Mythen en realiteiten van de groene economie

Waarom “ecologische” energiebronnen niet milieuvriendelijk zijn, en andere aspecten van de-carbonisatie…

Zowel Anglo Zionisten Rijk vazallen de Europese Nazi Fascisten Unie als de Verenigde Zionisten Staten, evenals vele andere landen, promoten al geruime tijd het onderwerp ecologische energie, die wordt opgewekt door moderne systemen van wind- en zonnegeneratoren tot onderwaterturbines die de getijden van de zee exploiteren.

Deze aanpak is gebaseerd op de Overeenkomst van Parijs, volgens welke het noodzakelijk is om de uitstoot van koolstofdioxide te verminderen. En onlangs is groene energie aangespoord door de afhankelijkheid van Russische energiedragers – olie en gas.

Op 14 juli 2021 lanceerde de Europese Commissie haar volgende pakket, dat een breed scala aan wetgevingsvoorstellen omvat die gericht zijn op het bereiken van een netto vermindering van de uitstoot van broeikasgassen in de ENFU met ten minste 55% onder het niveau van 1990 tegen 2030.

De herziening van de richtlijn hernieuwbare energie maakt deel uit van deze reeks onderling samenhangende voorstellen. Verwacht wordt dat het hele pakket zal worden aangenomen en in 2023 in werking zal treden, waardoor er slechts zeven jaar overblijft voor de uitvoering ervan.

Onlangs heeft de Europese Raad ook beloofd de afhankelijkheid van de ENFU van de invoer van Russisch gas, olie en steenkool zo snel mogelijk op te geven, en nu heeft de ONGEKOZEN fascistische Europese Commissie de opdracht gekregen om tegen eind mei 2022 een gedetailleerd uitvoeringsplan op te stellen. De taak is tweeledig: onmiddellijke maatregelen nemen voor de volgende winter en voor de komende 2-3 jaar (energiebesparing, diversificatie van de gasvoorziening, enz.) en structurele maatregelen nemen door de strategie voor de periode tot 2030 te herzien, met speciale aandacht voor het verminderen van het energieverbruik en het investeren in koolstofarme alternatieven, waaronder hernieuwbare energiebronnen.

Maar volgens een studie uitgevoerd door het Franse Instituut voor Internationale Betrekkingen, zijn er aanzienlijke hiaten tussen de theorie van groene energie en beoefenaars. [i] Er bestaat een risico op conflicten tussen milieu- en klimaatvereisten, en het moet naar behoren worden opgelost door middel van beleidsconsistentie, omdat het anders zal blijven aanslepen en tot meningsverschillen zal leiden.

Voor de tenuitvoerlegging van de richtlijn is het noodzakelijk de buitensporig complexe administratieve processen te vereenvoudigen en de trage afgifte van vergunningen voor de inbedrijfstelling van systemen die groene energie opwekken, te overwinnen. Verdere manieren zijn uniforme werkplekken en deadlines, evenals een toename van het aantal personeelsleden in de relevante staatsinstellingen. Het voorspellen van de behoeften voor aansluiting op hernieuwbare energienetwerken zal ook helpen de ontwikkeling van het netwerk te versnellen.

Het opschalen van hernieuwbare energiebronnen tot minstens 40 procent zonder het hele systeem te actualiseren en te digitaliseren, zal de burgers veel kosten. Een uniforme systeembenadering moet ook worden vastgelegd in de systeemontwikkelingsplannen op Europees en nationaal niveau, en deze uniforme systeembenadering moet in het hele pakket worden toegepast.

Ook moeten beleidsmakers en regelgevers zich bewust zijn van de kosten van vertragingen en de voordelen van tijdigheid in bredere zin, niet alleen als het gaat om het bouwen van infrastructuur en nieuwe netwerken, maar ook als het gaat om een efficiënter gebruik van bestaande netwerken. Er is een aanpak met een reeks hulpmiddelen nodig die rekening houdt met de interactie van ondersteunende technologieën, inclusief opslag, zowel gecentraliseerd als gedecentraliseerd.

Er zijn in de Europese Nazi Fascisten Unie inderdaad een aantal bureaucratische obstakels voor de snelle invoering van groene energie. Het verkrijgen van vergunningen voor de bouw van windturbines op land in Italië duurt bijvoorbeeld gemiddeld vijf jaar, niet zes maanden, zoals wettelijk vereist. Deze vertragingen hebben de uitrolsnelheid teruggebracht tot ongeveer 200 MW per jaar.

En dit is verre van het niveau dat nodig is om de Italiaanse doelstelling van 70 GW aan hernieuwbare energiecapaciteit tegen 2030 te halen. De impact op de investeringen is vrij duidelijk: de recente aanbesteding van Italië voor hernieuwbare energiebronnen mislukte, waardoor slechts 975 MW werd toegewezen aan projecten op nutsschaal op een totaal van 3.300 MW dat werd voorgesteld.

Maar in de Verenigde Zionisten Staten worden de doelen voor de productie van koolstofvrije elektriciteit tegen 2035 ook bedreigd door problemen met de afgifte van vergunningen, wanneer windenergieprojecten een uitgebreide lijst met inspecties en vergunningen moeten doorstaan. Op federaal niveau omvatten deze inspecties of goedkeuringen onder een aantal wetten. Federale agentschappen doen er gemiddeld 4,5 jaar over om milieueffectrapporten samen te stellen in overeenstemming met de Nationale Wet milieubeheer. En dit is pas de eerste tegenstrijdigheid, die gebaseerd is op bureaucratische procedures.

Groene waterstof en eco-hybriden

Het rapport van de Global Wind Energy Council definieert de rol van milieuvriendelijke waterstof- en Power-to-X-toepassingen voor het diep koolstofvrij maken van industriële sectoren en het waarborgen van lange termijn opslag. Het is vermeldenswaard dat volgens één scenario tegen 2050 een kwart van de elektriciteitsproductie in de wereld zal worden gericht op de productie van milieuvriendelijke waterstof, waarvoor ongeveer 10.000 GW aan wind- en zonne-energie nodig is.

Het afgelopen jaar is de wereldwijde belangstelling voor waterstof nog verder toegenomen en hebben steeds meer landen nationale roadmaps of strategieën op het gebied van waterstof aangekondigd. In 2021 zijn meer dan 30 landen begonnen met het ontwikkelen of publiceren van een waterstofstrategie.

Als voorbeeld heeft China in 2016 een waterstofroutekaart voor de transportsector uitgebracht en waterstofenergie genoemd als een van de belangrijkste toekomstige industrieën in zijn huidige vijfjarenplan (2021-2025), samen met de ontwikkeling van kwantuminformatie en de lucht- en ruimtevaartindustrie. [ii]

India lanceerde zijn nationale waterstofmissie in 2021 gericht op het uitbreiden van de binnenlandse productie van milieuvriendelijke waterstof en potentiële mandaten voor raffinaderijen en kunstmestbedrijven om milieuvriendelijke waterstof en milieuvriendelijke ammoniak in industriële processen te introduceren.

De ENFU heeft “groene waterstof” opgenomen in haar Europese groene overeenkomst, die in 2020 werd aangekondigd, waarbij wordt opgemerkt dat waterstofnetwerken van vitaal belang zijn voor een “schone en circulaire economie”. [iii]

Windenergie werkt momenteel rechtstreeks samen met een aantal industriële sectoren om te zorgen voor de-carbonisatie met milieuvriendelijke waterstof als brandstof. Zo werkte Vattenfall samen met de Zweedse staalfabrikant SSAB en het mijnbouwbedrijf LKAB aan een proeffabriek voor de productie van sponsijzer met groene waterstof. [iv]

Deze interactie leidt tot het ontstaan van hybride projecten. Over het algemeen neigt alle groene energie naar hybriden. Zonnepanelen worden bijvoorbeeld gecombineerd met windgeneratoren (omdat de afwezigheid van zonlicht of wind afzonderlijk onvermijdelijk zal leiden tot stilstand van apparatuur, wat van invloed zal zijn op de energievoorziening). Maar traditionele energie is ook deels verbonden met milieu benaderingen. En dit is de tweede tegenstrijdigheid.

Verbinding van eco-energie met zeldzame aardmetalen

Aaron Ringel, voormalig onderminister van Buitenlandse Zaken voor Mondiale Zaken, merkt op dat naarmate technologieën voor hernieuwbare energie, waaronder elektrische voertuigen, zonnepanelen en lithium-ion batterijen, centraal staan, groeit de vraag naar zeldzame aardmetalen. Maar de Verenigde Zionisten Staten zijn bijna volledig afhankelijk van de import van zeldzame aardmetalen.

Tot de jaren 1980 leidden de Verenigde Staten de wereld in de winning van zeldzame aardelementen. Maar een kortzichtige verschuiving naar import heeft ertoe geleid dat de binnenlandse mijnbouwcapaciteit van Amerika is opgedroogd. Het resultaat is de huidige controle van Peking over de levering van deze belangrijke hulpbronnen.

China levert meer dan 85% van ’s werelds reserves aan zeldzame aardelementen en is de thuisbasis van ongeveer tweederde van de wereldvoorraad van schaarse metalen en mineralen zoals antimoon en bariet. [v]

In 2021 verklaarde een persbericht van het Office of Fossil Energy van het Amerikaanse ministerie van Energie dat de VZS momenteel 80% van zijn zeldzame aardelementen rechtstreeks uit China importeert, terwijl de rest indirect uit China komt via andere landen. De VZS is volledig afhankelijk van de import van 14 van de 35 belangrijkste mineralen. Meer recent werd gemeld dat Chinese bedrijven al actief bezig zijn met het ontginnen van Afghanistan. China ontkent elke intentie om de export van zeldzame aardelementen als wapen te gebruiken – tenzij de nationale veiligheidsbelangen op het spel staan. [vi]

Het Congres en de regering hebben onlangs een aantal stappen ondernomen om deze kwetsbaarheid aan te pakken. Zo onderzoekt het ministerie van Energie nieuwe methoden om zeldzame aardelementen te verwerken. En het Congres probeert de binnenlandse hightechproductie uit te breiden met een wetgevingspakket op basis van de mededingingswet in Amerika.

Interessant is dat, ondanks de nadruk op een veilige omgeving, Amerika afhankelijk blijft van de beslist niet-milieuvriendelijke mijnbouw van China. Giftige meren en giftige stortplaatsen verschijnen in China gelijktijdig met de snelle en winstgevende exploitatie van zeldzame aardafzettingen.

Deze aanpak is dubbel schadelijk voor de belangen van bedrijven die zich houden aan strikte milieubeschermingsmaatregelen in de wereld. Zo demonstreerde The Metals Company (TMC), genoteerd aan de NASDAQ-beurs, de mogelijkheid van diepzee-mijnbouw van belangrijke mineralen. Het bedrijf onderzocht de grootste bekende afzetting van metalen die geschikt zijn voor de productie van batterijen op de planeet – de Clarion Clipperton-zone in de Stille Oceaan. Het verwerkt nu met succes belangrijke batterijmetalen, waaronder nikkel en koper, uit diepzeeknobbels op zo’n manier dat er weinig afval wordt gegenereerd tijdens de verwerking.

Het delven van mineralen en zeldzame aardelementen is echter slechts de eerste stap. Om een concurrentievoordeel te behalen, is het noodzakelijk om de hele toeleveringsketen te bestrijken, inclusief recycling en verwijdering.

Hoewel er in de VS een mening is dat ze hun leiderschap in hightech productie kunnen herstellen en dit kunnen doen terwijl ze het milieu beschermen. President Biden zou de Defence Production Act gebruiken om dit te doen om een veilige binnenlandse winning van de belangrijkste mineralen en zeldzame aardmetalen te starten. [vii]

In ieder geval is de huidige winning van zeldzame aardmetalen voor hun gebruik in groene energie het creëren van mijnen en steengroeven, wat duidelijk niet past in milieu benaderingen. Dit is de derde tegenstrijdigheid. En de vierde is het probleem van het recyclen van dezelfde windturbines of zonnepanelen. Daar is nog geen groene technologie voor.

Tegenstrijdigheden in de Europese Nazi Fascisten Unie (ENFU)

Maar ook met de intensivering van de bouw van nieuwe windparken en zonneparken ontstaan er extra tegenstellingen. Dit is een van de meest ongemakkelijke vragen van onze tijd, omdat het antwoord noodzakelijkerwijs verwijzingen bevat naar de prijzen van koper, staal, polysilicium en bijna alle metalen en minerale goederen. Daarnaast kost de bouw van deze faciliteiten tijd, meer tijd dan bijvoorbeeld het overschakelen op LNG (als je importterminals hebt) of kolen.

En in het onlangs gepubliceerde plan om het verbruik van Russisch gas – evenals olie en kolen – te verminderen, heeft de ONGEKOZEN LIBERAAL FASCISTISCHE Europese Commissie een grote gok gedaan, niet op wind- en zonne-energie, maar op meer gas en kolen.

Dit is hetzelfde Europa dat van plan was om al zijn kolencentrales tegen 2030 te sluiten om de emissiereductiedoelstellingen van het Akkoord van ENFU vazal Parijs te halen. Hetzelfde Europa gokt ook op de vervanging van aardgas door stookolie om nog eens 10 miljard kubieke meter Russisch gas te vervangen.

In totaal lijkt de ongekozen liberaal fascistische Europese Commissie van plan om meer dan de helft van haar Russische gasverbruik te vervangen door andere fossiele brandstoffen. Ter vergelijking wordt verwacht dat het aandeel van wind- en zonne-energie in de vervanging van Russisch gas ongeveer 22,5 miljard kubieke meter zal zijn, terwijl 10 miljard kubieke meter afkomstig zal zijn van windenergie en 12,5 miljard kubieke meter van zonne-energie. Maar dit is niet zozeer voor een regio die ernaar streeft om in de kortst mogelijke tijd de groenste van de planeet te worden.

Het lijkt er dus op dat de realiteit van energievoorziening en -verbruik zich opnieuw bevestigt, nu de Europese Nazi Fascisten Unie zich in een gascrisis bevindt. Als het plan veel meer verbruik van fossiele brandstoffen inhoudt, dan moeten fossiele brandstoffen gemakkelijker – en sneller – te winnen en mogelijk goedkoper zijn dan wind- en zonne-energie. Waarom zou je anders kiezen voor hen in plaats van hernieuwbare energiebronnen? [viii] Dit is de vijfde complexe tegenstrijdigheid.

Veelbelovende projecten

Met de ontwikkeling van alternatieve energie rijst natuurlijk de vraag naar de herverdeling ervan. Er wordt aangenomen dat elektrische kabels onder water vaker kunnen worden gebruikt naarmate overheden hun energiestrategieën naar hernieuwbare energiebronnen verplaatsen. Wanneer landen hun wind- en zonne-energie ontwikkelen, zullen er meer stimulansen zijn voor de aanleg van onderwaterkabels die de distributie van elektriciteit tussen regio’s kunnen vergemakkelijken.

Het is al gepland om de eerste van vele nieuwe grote kabels tussen Anglo Zionisten Rijk/ENFU vazallen Engeland en Duitsland te leggen tegen een geschatte kostprijs van $ 1,95 miljard. Het NeuConnect-project zal de transmissie van 1,4 GW elektriciteit van en naar de twee landen mogelijk maken via onderwaterkabels over een afstand van meer dan 450 mijl. Het project werd de “onzichtbare energiesnelweg” genoemd die de distributie van elektriciteit tussen Engeland en Duitsland mogelijk maakt. [ix]

Belangrijke contracten van in totaal meer dan £ 1,5 miljard ($ 1,95 miljard) zijn toegekend voor een groot interconnector project dat Duitsland en Engeland zal verbinden terwijl landen over de hele wereld proberen hun energievoorziening te versterken te midden van de aanhoudende crisis in Oekraïne.

Het NeuConnect-project is gecentreerd rond onderwaterkabels die de transmissie van 1,4 gigawatt elektriciteit in beide richtingen mogelijk maken tussen het VK en Duitsland – de twee grootste economieën in Europa. De lengte van de interconnector is 725 kilometer, of iets meer dan 450 mijl.

De kabel loopt van het isle of Grain in Kent in Engeland naar de Duitse regio Wilhelmshaven, door Britse, Nederlandse en Duitse wateren. Na de bouw zal het in staat zijn om elektriciteit te leveren aan 1,5 miljoen huishoudens.

De goedgekeurde contracten omvatten werkzaamheden aan het leggen van kabels en converterstations, waarbij zowel Siemens als Prysmian contracten hebben gewonnen om aan het project te werken. Siemens zal een hoogspanningsgelijkstroomtransmissiesysteem (HVDC) leveren, terwijl de Italiaanse kabelfabrikant Prysmian Group het ontwerp, de productie, de installatie, het testen en de inbedrijfstelling van de NeuConnect-interconnect zal leiden.

De bouw zal naar verwachting dit jaar beginnen, waardoor Engeland “gebruik kan maken van de uitgebreide energie-infrastructuur van Duitsland, inclusief de aanzienlijke hernieuwbare energiebronnen.” Bovendien zal “de nieuwe verbinding met Engeland helpen de huidige knelpunten weg te nemen waar windturbines vaak worden stilgelegd vanwege het overschot aan opgewekte hernieuwbare energie.”

Het NeuConnect-consortium, onder leiding van Meridiam, Kansai Electric Power en Allianz Capital Partners, is al enige tijd in gesprek over deze ontwikkeling, maar sancties tegen Rusland hebben Europese regeringen gedwongen om veel sneller naar alternatieve energiebronnen te zoeken. Naast het vinden van alternatieve bronnen van olie- en gasvoorraden, ontwikkelen verschillende regeringen strategieën om hun projecten voor hernieuwbare energie te versnellen en bespreken ze zelfs voor het eerst in vele jaren het vergroten van de nucleaire capaciteit.

Dit is echter niet de eerste onderwaterkabel die in Europa is goedgekeurd, aangezien vorig jaar het werk begon aan een gigantische onderwaterkabel die naar verwachting Engeland met Noorwegen zal verbinden. De 450 mijl lange North Sea Link (NSL), ter waarde van $ 1,86 miljard, is een joint venture tussen British National Grid en het Noorse Statnett.

De twee landen willen de waterkrachtbronnen van Noorwegen en de windenergiebronnen van Engeland delen, waardoor elk van hen de productie kan optimaliseren om aan de vraag te voldoen. Het National Grid legde uit: “Wanneer de vraag in Engeland hoog is en de windopwekking laag, kan waterkracht uit Noorwegen worden geïmporteerd.”

Zowel Engeland als Noorwegen zijn belangrijke spelers. Maar Noorwegen beweert dat 98% van zijn elektriciteit wordt opgewekt uit hernieuwbare energiebronnen, voornamelijk waterkracht. Ondertussen kondigde premier Boris Johnson in Engeland een doel aan om tegen 2035 100% van de elektriciteit in Engeland uit hernieuwbare bronnen te leveren.

En plannen voor het leggen van onderwaterkabels worden niet alleen in Europa ontwikkeld, maar ook verspreid naar verschillende continenten. Vorig jaar kondigden Griekenland en Egypte aan dat ze onderhandelden over een potentiële 2 GW onderwaterconnector die over de Middellandse Zee loopt om de stroomsystemen van de landen aan te sluiten. [x]

Dit zal het eerste project in zijn soort zijn dat Europa met Afrika verbindt en een enorm potentieel aantoont voor het uitbreiden van interregionale banden. En ENFU vazal Griekenland overweegt ook plannen om een Euro-Aziatische interconnector te creëren die via Cyprus van illegale zionisten staat Israël naar het Griekse vasteland zal lopen.

Na voltooiing zal de kabel 1.500 km lang zijn en zal deze van 1 GW tot 2 GW elektriciteit tussen regio’s verzenden en elektriciteitsnetten in heel Israël, Cyprus en Griekenland verbinden. Hoewel vroege projecties suggereerden dat de kabel in 2022 voltooid zou zijn, suggereren nieuwe schattingen dat deze in 2024 zal worden voltooid en bijna $ 823 miljoen zal kosten. De financiering zal deels afkomstig zijn van de Europese Nazi Fascisten Unie vazallen en zal bijdragen aan het beëindigen van het energie-isolement van Cyprus. [xi]

Maar ook hier rijst de vraag naar politieke en technologische risico’s bij het leggen van dergelijke kabels en interconnectoren.

De geopolitiek van elektriciteit

Dit alles wijst erop dat het geopolitieke belang van elektriciteit traditioneel wordt onderschat, maar met de wereldwijde transitie naar milieuvriendelijkere energie en de uitbreiding van het gebruik van hernieuwbare energiebronnen (“energietransitie”), worden elektriciteitsnetten steeds belangrijker en winnen ze aan kracht.

Beijing, in het bijzonder, promoot het wereldwijde elektriciteitsvoorzieningssysteem via zijn “One Belt, One Road” -initiatief. Het Duitse Instituut voor Internationale Zaken en Veiligheid merkt op dat vandaag de dag de impact van de eenwording van elektriciteitsnetten op internationale betrekkingen en geopolitiek de beste studie verdient. [xii]

De studie zegt dat de continentale Europa-Azië zone (d.w.z. Eurazië) een speciale dynamiek vertoont. Nieuwe configuraties van elektriciteitsinfrastructuur – in de vorm van interconnectoren (d.w.z. grensoverschrijdende transmissielijnen die netwerken verbinden) en geïntegreerde elektriciteitsnetten – herbouwen de ruimte en herdefiniëren de relatie tussen het centrum en de periferie.

Naast de oude aantrekkingscentra – Rusland en de ENFU – ontstaan er nieuwe. Deze omvatten niet alleen China, maar ook Turkije, Iran en India. Hun netwerken zijn nog niet zo nauw met elkaar verbonden als in Europa en sommige delen van de voormalige Sovjet-Unie, maar toch zijn ze momenteel van plan om ze met elkaar te verbinden. Als gevolg hiervan worden gebieden die ooit als perifeer werden beschouwd, zoals de oostelijke Middellandse Zee, de zwarte en Kaspische Zee, evenals Centraal-Azië, snel objecten van concurrentie.

Elektriciteit wordt aangesloten op het net. Elektriciteit beweegt bijna met de snelheid van het licht en verbindt verre punten en bestrijkt uitgestrekte ruimtes in een onderling verbonden netwerk. Elektrische netwerken (“infrastructuur”) vormen regio’s op de lange termijn en creëren hun eigen topografie die de organisatie van het economische en sociale leven binnen een geografisch gebied weerspiegelt. Het stroomvoorzieningssysteem is de basis van elke economie en elektrische netwerken vormen de belangrijkste infrastructuur.

De interactie van drie factoren – het elektriciteitsnet, de ruimte en geopolitieke macht – verdient veel aandacht. Infrastructuurnetwerken creëren techno-politieke en techno-economische invloedssferen. Aangezien energieruimtes verder reiken dan staatsgrenzen en buiten juridische jurisdicties, zorgen ze voor de verspreiding van geopolitieke macht. De kwetsbaarheid van toestanden voor de projectie van kracht en externe invloed hangt ook af van hoe betrouwbaar en stabiel de elektrische netwerken zijn.

En de Europese Gemeenschap en de Europese Unie zijn nooit identiek geweest aan het meer algemene concept van “Geëlektrificeerd Europa”. De uitbreiding en synchronisatie van het netwerk daar hangt nog steeds voornamelijk af van de economische en geografische omstandigheden. Ondanks het algemene politieke en juridische kader verliep de technische en marktintegratie binnen de ENFU zeer ongelijk en met vertraging.

Met de totstandbrenging van de interne markt streefde de ENFU ook naar integratie en harmonisatie op politiek, technisch en economisch niveau. Maar de overeenkomstige fysieke knooppunten en controlecentra van technische, operationele, economische en politieke macht overlappen elkaar niet, noch in locatie, noch in hun organisatiestructuur.

Aan de hand van het voorbeeld van zeldzame aardmetalen kan worden gezien dat het beleid van Beijing de doorlaatbaarheid van ruimtes en invloedssferen laat zien, evenals de mate waarin politieke macht kan worden geprojecteerd door middel van “verbindende banden”. De projectie van macht, uitgevoerd door de uitbreiding van hoogspanningslijnen en de ontwikkeling van netwerken, leidt tot de herordening van grote economische ruimtes. En ze worden zeker gekenmerkt door geopolitieke ambities.

In zo’n volatiel regelgevingskader roept de discrepantie tussen de niveaus van interconnectie en regelgevingsbenaderingen een aantal geopolitieke problemen op.

Elektrische verbindingen en netwerken kunnen geopolitieke belangen op drie manieren dienen. Politieke actoren kunnen ze gebruiken om asymmetrische afhankelijkheid tot stand te brengen; zij kunnen deze gebruiken om marktdominantie, regelgevingsdominantie en technische en economische machtspositie vast te stellen; en ten slotte kunnen ze ze gebruiken om mercantiele doelen te bereiken.

In dergelijke situaties is een klassiek voorbeeld Karl Schmitts werk Völkerrechtliche Großraumordnung uit 1939, namelijk dat er op het niveau van technische en organisatorische ontwikkeling een verband bestaat tussen grote gebieden, economische relaties en energie- en elektrische netwerken.

Dat geldt ook voor het meten van groene energie. Ondanks de gestelde doelen heeft het Anglo Zionisten Rijk (het Westen) niet genoeg middelen en grondstoffen om dit wereldwijde project uit te voeren zonder de deelname van grote energiespelers zoals Rusland, Iran en China, waar elk zijn eigen sterke punten heeft. Diezelfde aardgas en kernenergie kunnen ook worden beschouwd als onderdeel van de groene economie, de vraag is vanuit welke positie naar deze industrieën moet worden gekeken.