernij, worden misleid door camouflage. De kameleonachtige aard van slavernij is een van de blijvende overlevingstrucs.

De vormen van slavernij zijn zo divers dat de belangrijkste theoreticus er alles aan doet om er een werkdefinitie van te geven. Voor Orlando Patterson, in zijn Slavery and Social Death — Orlando Patterson | Harvard University Press, is het concept van de ‘sociale dood’ wat de slavernij uniek maakt, waarin de tot slaaf gemaakte verbinding met een plaats van herkomst en met oplopende en aflopende generaties wordt ontzegd.

De zwarte slaaf in het vroegmoderne Amerika is een fractionele, quasi/niet/submens zonder burgerschap of familie. Het lijkt me duidelijk dat de beperkingen van de vocale en visuele interacties van maskers analoge sociaal dode onderwerpen opleveren. Het wissen van de helft van ons gezicht leidt tot een fractionering van onze subjectiviteit. Het is een poging tegen ons gevoel van persoonlijkheid en dat van onze buren, van wie we in toenemende mate worden geacht als potentiële bedreigingen voor onze gezondheid te beschouwen.

Het opleggen van muilkorven aan de bevolking resulteert in een geüniformeerde en gehomogeniseerde bevolking, waarin collectiviteiten visueel en juridisch niet langer een verzameling individuen zijn – want wat zijn anders individuen dan zelven die een keuze hebben gemaakt? – maar in plaats daarvan onduidelijke massa’s, gemuilkorfd en meegaande menigten. De gemuilkorfde zijn slaven, want ze hebben een deel van hun persoonlijkheid verloren.

Het is gebruikelijk onder deze slaven om te weigeren hun muilkorf te zien als een vermindering van hun persoonlijkheid of als iets dat op slavernij lijkt. Het is gênant om jezelf te zien als je gezichtsverlies hebt. De duisternis van de bange-struisvogel-kop-in-het-gat heeft de voorkeur. Er zijn geen zo blinden als degenen die niet willen zien.

De meeste mensen die de vroegmoderne tijd aan beide zijden van de Atlantische Oceaan doormaakten, rationaliseerden slavernij als een natuurlijke toestand.

Helaas werd deze ideologie bij de tot slaaf gemaakte mensen ingeprent, waardoor veel mensen van Afrikaanse afkomst hun slavernij in plantages in de Nieuwe Wereld accepteerden. Daarom ben ik niet verbaasd om te zien hoe de meeste mensen over de hele wereld zich niet bewust lijken van hun onderwerping tijdens het huidige regime van overheersing.

Shakespeare geeft ons een dramatisering van hoe deze hersenspoeling plaatsvindt. In The Tempest (1611) wordt Caliban tot slaaf gemaakt door Prospero door zijn bezweringen. Prospero gebruikt magische charmes om Caliban te verwarren en ervan te overtuigen dat zijn rechtmatige positie die van een slaaf is. Wanneer Caliban een rationele verklaring voor zijn slavernij eist, laat Prospero Caliban geloven dat hij probeerde Miranda, de dochter van Prospero, te verkrachten.

Een soortgelijk element van het discursieve gebruik van het tot slaaf makende boze oog kan worden bestudeerd in Hegels “Verhandeling van de meester en de slaaf” (1807), waarin mythisch gezien de slaaf als zodanig wordt samengesteld, aangezien hij de strijd met de toekomstige meester. Terwijl de meester het leven van de slaaf spaart in het duel, overtuigt hij de slaaf dat zijn leven niet langer van hem is, dat hij aan zichzelf is gestorven en alleen voor de meester moet leven.

De rol die schuld speelt bij het onderdrukken van het aangeboren verlangen naar vrijheid wordt weerspiegeld in de talloze manieren waarop het huidige gemedicaliseerde machtsregime de massa hersenspoelt om hun eindeloze opsluitingen en sekwestraties te accepteren.

Hoe vaak hebben we de nieuwe normen de excessen van illegale massabijeenkomsten en zogenaamde super verspreidende evenementen niet horen afkeuren als de reden voor de beperkingen van onze burgerlijke vrijheden? Onder deze retoriek verdient de bevolking lockdowns. Ze hebben het over zichzelf afgeroepen omdat ze zijn bezweken voor de verleiding om in contact te komen met de pathologische gevaren die inherent zijn aan de natuur en hun medemensen, verleid door het zonnige weer om samen te komen op stranden en parken die zogenaamd besmet zijn met ziekteverwekkers.

De Caliban van Shakespeare en de slaaf van Hegel worden gemanipuleerd door wroeging voor hun vermeende morele tekortkomingen (poging tot verkrachting, strijdlustige zwakte) om te geloven dat ze verantwoordelijk zijn voor hun huidige degradatie in status en daarom nobel de beperkingen moeten verdragen die ze zichzelf hebben opgelegd. 

Anastásia’s informant en verrader was zo’n slaaf die, nadat ze de ideologie van slavernij had geïnternaliseerd, haar deugdzaamheid en trouw aan het systeem bewees door haar aan te geven voor het helpen van een voortvluchtige.

Als door deze analogie de nieuwe normen functioneren als gehersenspoelde slaven, dan kunnen degenen onder ons in de vrijheidsbeweging inspiratie vinden in de figuur van Anastásia die wees op de weg naar vrijheid, en ultieme identificatie in de figuur van de kastanjebruine weggelopen slaaf.

Het internaliseren van de schuld voor hun eigen lijden is de belangrijkste constitutieve elementen van de blindheid die veel van onze tijdgenoten ervan weerhoudt de inperking van onze grondwettelijke vrijheden te begrijpen als een vorm van slavernij.

Het vermogen om deze valse schuldbekentenis te deconstrueren en af ​​te wijzen, is de basis van onze vrijheid. 

Onze vrijheden van meningsuiting, vergadering en godsdienst zijn ons niet gegund: ze zijn onvervreemdbaar. Het overstijgen van deze verblindende, ongegronde en slopende schuld vormt de kern van het ontwaken van de momenteel slapende massa’s. Het begrijpen van de huidige gezondheidsangst als een waanvoorstelling die wordt veroorzaakt door de goedkope trucs van Prospero, de onredelijkheid van het gevangenisconcept van lockdowns en de psycho-socio-somatische muilkorven die probeert degenen die profeteren tegen medische tirannie en alle tirannieën het zwijgen op te leggen, is de geest van Anastásia vandaag, levend in ons midden.

Het lijkt passend dat de Spaanse taal hetzelfde woord zou gebruiken om naar een pas aangekomen slaaf te verwijzen als naar een muilkorf. Het woord “Bozal” duidt zowel een recent ontscheepte slaaf aan, iemand die in Afrika is geboren, als de “creoolse” slaven die in de kolonies van de Nieuwe Wereld zijn geboren. Dat hetzelfde woord moet worden gebruikt om te verwijzen naar een bepaald soort slaaf en naar de muilkorf gedragen door huisdieren zoals honden, wijst op het historische gebruik van deze apparaten op deze slaven die de vrijheid hadden geproefd, degenen die herinneringen hadden aan vrijheid in een voorouderlijk land.

Deze Bozal slaven waren het meest waarschijnlijk om opstanden te leiden, zoals de mythen rond Anastásia illustreren. Voor sprekers van een taal waarin het woord voor een soort slaaf ook een mondbedekking aangeeft, impliceert deze polysemie dat er op een onbewust niveau een besef is dat het politiek gemandateerde muilkorven een symbool is van hun slavernij. Hun gelach wanneer ze worden geconfronteerd met dit taalkundige toeval, smeekt om gelezen te worden als een evacuatie van psychologische angst en ongemakkelijke herkenning.

Ongeacht de talen die we spreken, velen van ons weten en vermoeden dat het dragen van een muilkorf iets performatiefs heeft, dat we worden gedwongen om deel te nemen aan een bal masqué waarin constitutieve elementen van onze identiteit worden hervormd op manieren die tegen onze belangen ingaan. Ongeacht de taal die je spreekt, de boodschap van Anastásia is begrijpelijk voor je als onderdeel van het bewuste verzet.

Je herinnert je dat je de heuvels bent tegengekomen die ik je een paar eeuwen geleden heb gesignaleerd, toen we in Brazilië woonden, nietwaar? Op mijn aansporing begin je je die mooie en welvarende kolonie weglopers te herinneren, die Palenque in de koele en vruchtbare tropische hooglanden die je hielp vestigen, van waaruit je de Portugese nederzettingen overviel en uiteindelijk de vrijheid van talloze van onze broeders veilig stelde? Weet je nog. In mijn stilte, onthoud. Je bent vrij. Jij bent vrijheid!

Bibliography:

• Arendt, Hannah. The Origins of Totalitarianism. New York: Shocken, 1951.
• Burdick, John. Blessed Anastácia: Women, Race, and Popular Christianity in Brazil. Routledge, 1998.
• Catriona, Kelly, Comrade Pavlik: The Rise and Fall of a Soviet Boy Hero, Granta Books, 2005.
• Chesler, Josh. “Eric Clapton and Van Morrison’s Anti-Lockdown Track Is Out Now.” Spin. 12/18/2021. https://www.spin.com/2020/12/eric-clapton-van-morrison-boomer-anti-lockdown/
• Curtin, Edward. “Denying the Demonic.” Off-Guardian. April 18, 2021. (https://off-guardian.org/2021/04/18/denying-the-demonic/)
• Da Costa, Cassie. “White Anti-Quarantine Protesters Have Cruelly Co-opted an Enslaved
• Black Woman from the 18th Century”. The Daily Beast. 5/22/20. https://www.thedailybeast.com/white-anti-quarantine-protesters-have-cruelly-co-opted-a-black-18th-century-slave?ref=scroll).
• Frantz Fanon. Peau Noire, Masques Blancs. (Black Skin, White Masks). France: Éditions du Seuil, 1952.
• Guerra, Damian and Daniel J. Guerra. Mask Mandate and use Efficacy in State-Level COVID-19 Containment.” MedRxiv. 05/18/2021. https://www.medrxiv.org/content/10.1101/2021.05.18.21257385v1.full#disqus_thread
• Hegel, Georg Wilhelm Friedrich. The phenomenology of spirit. Cambridge Hegel Translations.
• Translation of Phänomenologie des Geistes (1807) by Pinkard, Terry. Cambridge: Cambridge University Press, 2018.
• Henckel von Donnesmarck, Florian. The Lives of Others / Das Leben der Anderen. Bayerische
• Rundfunk, 2006. (https://www.youtube.com/watch?v=n3_iLOp6IhM).
• Hopkins.C.J. “The Covidian Cult.” Consent Factory. October 13, 2020. The Covidian Cult
• Molteni, Megan and Adams Rogers. “How Masks went from Don’t Wear to Must Have.” Wired.
• 07/02/20. https://www.wired.com/story/how-masks-went-from-dont-wear-to-must-have/
• Patterson, Orlando. Slavery as Social Death. Cambridge: Harvard UP, 1982.
• Shakespeare, William. The Tempest. 1611.
• Paul of Tarsus. “Epistle to the Ephesians.” New Testament.
• Stone, Josh. “Face masks should continue ‘forever’ to fight other diseases, says Sage scientist.”
• The Independent. 06/11/2021. https://www.independent.co.uk/news/uk/politics/covid-masks-continue-sage-scientist-b1863955.html.
• Villareal, Daniel. “California Woman Apologizes for Holding Sign of Lockdown Protest
• Comparing Wearing Masks to Slavery.” Newsweek. 5/21/2020. https://www.newsweek.com/california-woman-apologizes-holding-sign-lockdown-protest-comparing-wearing-masks-slavery-1505833
• Xiao, J., Shiu, E., Gao, H., Wong, J. Y., Fong, M. W., Ryu, S….Cowling, B. J. (2020).
• Nonpharmaceutical Measures for Pandemic Influenza in Nonhealthcare Settings—Personal Protective and Environmental Measures. Emerging Infectious Diseases, 26(5), 967-975. https://doi.org/10.3201/eid2605.190994).