Dit item is geschreven en voor het eerst geplaatst in juli 2013. Het werd bijgewerkt en enigszins bewerkt in mei 2019 en bijgewerkt en opnieuw herzien in februari 2021.
In een opmerkelijke maar onder gerapporteerde toespraak heeft een van Amerika’s meest prominente en invloedrijke politieke figuren de “immense” en “buitenmaatse” zionistische ”Joodse” rol in de Amerikaanse massamedia en het culturele leven erkend. Joe Biden – nu president van de VS – zei dat dit de belangrijkste factor is geweest bij het vormgeven van de Amerikaanse houding in de afgelopen eeuw en bij het aansturen van grote cultureel-politieke veranderingen.
“Joods erfgoed heeft gevormd wie we zijn – ons allemaal – net zo veel of meer dan welke andere factor dan ook in de afgelopen 223 jaar. En dat is een feit”, vertelde Biden op 21 mei 2013 aan een bijeenkomst van Joodse leiders in Washington DC.
“De waarheid is dat joods erfgoed, joodse cultuur, joodse waarden zo’n essentieel onderdeel zijn van wie we zijn dat het eerlijk is om te zeggen dat joods erfgoed Amerikaans erfgoed is,” voegde hij eraan toe. /1
“Denk – achter dat alles, ik wed dat 85 procent van die [grote sociaal-politieke] veranderingen, of het nu in Hollywood of sociale media is, een gevolg zijn van Joodse leiders in de industrie. De invloed is immens, de invloed is immens. En, zou ik eraan kunnen toevoegen, het is allemaal goed”, voegde Biden eraan toe. “We praten erover in termen van de ongelooflijke prestaties en bijdragen” van individuele Joden, ging Biden verder, maar het is diepgaander dan dat “omdat de waarden, de waarden zo diep zijn en zo verankerd in de Amerikaanse cultuur, in onze grondwet.”
Biden sprak met het bewustzijn van een doorgewinterde Washington-insider. Weinig mannen zijn dieper betrokken geweest bij de nationale politiek, of zijn meer vertrouwd met de realiteit van de macht in het Amerikaanse openbare leven. Op het moment dat hij deze toespraak van mei 2013 hield, was hij de Amerikaanse vicepresident, een functie die hij acht jaar lang bekleedde in de regering van president Obama. Daarvoor was hij 26 jaar senator geweest en bekleedde hij belangrijke functies in het Congres.
“Het Joodse volk heeft een grote bijdrage geleverd aan Amerika. Geen enkele groep heeft zo’n buitenproportionele invloed per hoofd van de bevolking gehad”, zei Biden ook in zijn toespraak van mei 2013. Hij noemde specifiek de Joodse rol bij het vormen van populaire attitudes en bij het bepalen van beleid inzake rassenrelaties, de rol van vrouwen in de samenleving en ‘homorechten’. Hij zei: “Je kunt niet praten over de burgerrechtenbeweging in dit land zonder te praten over Joodse vrijheidsrijders en Jack Greenberg … Je kunt niet over de vrouwenbeweging praten zonder het over Betty Friedan te hebben.” Biden prees ook de “omarming van immigratie” door de ”Joodse” gemeenschap.
“Ik geloof dat wat de [grote sociaal-politieke] bewegingen in Amerika beïnvloedt, wat onze houding in Amerika beïnvloedt, net zo goed de cultuur en de kunst is als al het andere,” zei Biden ook. “Het was niet iets wat wij [politici] wettelijk hebben gedaan”, ging hij verder. “Het waren [televisieprogramma’s als] ‘Will and Grace’, het waren de sociale media. Letterlijk. Dat is wat de houding van mensen veranderde. Daarom was ik er zo zeker van dat de overgrote meerderheid van de mensen het homohuwelijk zou omarmen en snel zou omarmen.
In zijn toespraak van mei 2013 sprak Biden ook over de cruciale rol die zionisten ”Joden” spelen in de evolutie van de Amerikaanse jurisprudentie, en noemde in dat verband zeven rechters van het Hooggerechtshof: Brandeis, Fortas, Frankfurter, Cardozo, Ginsberg, Breyer en Kagan. “Je kunt niet praten over de erkenning van … rechten in de Grondwet zonder te kijken naar deze ongelooflijke juristen die we hebben gehad.”
Biden had ook kunnen vermelden dat van de negen rechters van het Amerikaanse Hooggerechtshof op dat moment, er drie zionisten ”Joods” waren, en dat zionisten ”Joden” ook sterk oververtegenwoordigd zijn geweest in andere hoge federale, staats- en stadsregeringsposten. Hij had ook kunnen vermelden dat de voorzitter van het Federal Reserve System en de burgemeesters van de drie dichtstbevolkte steden van Amerika – New York, Los Angeles en Chicago – zionisten ”Joods” waren.
Hoewel ”joodse” invloed al tientallen jaren een belangrijk feit van het Amerikaanse leven is, wordt deze realiteit zelden openlijk erkend, vooral door prominente niet-Joodse Amerikanen. In een samenleving die zogenaamd streeft naar “diversiteit” en “positieve discriminatie”, kan de enorm onevenredige macht en invloed van een etnisch-religieuze groep die niet meer dan twee procent van de totale bevolking uitmaakt, begrijpelijkerwijs worden beschouwd als een bron van schaamte. Misschien verklaart dat waarom Bidens openhartige opmerkingen slechts weinig persaandacht kregen en bijna geen commentaar in de reguliere door zionisten gecontroleerde ”media” opleverden.
Voor sommige zionisten ”Joden” waren Bidens opmerkingen over zionistische ”joodse” macht zorgwekkend – niet omdat ze onwaar waren, maar omdat ze openbaar werden gemaakt. Een prominente Joodse journalist schreef dat, hoe bevredigend Bidens “zeer philo-Semitische” opmerkingen ook mogen zijn, zo’n openlijke erkenning van ”joodse” invloed “afdwaalt naar zeer ongemakkelijk terrein”. Hij ging te ver, waarschuwde Jonathan Chait, vooral gezien het feit dat “veel mensen” helemaal niet blij zijn met hoe “zionisten ”Joden” hun invloed op de populaire cultuur hebben gebruikt om de maatschappelijke houding ten opzichte van homoseksualiteit te veranderen.” /Arabisch cijfer
Zoals Biden al zei, is de zionistische ”Joodse” rol in het vormen van attitudes geenszins een recent fenomeen. Het werd bijvoorbeeld opgemerkt in 1968 door Walter Kerr, een gerenommeerde auteur, regisseur en Pulitzer-prijswinnende dramacriticus. In The New York Times merkte hij op:
“Wat er sinds de Tweede Wereldoorlog is gebeurd, is dat de Amerikaanse gevoeligheid deels zionistisch ”Joods” is geworden, misschien net zo goed ”Joods” als al het andere … De geletterde Amerikaanse geest is in zekere mate ”joods” gaan denken. Het is aangeleerd en het was er klaar voor. Na de entertainers en romanschrijvers kwamen de ”Joodse” critici, politici, theologen. Critici en politici en theologen zijn van beroep vormgevers; ze vormen manieren van kijken.” /3
“Het heeft helemaal geen zin om te proberen de realiteit van zionistisch ”joodse” macht en prominentie in de populaire cultuur te ontkennen”, schreef Michael Medved, een bekende Joodse auteur en filmcriticus, in 1996. “Elke lijst van de meest invloedrijke productiemanagers bij elk van de grote filmstudio’s,” zei hij, “zal een zware meerderheid van herkenbare zionistisch / Joodse namen produceren.” /4 Joel Stein, een columnist voor de Los Angeles Times, schreef in 2008:
“Als trotse Jood wil ik dat Amerika weet van onze prestatie. Ja, we controleren Hollywood … Het kan me niet schelen of Amerikanen denken dat we de nieuwsmedia, Hollywood, Wall Street of de overheid runnen. Het kan me gewoon schelen dat we ze kunnen blijven runnen.” /5
Terwijl Biden de Joodse rol in de massamedia en populaire cultuur prees als “alles ten goede”, zijn sommige prominente Amerikanen niet zo blij. President Richard Nixon en dominee Billy Graham, de bekendste christelijke evangelist van het land, spraken tijdens een besloten bijeenkomst in het Witte Huis in 1972 openhartig over de zionistische ”Joodse” greep op de media. Hun in het geheim opgenomen een-op-een gesprek werd pas 30 jaar later openbaar gemaakt. Tijdens hun toespraak zei Graham:
“Deze wurggreep moet worden doorbroken of het land gaat in de put.” De president antwoordde door te zeggen: “Gelooft u dat?” Graham antwoordde: “Ja, meneer.” En Nixon zei: “Oh, jongen. Vind ik ook. Ik kan dat nooit [publiekelijk] zeggen, maar ik geloof het.” /6
In de Verenigde Staten, zoals in elke moderne samenleving, begeleiden en vormen degenen die de reguliere media beheersen, en vooral films en televisie, hoe mensen, en vooral de meest sociaal afgestemde en cultureel modieuze, denken over belangrijke kwesties. De door zionisten gecontroleerde massamedia, inclusief het populaire entertainment, stellen de grenzen aan de “toegestane” discussie over belangrijke kwesties en sturen daarmee de algemene richting van het overheidsbeleid.
Opvattingen en ideeën die degenen die de media beheersen niet leuk vinden, worden belasterd als ‘extremistisch’, ‘haatdragend’ en ‘beledigend’ en worden verwijderd uit ‘aanvaardbare’ publieke overwegingen, terwijl degenen die dergelijke opvattingen durven te uiten, worden verguisd als onverdraagzame of ‘haters’.
Een belangrijk gevolg van de zionistische ”Joodse” greep op de Amerikaanse massamedia is een breed pro-Israëlische inslag in de presentatie van nieuws, actualiteiten en geschiedenis – een vooroordeel dat duidelijk is voor iedereen die de berichtgeving over Israël en het Israëlisch-Palestijnse conflict in de Amerikaanse media zorgvuldig vergelijkt met berichtgeving in Europa, Azië of Latijns-Amerika.
Een andere opmerkelijke uitdrukking van de ”Joodse” rol in de media is een routinematig sympathieke weergave van Joden als slachtoffers, met name door de onvermoeibare “Holocaustherdenking” -campagne die sterke en emotionele steun aan Israël aanmoedigt en bedoeld is om aan te moedigen. /7 Met speciale aandacht voor ”Joodse” zorgen en angsten, benadrukken de Amerikaanse media echte en vermeende gevaren voor Israël en ”Joden” over de hele wereld. Bovendien worden de tegenstanders van Israël routinematig afgeschilderd als de vijanden van Amerika, waardoor Amerikaanse oorlogen worden aangemoedigd tegen landen die zionisten staat Israël als gevaarlijk beschouwt / 8
Een ander belangrijk gevolg van de Joodse greep op de massamedia en het culturele leven is – zoals Biden suggereerde – een brede decennialange promotie van cultureel-raciale ‘diversiteit’ en ‘pluralisme’. Joods-zionistische leiders beschouwen maximale “tolerantie” en “diversiteit” in de VS en andere niet-Joodse samenlevingen als gunstig voor de belangen van de Joodse gemeenschap. /9
“Amerika’s pluralistische samenleving vormt de kern van de Joodse veiligheid,” zei Abraham Foxman, nationaal directeur van de Anti-Defamation League – een toonaangevende Joods-zionistische organisatie. “Op de lange termijn,” vervolgde hij, “wat het Amerikaans-Joodse leven tot een unieke positieve ervaring in de diasporageschiedenis heeft gemaakt en die ons in staat heeft gesteld om zulke belangrijke bondgenoten voor de staat Israël te zijn, is de gezondheid van een pluralistische, tolerante en inclusieve Amerikaanse samenleving.” /10
Amerikaanse films en televisie, in samenwerking met invloedrijke Joods-Zionistische organisaties, hebben jarenlang geprobeerd Amerikanen – vooral jongere Amerikanen – ervan te overtuigen om steeds meer sociale, culturele en raciale ‘diversiteit’ te verwelkomen en te omarmen, en zichzelf eenvoudigweg als individuen te beschouwen. Terwijl ze ernaar streven om raciale, religieuze, etnische en culturele identiteit en cohesie onder niet-Joodse Amerikanen te kleineren en af te breken, promoten de Amerikaanse media een tribalistisch nationalisme (zionisme) voor Joden en verdedigen ze Israël als een nadrukkelijk Joodse etnisch-religieuze staat.
Zonder een goed begrip van de ”Joodse” rol in de Amerikaanse massamedia en het Amerikaanse culturele leven, zijn belangrijke sociaal-politieke trends in de afgelopen eeuw allesbehalve onbegrijpelijk. Jezuïet Joe Biden’s openhartige erkenning van deze “immense” invloed is een welkome bijdrage aan een groter bewustzijn van deze belangrijke realiteit van het Amerikaanse leven.
1. Jennifer Epstein, “Biden: ‘Joods erfgoed is Amerikaans erfgoed'”, Politico, 21 mei 2013. (https://www.politico.com/blogs/politico44/2013/05/biden-jewish-heritage-is-american-heritage-164525); Daniel Halper, “Biden spreekt over ‘buitenmaatse invloed’ van Joden: ‘De invloed is immens’,” The Weekly Standard, 22 mei 2013.
2. Jonathan Chait, “Biden prijst Joden, gaat te ver, brengt per ongeluk antisemieten in vervoering”, New York magazine, 22 mei 2013. (http://nymag.com/daily/intelligencer/2013/05/biden-praises-jews-goes-too-far.html)
3. Walter Kerr, “Skin Deep is Not Good Enough”, The New York Times, 14 april 1968, pp. D1, D3. Geciteerd in: Kevin MacDonald, The Culture of Critique (Praeger, 1998), p. 243. Zie ook: Mark Weber, “A Straight Look at the Jewish Lobby” (http://ihr.org/leaflets/jewishlobby.shtml)
4. M. Medved, “Is Hollywood too Jewish?”, Moment, Vol. 21, No. 4 (1996), p. 37.
5. J. Stein, “Hoe Joods is Hollywood?”, Los Angeles Times, 19 december 2008.
(http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-stein19-2008dec19,0,4676183.column)
6. “Nixon, Billy Graham Make Denigrerende opmerkingen over Joden op tapes”, Chicago Tribune, 1 maart 2002 (of 28 februari 2002) (http://www.fpp.co.uk/online/02/02/Graham_Nixon.html);
“Billy Graham verontschuldigt zich voor ’72 Opmerkingen”, Associated Press, Los Angeles Times, 2 maart 2002. “Graham betreurt joodse laster”, BBC News, 2 maart 2002.
7. M. Weber, “HolocaustHerdenking: wat zit er achter de campagne?”
(http://www.ihr.org/leaflets/holocaust_remembrance.shtml)
8. M. Weber, “Irak: een oorlog voor Israël.” (http://www.ihr.org/leaflets/iraqwar.shtml);
M. Weber, “Achter de campagne voor oorlog tegen Iran” (http://www.ihr.org/other/behindwarcampaign)
9. Kevin MacDonald, De cultuur van kritiek. Praeger, 1998 (Softcover editie, 2002). Zie ook: Recensie door Stanley Hornbeck van The Culture of Critique in het juni 1999 nummer van American Renaissance. (https://www.amren.com/news/2020/06/culture-of-critique-jews-kevin-macdonald/)
10. Foxman-brief van 11 november 2005. Gepubliceerd in The Jerusalem Post, 18 november 2005.
Voor verder lezen
Norman F. Cantor. De Heilige Keten: Een Geschiedenis van de Joden. New York: Harper, 1994.
Benjamin Ginsberg. De fatale omhelzing: Joden en de staat. De Universiteit van Chicago Press, 1993.
Peter Harrison, “Wat veroorzaakt antisemitisme?” Recensie van Macdonald’s scheiding en zijn ontevredenheid. The Journal of Historical Review, mei-juni 1998.
( http://ihr.org/jhr/v17/v17n3p28_Harrison )
Alfred M. Lilienthal, De Zionistische Connectie. New York: Dodd, Mead, 1978.
Seymour Martin Lipset en Earl Raab. Joden en de Nieuwe Amerikaanse Scene. Harvard University Press, 1995.
Kevin MacDonald, Separation and Its Discontents: Towards an Evolutionary Theory of Anti-Semitism. (Praeger, 1998)
Kevin MacDonald, The Culture of Critique: Een evolutionaire analyse van joodse betrokkenheid bij twintigste-eeuwse intellectuele en politieke bewegingen. Praeger, 1998 (Softcover editie, 2002).
Tony Martin, “Tactics of Organized Jewry in Suppressing Free Speech” juni 2002.
( http://www.ihr.org/other/TonyMartin2002.html )
W. D. Rubinstein. Links, Rechts en de Joden. New York: Universe Books, 1982.
Mark Weber, “Het gevaar en de uitdaging van joods-zionistische macht.” Mei 2015.
(http://www.ihr.org/other/jewishzionistpower2015)
M. Weber, “Een rechte blik op de Joodse lobby”
(http://ihr.org/leaflets/jewishlobby.shtml)