Je smartphone maakt je dom, asociaal en ongezond. Dus waarom kan je hem niet negeren⁉

Een decennium geleden, beloofde slimme apparaten de manier waarop we denken en communiceren te veranderen, en dat hebben ze – maar niet door ons slimmer te maken. Eric Andrew-Gee verkent de groeiende hoeveelheid wetenschappelijk bewijs dat digitale afleiding  schadelijk is voor onze geest.

In de winter van 1906, het jaar dat San Francisco werd verwoest door een aardbeving en SOS het internationale noodsignaal werd, publiceerde het Engelse Punch magazine een donkere grap over de toekomst van technologie.

Onder de kop, “Voorspellingen voor 1907,” toonde een zwart-wit cartoon een goed gekleed Edwardiaans paar zittend in een park van Londen. De man en vrouw hebben uitstekende antennes op hun hoeden en zitten van elkaar afgekeerd. Zij hebben kleine zwarte dozen op hun schoot, die ticker tape in het rond spuugt.

Het bijschrift luidt: “deze twee figuren communiceren niet met elkaar. De dame ontvangt mailberichten van liefdes, en de heer enkele race resultaten.”

De cartoonist ging voor brede humor, maar vandaag ziet het beeld er profetisch uit. Een eeuw nadat het werd gepubliceerd,  onthulde Steve Jobs de eerste iPhone. Vandaag kunnen we dankzij hem in parken zitten en niet alleen liefdes berichten en race resultaten ontvangen, maar alle kennis van de wereld oproepen met een paar tikjes van onze duimen, luister naar vrijwel elk muzikaal nummer ooit geregistreerd en ogenblikkelijk communiceren met iedereen die we kennen.

Meer dan twee miljard mensen over de hele wereld hebben nu deze magie in hun vingertoppen – en het verandert de manier waarop wij talloze dingen doen, van het nemen van foto’s tot het oproepen van taxi’s. Maar smartphones hebben ook ons veranderd – onze natuur veranderd in elementaire manieren, hervorming van de manier waarop we denken en handelen. Voor al hun vele gemakken is het de manier waarop ze niet alleen industrieën of gewoonten hebben veranderd maar het volk zelf, de grap van de cartoon is het begin te tonen van de donkere kant.

Het bewijsmateriaal voor dit gaat verder dan de haarkloverij van technofoben. Het zijn koude en harde conclusies, in de groeiende bewijzen van onderzoeken door psychiaters, neurowetenschappen, marketeers en volksgezondheidsdeskundigen. Wat deze mensen zeggen – en wat uit hun onderzoek blijkt – is dat smartphones echte schade veroorzaakt aan onze geest en relaties, afname in de gemiddelde aandacht meetbaar in seconden, verlaagd het denk vermogen, en onbalans in werk en privéleven en uren minder familie tijd.

Ze hebben ons vermogen aangetast om te onthouden. Ze maken het moeilijker weg te dromen en creatief te denken. Ze maken ons kwetsbaarder voor angst. Ze maken dat ouders hun kinderen negeren. En ze zijn verslavend, zo niet in de bestreden klinische betekenis dan voor alle andere doeleinden.

Overweeg dit: In de eerste vijf jaar van het smartphone tijdperk, groeide het aantal Amerikanen die zeiden dat het internetgebruik ten koste ging van hun familie tijd, bijna verdrievoudigd, van 11 procent tot 28 procent. En dit: Smartphone gebruik kost ongeveer de zelfde cognitieve tol als het verlies van een volledige nachtrust. Met andere woorden, maken ze ons slechter als we alleen zijn en slechter als we samenzijn.

Na tien jaar in dit smartphone experiment, kunnen we een misschien een keerpunt bereiken. Gesteund door het groeiende bewijs en een koor van Tech wereld deskundige, beginnen smartphone gebruikers de keerzijde van de handige kleine minicomputer te erkennen die we tegen onze dij geperst houden of koesteren in onze handpalm, en niet te vergeten zoemend op of net naast ons bed ligt terwijl we slapen.

Nergens is het dagende bewustzijn van het probleem met smartphones acuter dan in de Californië idylle waar ze zijn gemaakt. Vorig jaar, begonnen ex-werknemers van Google, Apple en Facebook, met inbegrip van voormalige topfunctionarissen, met het verhogen van het alarm over smartphones en sociale media apps, en vooral te waarschuwing voor de gevolgen voor de kinderen.

Chris Marcellino, die heeft geholpen bij het ontwikkelen van de iPhone pushberichten van Apple, vertelde The Guardian afgelopen najaar dat smartphones mensen verslaaft maakt met behulp van de dezelfde zenuwbanen als gokken en drugs.

Sean Parker, ex-president van Facebook, heeft onlangs toegegeven dat het wereld bestrijdende sociale mediaplatform is ontworpen om gebruikers verslaaft te maken met spurts van dopamine, een ingewikkeld neurotransmitter die vrijgegeven wordt wanneer de hersenen een beloning verwacht of verse kennis opneemt.

“U maakt misbruik van een beveiligingslek in de menselijke psychologie,” zei hij. “[De uitvinders] begrepen dit, bewust, en we hebben het toch gedaan.”

Deze verslaving heeft Mr. Parker en zijn collega’s van de Tech wereld absurd rijk gemaakt. Facebook is nu gewaardeerd op iets meer dan een half biljoen dollar. Wereldwijde ontvangsten uit de verkoop van smartphones bereikt 435 – miljard dollar (VS).

Nu, sommige van de vroegere leidinggevenden van deze Tech bedrijven kijken terug op hun succes als bedorven, vals en corrupt.

“Ik voel me enorme schuldig,” zei Chamath Palihapitiya, voormalig vicevoorzitter van de -groei van de gebruiker op Facebook-, in een openbare toespraak in November.

“Ik denk dat we in ons achterhoofd allemaal wisten… dat er iets ergs zou kunnen gebeuren.

“De korte termijn, dopamine gedreven feedbacklussen die we hebben gemaakt zijn de vernietiging van hoe een maatschappij werkt,” hij ging somber verder, voor een stil geworden publiek aan Stanford business school. “Het ondermijnt de kern fundamenten van hoe mensen zich gedragen.”

Geen van de Bay Area klokkenluiders roept harder dan Tristan Harris, een voormalige ster productmanager bij Google. Hij heeft de afgelopen jaren van zijn leven doorgebracht om mensen te vertellen minder gebruik te maken van de technologieën die hij hielp creëren door middel van een non-profit organisatie genaamd Time Well Spent, die is gericht op bewustwording van consumenten over de gevaren van de aandacht economie, en druk uit te oefenen op de Tech wereld om producten meer ethisch te ontwerpen. Te oordelen naar de dynamiek die zijn beweging plotseling ondergaat – hij krijgt honderden verzoeken voor spreekbeurten per maand – wordt zijn boodschap gehoord.

Beleidsmakers en regeringsleiders behoren tot degenen die luisteren. Premier Justin Trudeau (Canada) had een ontmoeting met Mr. Harris op de Global Progress Summit in Montreal in september vorig jaar. De PM’s office wou geen gedetailleerde informatie verschaffen over de sessie, maar als de federale regering beperkingen op het gebruik van de mobiele telefoons overweegt, staat zij niet alleen.

Verleden jaar, was Frankrijk voornemens om mobiele telefoons, van primaire en middelbare scholen, met inbegrip van tussen klassen en tijdens de lunchpauzes te verbieden. “We moeten komen met een manier om leerlingen te beschermen tegen verlies van concentratie via schermen en telefoons,” zei de minister van het Franse onderwijs Jean-Michel Blanquer.

Ook zakelijke leiders worstelen met het probleem. In een recente blogpost betoogt Bank of England analist Dan Nixon dat de afleiding door smartphones de productiviteit kan verminderen. Het duurt kantoorpersoneel een gemiddelde van 25 minuten om hun taak weer op te pakken na een onderbreking, stelt hij vast, terwijl werknemers die gewoonlijk per e-mail worden benaderd daardoor “zelf onderbreken” met weinig uitstel om hun taak uit te voeren

De TD-centrum in het centrum van Toronto was een businesscase tegen smartphones aan het kanaliseren, wanneer het onlangs een overredende poster in haar lobby heeft geplaatst.

“Disconnect to reconnect,” staat op de poster. “Put your phone down and be present.”

Ja, mensen zijn altijd achterdochtig door de vreemde kracht van nieuwe technologieën. Socrates dacht dat schrijven de hersenen van de Atheense jongeren zou smelten door het ondermijnen van hun vermogen om te onthouden. Erasmus vervloekt de “zwerm van nieuwe boeken” die post-Gutenberg Europa teistert. In de kinderschoenen, werd TV afgedaan als een “enorme woestenij.”

Maar terwijl vorige generaties loos alarm hebben kunnen schreeuwen over nieuwe media, zegt Mr. Harris “deze keer is het anders”. In tegenstelling tot tv’s en desktopcomputers, die typisch naar een studeer kamer of een kantoor aan huis verbannen zijn, gaan smartphones altijd en overal mee naartoe. En zij kennen ons. De verhalen die in de newsfeed van uw iPhone en uw sociale media-apps opduiken zijn geselecteerd door algoritmen die je attentie opeist.

Smartphones gebruiken “letterlijk de hulp van de kracht van de miljarden dollars kostende computers om erachter te komen wat ze jouw moeten voeden,” zei Mr. Harris. Dat is waarom je niet weg kan kijken.

Socrates had het mis over schrijven en Erasmus had het mis over boeken. Maar toch, de jongen die loos alarm sloeg werd op het einde opgegeten. En in smartphones, hebben onze hersenen eindelijk hun gelijke gevonden.

“Het is Homo sapiens geesten tegen de krachtigste supercomputers en miljarden dollars… Het is als het vechten met een mes tegen een ruimte laser,” zei Mr. Harris. “Als we later terug kijken en zeggen, ‘Waarom hebben we het in hemelsnaam gedaan?'”