Sinds 1970 wordt de Nederlandse politiek gedomineerd door PvdA, CDA, VVD en D66.
PvdA en CDA beleid door de jaren heen. Systematisch afbreken van pensioenen en sociale verzekeringen.
Met slogans als het moet anders. Samen kunnen wij dat. in de jaren 70, het moet eerlijker en iedereen telt mee, dekken niet de lading. In de jaren 70 is het toenmalige kabinet onder leiding van Joop den Uyl (PvdA) met de afbraak van onze pensioenen begonnen. In de wetenschap dat mensen zich niet echt bezighouden met hun pensioen werden de gelden van de pensioenfondsen afgeroomd.
Lees hier hoe stelselmatig Uw pensioen en andere sociale verzekeringen, veelal door de PvdA en CDA onder het motto “wie dan leeft wie dan zorgt”, zijn afgebroken. Hoe diverse kabinetten honderden miljarden Euro’s hebben gestolen van “ons uitgestelde loon” !!
En nu alles afwimpelen onder het mom van vergrijzing.!!
In de afgelopen jaren zijn de reserves verdwenen waaruit werknemers- en volksverzekeringen betaald moeten worden. Dat komt doordat de premies te laag zijn vastgesteld. Bovendien is bij sommige fondsen de opgebrachte premie voor iets anders gebruikt. Waardoor er te weinig over bleef voor de volksverzekeringen. Dat is moedwillig gebeurd. Want daarmee daalden de loonkosten voor de werkgevers, zonder dat de werkenden dat in hun koopkracht merkten.
Door de te lage premieafdracht komt het zorgverzekeringsfonds te kort. Niet door de vergrijzing.
Het moedwillig opgebouwde tekort in dit fonds wordt als argument gebruikt om de aansturing en onherroepelijk ook het nivo van de zorg te wijzigen. Door als overheid de verantwoordelijkheid voor de zorg te ontlopen met overdracht aan “de markt”, hoopt men verder te bezuinigen. Dat gebeurt dan op dezelfde manier waarmee het openbaar vervoer in 15 jaar is uitgekleed op dienstverlening en arbeidsvoorwaarden.
De AWBZ-pot komt al langer geld te kort doordat de binnenkomende premie voor een deel gebruikt wordt om belastingvrijstellingen uit te bekostigen. Het daardoor ontstane tekort voor uitvoering van de AWBZ werd het voorwendsel om te bezuinigingen op de uitgaven door delen van de aanvullende zorg te privatiseren. Met de thuiszorg als voorbeeld: de dienstverlening werd voor gebruikers chaotisch; de arbeidsvoorwaarden zijn belabberd, hoge werkdruk; veel onprofessioneel en frauderend management.
De WW-pot liep eind 2010 leeg doordat de premie voor werkenden vanaf begin 2009, door CDA en PvdA is geschrapt. De lege pot is mede aanleiding voor de propaganda voor een kortere -dus goedkopere- WW en hogere arbeidsparticipatie. Maar dat de arbeidsmarkt zonder hogere deelname zou verkrappen, is een drogreden. Want zeer onwaarschijnlijk. Nog altijd hebben arbeidsmigranten door de eeuwen heen de gaten in de arbeidsmarkt opgevuld. Bedrijfsleidingen halen die zelf binnen via wervingsburo’s. Migranten hebben steeds aan de basis gestaan van de welvaart in Nederland.
De ondernemers verlangden eind 2008 economische steunmaatregelen van de staat en een loonstop voor 2009.
Ze traineerden alvast de cao onderhandelingen. De regering (CDA, PvdA en ChristenUnie) hield een looningreep achter de hand. Maar uiteindelijk koos de regering ervoor om inplaats daarvan het niveau van consumentenbestedingen instant te houden door vanaf begin 2009 de WW-premie voor het werknemersdeel tot 0% te verlagen. Voor de werkenden een aanvulling op de in koopkracht te verlagen cao’s.
Deze constructie kwam ook de overheid als grote werkgever goed uit. Voor de werkenden was het een sigaar uit de eigen doos, waarvan de gevolgen pas op langere termijn voelbaar zouden zijn. Twee jaar later was de WW pot leeg.
De AOW-pot is al jaren geleden leeg gelopen.
Dat komt om te beginnen door de belastingwijziging van 1990 door CDA en PvdA ten gunste van hogere inkomens, waardoor te weinig premie voor de AOW binnenkwam. Om dat weer te repareren besloot de regering het oudedagpensioen aan te vullen uit de overige belastingen. Daaroverheen is er in 2001 een stelselherziening doorgevoerd waarbij sindsdien de binnenkomende premie voor de volksverzekering AOW net als bij de AWBZ wordt gebruikt om belastingvrijstellingen te bekostigen. Door dit oneigenlijk gebruik van de binnenkomende premie voor de AOW blijft er te weinig achter om de AOW uit te betalen.
Eind 90er jaren van de vorige eeuw lieten de ondernemers eens een begerig oog vallen op de miljarden die in de bufferfondsen voor WW een WAO waren opgespaard. Ze meenden dat de fondsen groter waren dan noodzakelijk en dat zij dus recht hadden op het overschot. De werkenden die het geld opgespaard hadden, werd niets gevraagd. Hier is nog heel lang over gesteggeld.
Voldoen aan EU gestelde eisen
Maar in 2001 heeft de regering bestaand uit PvdA, VVD en D66 onder leiding van Wim Kok, de uitvoering van de WW en WAO genationaliseerd. En daarmee ook de reservefondsen voor WW en WAO ingepikt.
Die reservefondsen waren hard nodig om het vermogen van de staat op te krikken in verband met door de EU gestelde eisen aan de staatsfinanciën.
De nationalisatie verlaagde de staatsschuld, daar ging het om. Het is nooit de bedoeling van de overheid geweest om de spaarpot nog langer te reserveren voor toekomstige werklozen of arbeidsongeschikten. Dat bleek al snel, toen er een Haagse diskussie ontbrandde om de toestroom naar de wao af te stoppen. Men vreesde de buit weer kwijt te raken.
Vervolgens probeerden de bedrijven in september 2001 alsnog een graai te doen in deze reserves die bedoeld waren om wao en ww uitkeringen te waarborgen. Ondernemersvereniging VNO-NCW dacht zich 3 miljard gulden toe te kunnen eigenen. De ondernemers waren zo brutaal, omdat eenzelfde truc ze al jaren wel lukte met het vermogen van de bedrijfspensioenfondsen.
Als twee honden -overheid en ondernemers- vechten om een been, loopt dan de derde -vakcentrales- er mee heen? Nee hoor, Lodewijk de Waal, voorzitter van de FNV centrale meende in september 2001 dat een tegemoetkoming aan de werkgevers bespreekbaar moest zijn. In 2009 riepen de vakcentrales samen met de ondernemers de regering daartoe op.
Inplaats van de volksverzekering die het oorspronkelijk was, wordt het ouderdomspensioen nu betaald uit een gemengd belasting- en premiestelsel.
Het financieringsprobleem van de AOW is dus niet veroorzaakt door de vergrijzing, maar door afromen van het vermogen, inkomenspolitiek, belastingtechnocratie en bezuinigingsdrang.
Op de AOW uitgaven is vervolgens bezuinigd door het nivo van de uitkeringen omlaag te brengen. Dat gebeurde door zo af en toe de ouderdomsuitkering te ontkoppelen van de vooruitgang in de cao lonen. Daarmee is tussen 1980 en 2007 het ouderdomspensioen ruim 15% achteruit gezet op de lonen. Om nog verder op de AOW uitgaven te besparen wordt nu geroepen dat er tot een hogere leeftijd moet worden doorgewerkt.
Weer een naargeestige truc: vanaf 2011 zijn de 185.000 AOW-ers met een jongere partner voor 8% gekort. Zo dalen de uitgaven ten koste van de uitkeringsgerechtigden die zich daartegen slecht kunnen verweren. Op eenzelfde manier zijn de fondsen voor het aanvullend bedrijfs(tak)pensioen afgeroomd door zowel overheid als bedrijven. Niet alleen de mensen die in een uitkering zitten worden afgeknepen, ook de werkenden hebben zodra ze zonder werk komen te zitten veel minder om van te leven dan dat ze ooit gedacht hebben.
De regeringsplannen voor 2012 gaan nog verder: Het wettelijk minimuminkomen wordt verlaagd, de bodem wordt uit het sociale vangnet gesloopt, de arbeidsmarkt voor laag betaald werk raakt overvoerd. Daarmee is de druk om de cao-lonen nog verder te verlagen zwaarder aangezet. Zo worden werkenden en uitkeringsgerechtigden tegen elkaar uitgespeeld.
Bestolen
Het is een leugen dat crisis en vergrijzing de stelselwijzigingen in de volksverzekeringen onvermijdelijk hebben gemaakt. Moedwillig zijn de stelsels in de loop der jaren sluipend afgebroken om de loonkosten voor de werkgevers -dat zijn ondernemingen en overheid- te verlagen. Door de premies voor volksverzekeringen een paar procent te laag vast te stellen, daalden de loonkosten van werkgevers navenant.
Voor ondernemingen betekent dat subsidie op hun winsten, betaald door het personeel. De truc hierbij is dat werkenden dat niet direct merken, omdat het op hun koopkracht geen invloed heeft. Tenminste, zolang ze nog werk hebben.
Pas na het werkzame leven merken ze dat ze zijn opgelicht. Er is de laatste jaren willens en wetens te weinig geld voor apart gezet. Daar is wel voor gewaarschuwd, maar dat werd weggewuifd.
Dit wanbeleid wordt verhuld door nu de propaganda te voeren dat de volksverzekeringen onbetaalbaar zijn geworden. Er zou een te groot beroep op gedaan worden.
Dat is dus niet waar, het geld is onttrokken voor andere zaken.