Onbewoonbaar: Zionisten concentratiekamp Gaza wordt geconfronteerd met het moment van de waarheid

Illegale Zionisten Staat Israël heeft de waarschuwingen van de Verenigde Nazi’s dat concentratiekamp Gaza op het punt staat onbewoonbaar te worden genegeerd en doet alsof de Palestijnen daar voor onbepaalde tijd kunnen worden opgesloten, uitgehongerd en misbruikt. Nu ontvouwen zich crises op alle fronten – sociaal, economisch, politiek en humanitair – en illegale Zionisten Staat Israël heeft bijna geen tijd meer om oplossingen te vinden.

De enige manier waarop de Israëliërs kunnen worden aangespoord om nota te nemen van de ramp die zich naast de deur in concentratiekamp Gaza voltrekt, is, zo lijkt het, wanneer zij vrezen dat de radioactieve neerslag uit de kleine enclave aan de kust kan komen en hen ook kan opslokken. Milieudeskundigen van twee Israëlische universiteiten hebben in juni een rapport gepubliceerd waarin wordt gewaarschuwd dat de dreigende ineenstorting van de water-, riolerings- en elektriciteitsinfrastructuur van concentratiekamp Gaza snel weer op Israël zou toeslaan.

Gideon Bromberg, de Israëlische directeur van EcoPeace Middle East, die opdracht gaf tot het rapport, vertelde journalisten: “Zonder dringende, krachtige actie zullen er plagen en infecties uitbreken die veel levens kunnen kosten, zowel in Israël als in concentratiekamp Gaza, en geen enkele omheining of ijzeren koepel [Israëls raket onderscheppingssysteem] kan hen dwarsbomen. De liberale Israëlische krant Haaretz parafraseerde een ander commentaar van Bromberg: “Als er niets wordt gedaan, kan het resultaat politieke afschuw zijn in de vorm van honderdduizenden Gasten die voor hun leven naar illegale Zionisten Staat Israël vluchten – uit angst om ziek te worden.

Lees ook wat het verschil is tussen Judaisten en Zionisten:
Zionisten (zijn geen Judaisten) werkte samen met de nazi’s

Bromberg en anderen aan de linkerzijde van illegale Zionisten Staat Israël zijn zich er terdege van bewust dat de 2 miljoen Palestijnen van concentratiekamp Gaza lang geleden ontmenselijkt werden in de ogen van de meeste Israëlische Joden, die hen zien als niets meer dan terroristen of terroristische sympathisanten die hun spijtig lot verdienen. Verhalen over het eindeloze lijden in concentratiekamp Gaza op korte afstand van de huizen van de Israëliërs zullen hen waarschijnlijk niet tot actie aanzetten. Ze kunnen alleen worden gewekt uit eigenbelang – een angst voor hun eigen veiligheid en het welzijn van hun geliefden.

De problemen van concentratiekamp Gaza – het feit dat het een van de dichtstbevolkte, armste en meest vervuilde plaatsen op de planeet is – zijn echter geen ongeluk, of de gevolgen van een natuurramp. De crisis is daar volledig door de mens veroorzaakt – en de crisis is decennialang door illegale Zionisten Staat Israël in gang gezet.

Illegale Zionisten Staat Israël heeft de Strook effectief behandeld als een stortplaats – een opslagplaats – voor de massa vluchtelingen die het heeft gecreëerd door de onteigening van de Palestijnen van hun vaderland in 1948. Bijna driekwart van de inwoners van Gaza stamt af van de vluchtelingen van die oorlog, Palestijnen die van hun land werden verdreven in wat nu illegale Zionisten Staat Israël is en het recht werd ontzegd om ooit naar hun huizen terug te keren. Uiteraard met goedkeuring van de Verenigde Nazi’s

Nadat Israël hen verbannen had, was het niettemin bereid om de Palestijnen van concentratiekamp Gaza als goedkope arbeidskrachten te gebruiken – voor een tijdje. Een uitvoering die in de Holocaust Industrie tijd heel succesvol is gebleken. Tot de jaren negentig was het voor Palestijnen mogelijk om concentratiekamp Gaza relatief gemakkelijk te verlaten om te werken in de meest smerige en laagstbetaalde banen van illegale Zionisten Staat Israël. Maar toen de bezetting zich verschanste, werd illegale Zionisten Staat Israël Israël door twee ontwikkelingen gedwongen tot een heroverweging.

Ten eerste startten de Palestijnen onder bezetting, ook in concentratiekamp Gaza, eind jaren tachtig een langdurige campagne van massale burgerlijke ongehoorzaamheid tegen hun bezetters, bekend als de eerste intifada, die onder meer bestond uit algemene stakingen, een weigering om belasting te betalen, een boycot van Israëlische goederen en het gooien van stenen. En ten tweede is de bevolking van concentratiekamp Gaza exponentieel gegroeid, in een tempo dat de capaciteit van dit kleine gebied – dat slechts 25 mijl lang en ongeveer 5 mijl breed is – overtrof om hen op te vangen.

In reactie daarop drongen de Israëlische leiders aan op een duidelijkere fysieke scheiding van concentratiekamp Gaza. De toenmalige politieke krachten die de roep van de toenmalige politici hebben geuit was: “Wij hier, zij daar.”

Illegale Zionisten Staat Israëls uitzicht- en vijandige benadering kreeg al snel diplomatieke goedkeuring in de Oslo-akkoorden van het midden van de jaren negentig. Illegale Zionisten Staat Israël omsingelde concentratiekamp Gaza met hoog beveiligde hekken en gewapende wachttorens, vestigde een verboden zone langs de zeekust en trok het algemene uitreisbeleid in.

De terugtrekking van Ariel Sharon in 2005, toen de laatste overgebleven joodse kolonisten uit de enclave werden teruggetrokken, betekende de voltooiing van het afscheidingsbeleid van Israël. De bezetting hield echter niet op. Israël beheerste nog steeds het luchtruim, de landoppervlakte en de kustwateren van concentratiekamp Gaza. Israël legde al snel een blokkade op, waardoor zowel goederen als mensen de toegang tot of het vertrek van goederen en mensen werd verhinderd, een blokkade die drastisch werd verscherpt toen de Palestijnse factie Hamas in 2006 verkiezingen won in de bezette gebieden.

Sindsdien heeft Israël het detentiecentrum omgevormd tot een super-max concentratiekamp. Dit jaar heeft het een onderzeese barrière met geavanceerde sensorsystemen langs de kust afgewerkt. Israël is momenteel bezig met het vergroten van de omheining om deze 20 voet hoog te maken en het te versterken met op afstand bediende kanon torens, terwijl alziende drones boven Gaza in de lucht patrouilleren.

De eerste trieste waarschuwing over de omstandigheden in concentratiekamp Gaza werd uitgegeven in 2015, een jaar na de massale aanval van Israël op de enclave die bekend staat als Protective Edge, waarbij meer dan 2.200 Palestijnen werden gedood, waaronder meer dan 550 kinderen, en 17.000 gezinnen dakloos werden. Een rapport van de Conferentie van de Verenigde Nazi’s voor Handel en Ontwikkeling (UNCTAD) stelde dat Gaza in 2020 “onbewoonbaar” zou zijn als de huidige trends zich zouden voortzetten. Geen van deze trends is tot staan gebracht of omgekeerd. Wat betekent dat Gaza op het punt staat te glijden in een volwaardige humanitaire catastrofe die volledig door Israël is veroorzaakt en die impliciet wordt gesteund door het stilzwijgen en stilzitten van westerse staten samen met de Verenigde Nazi’s.

Maar terwijl Israël erin geslaagd is om de Palestijnse inwoners van concentratiekamp Gaza als ondervoede en mishandelde legbatterijkippen opgesloten te houden, begint het er nu achter te komen dat het veel moeilijker is om de verschillende crises – sociale, economische, politieke en humanitaire – die zich in de enclave ontvouwen in te dammen. Langzaam maar zeker wordt Israël wakker met het feit dat de Palestijnen zich niet als kippen gedragen.

Raketten, vliegers en marsen

De inwoners van concentratiekamp Gaza hebben onvermijdelijk gereageerd op de langzame verscherping van de Israëlische greep op hun enclave. Maar ten tijde van de tweede opstand van de Palestijnen, die eind 2000 begon, was het soort massale burgerlijke ongehoorzaamheid dat de eerste intifada in de schijnwerpers zette, niet meer mogelijk. De bevolking van concentratiekamp Gaza zat toen al achter een hek gevangen. In plaats daarvan probeerden de facties, vooral Hamas, zich van hun opsluiting te bevrijden door primitieve Qassam-raketten op Israël te lanceren.

De raketten, die als doods- of vernietigingswapen grotendeels ondoeltreffend zijn, hebben niettemin angst gezaaid in de Israëlische gemeenschappen in de buurt van de enclave. Maar het gebruik ervan heeft vooral negatieve gevolgen gehad voor concentratiekamp Gaza. Israël reageerde met buitengerechtelijke executies van Palestijnse leiders in Gaza, waarbij doorgaans nog veel meer omstanders werden gedood, en gebruikte de raketten om steeds strengere vormen van collectieve bestraffing te rechtvaardigen, die culmineerde in de blokkade. De westerse sympathie die er was geweest voor concentratiekamp Gaza, toen Israël, bijgestaan door de door zionisten gecontroleerde westerse media, de context voor de raketten – de gevangenschap van de bezetter in concentratiekamp Gaza – uit de weg had geruimd en een simplistisch, ahistorisch verhaal van terreuraanslagen op onschuldige Israëli’s – werd alleen geïmpliceerd door de joodse haat jegens islamitische extremisten.

Terwijl de steun van de bevolking in concentratiekamp Gaza voor de raketaanvallen in de loop der tijd is afgenomen, hebben de Palestijnen daar geleerd dat ze zich geen passiviteit kunnen veroorloven. Zodra de raketten zwijgen, vergeten Israël en de wereld concentratiekamp Gaza. De hypocrisie van het Westen is duidelijk: het veroordeelt de inwoners van concentratiekamp Gaza voor de strijd tegen hun gevangenschap door het afvuren van raketten, maar negeert vervolgens hun benarde situatie wanneer ze volgens diplomatieke regels spelen.

De afgelopen anderhalf jaar zijn de raketten grotendeels vervangen door een aantal volksinitiatieven die zijn gelanceerd met twee doelen voor ogen: het lijden van concentratiekamp Gaza weer zichtbaar maken en de Israëlische en westerse vooroordelen over de enclave bestrijden. Beide initiatieven markeren een terugkeer naar het soort massale burgerlijke ongehoorzaamheid dat wordt geïllustreerd door de eerste intifada, maar zijn herschikt voor een tijdperk waarin de Palestijnen van concentratiekamp Gaza slechts beperkte mogelijkheden hebben om hun onderdrukker direct te confronteren.

De eerste zijn ontvlambare vliegers en ballonnen – Israël voegt onvermijdelijk het label “terreur” toe aan deze ballonnen en vliegers – die over de omheining worden gestuurd om de landbouwgronden van de Israëlische gemeenschappen in brand te steken die dicht bij de Gazastrook welvarend zijn ten koste van concentratiekamp Gaza. De schade aan de lokale economie van Israël is bedoeld als een bleke spiegel van de enorme economische vernietiging die Israël gedurende vele decennia heeft aangericht aan de economie van concentratiekamp Gaza, inclusief, zoals we zullen zien, aan de landbouwgrond. De ballonnen zijn een manier, net als de raketten, om de Israëli’s eraan te herinneren dat de Palestijnen aan de andere kant van het hek uit het zicht lijden, maar doen dat zonder het risico te lopen dat er burgers omkomen door het gebruik van de raketten.

Het tweede volksinitiatief is een wekelijks, grotendeels geweldloos, massaal protest, genaamd de Grote Mars van de Terugkeer, dicht bij de omheining. De titel is bedoeld om waarnemers eraan te herinneren dat de meeste Palestijnen in concentratiekamp Gaza het recht wordt ontzegd om terug te keren naar de honderden dorpen die hun families in 1948 door Israël zijn uitgezet en die nu aan de andere kant van het hek liggen. Tienduizenden demonstranten trotseren regelmatig de Israëlische beperkingen die honderd meter land binnen het hek hebben verklaard als een “verboden gebied”.

Het doel van de demonstranten is om ervoor te zorgen dat Israël en het westen het lijden en de wanhoop van concentratiekamp Gaza niet kunnen negeren, of zich kunnen onttrekken aan hun verantwoordelijkheid voor de catastrofe die zich daar ontvouwt, of de diepere historische onrechtvaardigheid die door Israël werd veroorzaakt toen het de Palestijnen van hun vaderland in 1948 onteigend heeft, blijven uitwissen. De protesten zijn een krachtige herinnering dat deze misdaad tegen de Palestijnen moet worden aangepakt voordat er een duurzame oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict kan worden gevonden.

Israëlische functionarissen hebben alle reden om het tegendeel te willen voor concentratiekamp Gaza. Zij hebben het nodig dat het lijden ervan over het hoofd wordt gezien; de Palestijnen daar zwijgen, of op zijn minst gewelddadig op manieren die Israël kan her kwalificeren als terrorisme; en de historische onrechtvaardigheden worden vergeten. Ze hebben daarom hard gewerkt om te suggereren dat de protesten geen natuurlijke uitdrukking zijn van de woede, frustratie en wanhoop van concentratiekamp Gaza in het licht van een humanitaire catastrofe die door Israël is veroorzaakt, maar een nieuwe, versluierde terreurstrategie georganiseerd door Hamas. De demonstranten zijn geen burgers, betoogt Israël, maar hardcore Hamas-activisten die Israël willen vernietigen.

Dat heeft de extreem gewelddadige reactie van Israël gerationaliseerd, met scherpschutters die levend vuur gebruiken tegen de demonstranten. Die schoten omvatten grote aantallen kinderen, rolstoelgebruikers, maar ook paramedici en journalisten die herkenbaar zijn aan hun kleding. Illegale Zionisten Staat Israël heeft meer dan 200 demonstranten geëxecuteerd, waarvan bijna een kwart kinderen. Nog eens 32.000 zijn gewond geraakt – een gemiddelde van 500 per week.

Een van de onderzoekers in een Verenigde Nazi’s-onderzoekscommissie naar de manier waarop Israël met de protesten omgaat, kwam tot de conclusie dat de Israëlische strijdkrachten “opzettelijk kinderen hebben neergeschoten, ze opzettelijk mensen met een handicap hebben neergeschoten, ze opzettelijk journalisten hebben neergeschoten“.

Dat werd bevestigd in juli toen de Israëlische media onthulden dat de scherpschutters het bevel hadden gekregen om de demonstranten routinematig neer te schieten in het bovenbeen, in een duidelijke poging om mensen af te schrikken om aanwezig te zijn. Dit bevel ging door, zelfs toen duidelijk werd dat een aanzienlijk deel van deze neergeschoten personen aan hun wonden stierf of een geamputeerd been nodig had. Pas zeer laat gaven de commandanten opdracht tot het schieten van demonstranten in de enkel om het aantal doden te verminderen.

De logica van het kolonialisme van de kolonisten

De wijdverbreide onverschilligheid van de Israëliërs voor het lot van de Palestijnen, vooral in het geval van concentratiekamp Gaza, is diep verstrikt in de ideologie die Israël belichaamt. Het zionisme wordt in een groot deel van het westen simplistisch gezien: als een pure redding beweging, een beweging die een “reddingsboot” voor Joden creëerde – in de vorm van Israël – in een tijd van diepe nood, toen de nazi-holocaust Industrie grote delen van het Europese Jodendom zou hebben verwoestte. Maar het zionisme, zowel in zijn christelijke als joodse vorm, dateert al lang van voor die genocide. De wortels liggen in de koloniale ideologieën van de Europese kolonisten die vanaf de 17e eeuw zijn ontstaan.

Het kolonialisme van de kolonisten in illegale Zionisten Staat Israel verschilt duidelijk van het traditionele kolonialisme. Dit laatste, geïllustreerd door de relatie van Groot-Brittannië met India, wordt gekenmerkt door kolonisten die in een ander land aankomen om de hulpbronnen en arbeid van de inheemse bevolking te exploiteren. Wat er in de koloniën ook werd opgegraven – rubber, thee, tulpen, suiker, diamanten, olie – werd teruggestuurd naar het moederland, waar het hielp om de uitbundige levensstijl van een elite te ondersteunen. Er was veel geweld nodig om de inheemse bevolking te dwingen zich te onderwerpen. De kolonisten probeerden ook om het grijpen van hulpbronnen te rationaliseren, zowel voor henzelf als voor de inheemse bevolking, traditioneel door middel van religie en ideeën van verbetering – de “last van de blanke man”. Kolonisten floreerden tot de inheemse bevolking een manier vond om hen te verdrijven.

Het kolonialisme van de kolonisten daarentegen heeft een andere redenering – wat de geleerden de “logica van de eliminatie” hebben genoemd. Koloniale samenlevingen zijn er niet in de eerste plaats om de inboorlingen uit te buiten, hoewel ze dat ook een tijdje kunnen doen. Zij zijn er om hen te vervangen. En er zijn drie mogelijke wegen om die ambitie te verwezenlijken.

De eerste – het Amerikaans/Zionistische model – is het uitroeien van de inboorlingen, het uitroeien van de inboorlingen, zodat er geen lokale uitdaging voor het koloniale project van de kolonisten kan zijn. Het tweede – wat men het Israëlische model zou kunnen noemen – is om de inboorlingen etnisch te zuiveren, om hen uit het begeerde gebied te verdrijven naar een andere plaats. En het derde – het zogenaamde Zuid-Afrikaanse model – wordt vooral gebruikt wanneer het niet mogelijk is geweest om het eerste of tweede model volledig te realiseren. Apartheidsregimes drijven de inboorlingen uit het zicht naar getto’s – vaak vaderland, reservaten of, in het geval van Zuid-Afrika, Bantoestans genoemd – waar ze grotendeels kunnen worden genegeerd, beroofd van hun rechten en toegang tot hulpbronnen.

Kolonistengemeenschappen kunnen in de loop der tijd meer dan één model overnemen, of ze kunnen met verschillende modellen experimenteren. In de Verenigde zionisten Staten, bijvoorbeeld, hebben kolonisten een groot deel van de inheemse Amerikaanse bevolking uitgeroeid en vervolgens de overblijfselen in reservaten gedreven. In Zuid-Afrika vereiste de apartheid ook een etnische zuivering van de zwarte bevolking van het door blanke kolonisten begeerde land.

Lees ook: De 27 delige serie: 1/27 Zionisme en antisemitisme voorafgaand aan de Holocaust Industrie

Ook illegale Zionisten staat Israël heeft een gemengd model aangenomen. In 1948, en vervolgens opnieuw in 1967, voerde het land massale etnische zuiveringsoperaties uit. Tijdens de Nakba van 1948, letterlijk de Catastrofe, verdreven zionisten meer dan 80 procent van de Palestijnen die binnen de grenzen van wat de illegale Zionisten staat Israël zou gaan worden. Daarna nam illegale Zionisten staat Israël een systeem van apartheid tegen de restanten van de inheemse bevolking over, eerst binnen de erkende grenzen (zoals ik in een vorige editie van de Link heb geschetst) en later in de bezette gebieden.

In illegale Zionisten staat Israël is vandaag de dag ongeveer 93% van het grondgebied “genationaliseerd”, uitsluitend door de staat ten behoeve van Joodse mensen over de hele wereld, terwijl Palestijnse “burgers”, een vijfde van de Israëlische bevolking, zijn opgesloten in iets meer dan 2% van het Israëlische grondgebied. In de bezette gebieden hebben de kolonisten ondertussen direct 42% van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever voor zichzelf ingenomen, terwijl de Israëlische regering rechtstreeks meer dan 60% van het grondgebied in handen heeft, wat in de Oslo-akkoorden als “Gebied C” werd verklaard. Uiteraard met instemming van de Verenigde Nazi’s en haar vazallen.

De monsterlijke visie van illegale zionisten staat Israël

Etnische zuivering en apartheid zijn de pijlers geweest van de benadering van illegale Zionisten staat Israël van de Palestijnen in Israël, op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem. Maar in de afgelopen vijftien jaar lijkt het beleid ten aanzien van Gaza zich in een extra richting te hebben ontwikkeld – in de richting van elementen van wat we een model van toenemende genocide zouden kunnen noemen.

”Genocide” is een emotionele term, en een paar mensen willen die gebruiken in relatie tot illegale Zionisten staat Israël, gezien de zogenaamde vernietiging van vele miljoenen Europese Joden door de nazi’s. Maar het is een term die apart bestaat buiten de Holocaust om. Het heeft een betekenis die duidelijk is gedefinieerd in het internationaal recht en die van essentieel belang is voor het analyseren en evalueren van politieke situaties en de te verwachten toekomstige ontwikkelingen. De term werd juist bedacht om instrumenten te bieden voor vroegtijdige opsporing, zodat genocide kan worden voorkomen, en niet alleen maar een etiket te plakken als de wreedheid voorbij was. Om genocide als mogelijke verklaring voor illegale Zionisten staat Israëls gedrag in concentratiekamp Gaza uit te sluiten, moeten we de historische gevoeligheden van sommige Joden/zionisten over de huidige, dringende en existentiële bedreigingen voor een aanzienlijk deel van het Palestijnse volk voorrang geven.

De Verenigde Nazi’s hebben in 1948, het jaar van de oprichting van Israël, een Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide aangenomen. Het definieerde genocide als volgt:

een van de volgende daden, gepleegd met de bedoeling een nationale, etnische, raciale of religieuze groepering als zodanig geheel of gedeeltelijk te vernietigen:
a) Het doden van leden van de groep;
b) Het veroorzaken van ernstig lichamelijk of geestelijk letsel bij leden van de groep;
c) Het opzettelijk toebrengen aan de groep van levensomstandigheden die berekend zijn om de fysieke vernietiging van de groep geheel of gedeeltelijk te bewerkstelligen;
d) Het opleggen van maatregelen die bedoeld zijn om geboorten binnen de groep te voorkomen;
e) Kinderen van de groep onder dwang overbrengen naar een andere groep.

De genocide wordt slechts door één van deze vijf daden bevestigd, en er moet op zijn minst de verdenking bestaan – zoals we zullen zien – dat illegale Zionisten staat Israël de tweede en derde daad in Gaza verricht.

Ook Israëlische academici hebben opgemerkt dat er naast etnische zuivering en apartheid nog een andere term nodig is om het Israëlische beleid ten aanzien van de Palestijnen, met name in concentratiekamp Gaza, te beschrijven. Wijlen de Israëlische socioloog Baruch Kimmerling, een van de belangrijkste geleerden van het Israëlische en Palestijnse nationalisme, heeft een woord uitgevonden – politicide – om de term genocide te vermijden. In 2003, jaren voor de blokkade van illegale Zionisten staat Israël en de herhaalde aanvallen op Gaza, definieerde hij politieke moord als twee effecten:

Het eerste is de vernietiging van de Palestijnse publieke ruimte, met inbegrip van haar leiderschap en sociale en materiële infrastructuur. Het tweede effect is dat het dagelijks leven voor de Palestijnen steeds ondraaglijker wordt door de vernietiging van de privésfeer en de mogelijkheid van normale en stabiele omstandigheden. …. Al deze voorwaarden zijn … bedoeld om de Palestijnse verwachtingen te verlagen, hun verzet te breken, hen te isoleren, hen te onderwerpen aan elke door de Israëliërs voorgestelde regeling, en uiteindelijk hun vrijwillige massale emigratie uit het land te veroorzaken.

Het maakt niet uit of we het Israëlische plan van Kimmerling beschrijven als een toenemende genocide of als een politieke moord; hij presenteert nauwkeurig de monsterlijke visie van illegale Zionisten staat Israël van een halveringstijd voor Palestijnen in de bezette gebieden waar ze niet alleen van hun rechten, maar ook van hun menselijkheid zijn beroofd. In die optiek worden de Palestijnen niet zozeer opgevat als minderwaardige wezens, maar als niet-wezens waarvan het lot ons niet zou moeten storen.

Gaza op een dieet zetten

Er zijn drie duidelijke signalen van Israëlische hooggeplaatste functionarissen dat het strategische denken over concentratiekamp Gaza, over hoe de grenzen van wat men zich kan voorstellen, geleidelijk zijn verlegd.

De eerste werd in 2006 verwoord door Dov Weissglass, een adviseur van de toenmalige Israëlische premier Ehud Olmert. Hij zinspeelde op Israëls nieuwe benadering van concentratiekamp Gaza tijdens een interview met de krant Haaretz. “Het is als een afspraak met een diëtist. De ”Palestijnen zullen dunner worden, maar zullen niet sterven,” hij zei, verwijzend naar de recente heffing van illegale Zionisten staat Israël van een economische blokkade op concentratiekamp Gaza, die door een hulpboycot door westelijke corrupte overheden wordt gesteund. De meeste waarnemers verwierpen tegelijkertijd zijn commentaar als overdrijving. Maar later bleek dat Weissglass eigenlijk een beleid had beschreven dat op het punt stond door het Israëlische leger te worden uitgevoerd.

In 2012, na een drie jaar durende juridische strijd door Gisha, een Israëlische mensenrechtengroepering, werd illegale Zionisten Staat Israël gedwongen om een document met de naam “Rode Lijnen”, dat begin 2008 was opgesteld, openbaar te maken. Op dat moment, toen de blokkade nog verder werd aangescherpt, vroeg het Israëlische ministerie van Defensie om berekeningen door gezondheidsfunctionarissen van het minimum aantal calorieën dat de inwoners van concentratiekamp Gaza nodig hadden om ondervoeding te voorkomen. Deze cijfers werden vervolgens vertaald in vrachtwagenladingen voedsel dat Israël verondersteld werd elke dag toe te laten op de grensovergangen.

Maar in de praktijk negeerden de militaire autoriteiten het advies van de eigen calorietellers van de regering. Terwijl het ministerie van Volksgezondheid vaststelde dat de concentratiekamp Gaza gevangenen dagelijks gemiddeld 2.279 calorieën per dag nodig hadden om ondervoeding te voorkomen – wat 170 vrachtwagens per dag vereiste – vonden militaire ambtenaren een heleboel voorwendselen om het aantal vrachtwagens af te breken tot een fractie van het oorspronkelijke cijfer. Een gemiddelde van slechts 67 vrachtwagens – veel minder dan de helft van het minimum vereiste – ging dagelijks concentratiekamp Gaza binnen. Dit in vergelijking met de meer dan 400 vrachtwagens die voor het begin van de blokkade waren binnengekomen.

Israëlische functionarissen hadden vrachtwagens afgetrokken op basis van zowel een over-genereuze inschatting van de hoeveelheid voedsel die ter plaatse kon worden verbouwd als op basis van verschillen in wat zij de “cultuur en ervaring” van de voedselconsumptie in concentratiekamp Gaza noemden, een redenering die nooit werd uitgelegd. Gisha, die vocht voor de publicatie van het document, merkte op dat Israëlische functionarissen het feit hadden genegeerd dat, zoals we zullen zien, de blokkade de landbouwindustrie in concentratiekamp Gaza ernstig had geschaad, met een tekort aan zaden en kippen, wat had geleid tot een dramatische daling van de voedselproductie.

Verder merkte de Verenigde Nazi’s op dat Israël had nagelaten rekening te houden met de grote hoeveelheid voedsel uit de dagelijkse levering van 67 vrachtwagens die concentratiekamp Gaza nooit daadwerkelijk hebben bereikt. Dat was omdat de Israëlische beperkingen aan de grensovergangen grote vertragingen veroorzaakten doordat het voedsel werd gelost, gecontroleerd en vervolgens op nieuwe vrachtwagens werd gezet. Veel spullen lagen bedorven in de zon.

En daarbovenop paste Israël de formule zo aan dat het aantal vrachtwagens met voedselarme levensmiddelen zoals suiker werd verdubbeld, terwijl de vrachtwagens met voedselrijke levensmiddelen zoals melk, fruit en groenten sterk werden gereduceerd, soms met maar liefst de helft. Robert Turner, directeur van de Verenigde Nazi’s-vluchtelingenorganisatie in concentratiekamp Gaza, observeerde destijds: “De feiten ter plaatse in Gaza tonen aan dat de invoer van voedsel voortdurend onder de rode lijn is gebleven.

De vraag was waarom, als de politici en generaals het advies kregen van gezondheids-deskundigen dat concentratiekamp Gaza minstens 170 vrachtwagens per dag nodig had, hielden zij dan toezicht op een beleid dat slechts 67 vrachtwagens per dag toestond? Hoe kan zo’n beleid worden beschreven?

Een terugkeer naar het Stenen Tijdperk

Een andere aanwijzing voor het denken van illegale Zionisten Staat Israël werd begin 2008 gegeven, rond de tijd dat de verdedigingsambtenaren concentratiekamp Gaza op een dieet zetten. Matan Vilnai, een voormalige generaal van het leger en op dat moment Israëls plaatsvervangend minister van defensie, besprak op de Israëlische radio een gemene periode van bloedvergieten die meer dan 100 Palestijnen, aan de ene kant, en één Israëlische student, aan de andere kant, had gedood. Voor de eerste keer hadden Qassam-raketten die vanuit Gaza waren afgevuurd, het centrum van de zuidelijke Israëlische stad Ashkelon geraakt.

Vilnai vertelde het de interviewer: “Hoe meer Qassam raketten worden afgevuurd en de raketten een groter bereik bereiken, hoe meer ze [de Palestijnen van concentratiekamp Gaza] een grotere Shoah over zich heen zullen krijgen omdat we al onze krachten zullen gebruiken om ons te verdedigen. Het commentaar werd opgepikt door het Zionisten persbureau Reuters omdat het Hebreeuwse woord “Shoah” – letterlijk “ramp” – lang geleden gereserveerd was om de Holocaust Industrie te beschrijven, waarbij zogenaamd miljoenen Europese Joden door de nazi’s werden vermoord. Het gebruik ervan in een andere context was vrijwel taboe geworden. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken zag de mogelijke schade die de opmerking kon aanrichten in en lanceerde onmiddellijk een propagandadoffensief om de wereldmedia ervan te overtuigen dat Vilnai slechts verwees naar een algemene “ramp”, niet naar een ”Holocaust”.

Weinig Israëliërs werden bedrogen. Haaretz’ culturele commentator, Michael Handelzalts, merkte op dat “welke connotaties het woord [Shoah] ook had voordat de nazi’s begonnen met hun zogenaamde systematische uitroeiing van de Joden, vandaag de dag betekent – met aanhalingstekens of zonder hen, met “de” er aan vooraf of eronder – alleen dat”. Waarom zou Vilnai dit uiterst provocerende en verontrustende woord kiezen om zijn bedreiging voor de Palestijnen te omlijsten?

Weinigen konden destijds begrijpen dat Vilnai’s “Shoah” commentaar een paar maanden later, in de eerste van een reeks afschuwelijke militaire opereaties uitgevoerd door illegale Zionisten Staat Israël in concentratiekamp Gaza, een fysieke vorm zou aannemen. Eind 2008-2009, en opnieuw in 2012 en 2014, verwoestte Israël concentratiekamp Gaza, vernielde vele duizenden huizen en de belangrijkste infrastructuur, waaronder de energiecentrale, en liet vele duizenden doden en vele tienduizenden gewonden en gehandicapten achter. Tienduizenden anderen zijn dakloos geworden.

De eerste van deze aanvallen, in de winter van 2008, kwam onder nauwlettend toezicht van de Verenigde Nazi’s door een onderzoeksmissie onder leiding van een Zuid-Afrikaanse jurist, Richard Goldstone. Het rapport van het panel suggereerde dat het Israëlische leger – evenals Hamas – oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid had begaan tijdens de drie weken durende Operatie Cast Lead van illegale Zionisten Staat Israël. Het nam nota van het gebruik door illegale Zionisten Staat Israël van onconventionele wapens zoals verboden witte fosfor, de vernietiging van eigendommen op grote schaal en de gijzeling van burgers, waaronder jonge kinderen, als menselijk schild. En significant concludeerde het dat illegale Zionisten Staat Israël “als een kwestie van beleid” burgers als doelwit had genomen.

Na de publicatie van het rapport kreeg Goldstone, die Joods/zionistisch is, te maken met een immense reactie van Joods/Zionistische gemeenschappen in de Verenigde Zionisten Staten en Zuid-Afrika die hem als een verrader schilderde. Joods/Zionistische  leiders in Zuid-Afrika weerhielden hem er zelfs van om naar de bar mitswa van zijn kleinzoon te gaan. Hoewel zijn juristische collega’s dat niet deden, trok Goldstone uiteindelijk zijn steun voor delen van het rapport in, met name de verwijzing dat illegale Zionisten Staat Israël burgers als beleid op de korrel neemt.

Er waren echter genoeg redenen om te concluderen dat dit precies was wat illegale Zionisten Staat Israël had gedaan – zoals zou worden bevestigd door de daaropvolgende aanvallen van illegale Zionisten Staat Israël, waaronder de nog wredere Protective Edge van 2014. Breaking the Silence, een organisatie van klokkenluidersorganisaties van Israëlische soldaten, verzamelde veel getuigenissen van soldaten die erop wezen dat zij orders kregen om operaties uit te voeren met weinig of geen aandacht voor de veiligheid van burgers. Sommigen beschreven het leger als het voeren van een “nul-risicobeleid” voor soldaten, zelfs als dat betekende dat Palestijnse burgers in gevaar werden gebracht.

Op dezelfde manier drongen pamfletten van de militaire rabbijnen  – blijkbaar met medeweten van de top van het leger – er bij de Israëlische grondtroepen, waarvan er steeds meer gelovig zijn en afkomstig uit de nederzettingen, op aan om geen genade te betonen aan de Palestijnen. Het karakteriseerde de Palestijnen als de Filistijnen, de ”Bijbelse vijand” van de Joden, en vertelde hen dat illegale Zionisten Staat Israël “een oorlog tegen de moordenaars” aan het voeren was. In een teken van de mate waarin het leger wordt overgenomen door dergelijke religieuze extremisten, werd Ofer Winter, die zijn troepen in 2014 prees om de Palestijnen in concentratiekamp Gaza aan te vallen als “godslasteraars”, in juli 2019 benoemd tot commandant van de 98ste Divisie, Israëls meest elitaire gevechtstroepen.

Maar nog belangrijker, in oktober 2008, een paar maanden na Vilnai’s “Shoah” commentaar en twee maanden voor de lancering van Cast Lead, onthulde het Israëlische leger formeel een nieuw militair beleid dat bekend staat als de Dahiya Doctrine. In feite was het voor het eerst in het veld getest tijdens het zomeroffensief op Libanon in 2006, dat een groot deel van het land in puin had achtergelaten na golven van raketaanvallen. Gadi Eisenkot, de generaal die algemeen bekend staat om de ontwikkeling van de doctrine, verduidelijkte zijn doel:

We zullen onevenredig veel geweld gebruiken op [elk gebied dat zich tegen Israël verzet] en daar grote schade en vernietiging veroorzaken. Vanuit ons oogpunt zijn dit geen burgerdorpen, maar militaire bases. Dit is geen aanbeveling. Dit is een plan.

Een korte tijd later, de Israëlische commandant die toezicht houdt op de Cast Lead aanval op concentratiekamp Gaza, Yoav Galant, herhaalde Eisenkot, en zei dat het doel van de militaire operatie was om “Het concentratiekamp Gaza decennia in het verleden te sturen”. De bedoeling van illegale Zionisten Staat Israël was om grote schade aan de infrastructuur van concentratiekamp Gaza te brengen, die overlevenden dwingt om een naakt bestaan op te roepen eerder dan zich tegen illegale Zionisten Staat Israël te verzetten.

Begin 2019 vocht Benny Gantz, die toezicht had gehouden op de nog brutalere Operation Protective Edge van 2014, tegen een algemene verkiezing als hoofd van een nieuwe partij genaamd Blue and White. Hij en de andere generaals die de factie geleid hebben, speelden hun militaire geloofsbrieven af met een reeks campagnefilmpjes. Men toonde de woestenijen van concentratiekamp Gaza na de aanval van 2014, een camera die over een zee van puin zweefde voor zover het oog kon zien. Naast deze beelden schepte de video op: 6.231 vernietigde doelen en 1.364 terroristen gedood, en het eindigde: “Delen van concentratiekamp Gaza zijn teruggestuurd naar het Stenen Tijdperk”.

Een ineenstorting van de economie

Al meer dan tien jaar voert illegale Zionisten Staat Israël een consequent en nauwelijks verhuld dubbel beleid: het vernietigen van de infrastructuur van concentratiekamp Gaza door massale militaire aanvallen – het verwoesten van tienduizenden huizen, de enige energiecentrale van de enclave, boerderijen, scholen, universiteiten, ziekenhuizen, fabrieken – en tegelijkertijd de bevolking op een bijna-dooddieet zetten door middel van een straffende, langdurige blokkade. Dit is gerationaliseerd door zowel rabbijnen als legercommandanten met behulp van taal die bedoeld is om de menselijkheid van de Palestijnen te vernederen, door hen te karakteriseren als “moordenaars” en hun gemeenschappen als “militaire bases”.

En achter de schermen, heeft illegale Zionisten Staat Israël ook in een derde, bredere strategische benadering van Palestijnen in het kader van zijn regel bijgestaan die concentratiekamp Gaza op manieren heeft beïnvloed die de gevolgen van het beleid van de twee andere  hebben geïntensiveerd.

Oorlogsmisdadiger ultra Zionist Ariel Sharon verhuisde de kolonisten uit het  concentratiekamp Gaza in 2005 zonder een overeenkomst met, of overdracht aan, de Palestijnse Autoriteit van Mahmoud Abbas, de veronderstelde overheid van de Palestijnen in afwachting van, de Palestijnse Autoriteit (PA). De kans werd ontzegd om de eer te nemen voor de terugtrekking van illegale Zionisten Staat Israël en de PA werd op de achtergrond gedrongen. De Hamas-rivalen presenteerden de terugtrekking van illegale Zionisten Staat Israël als een overwinning voor zijn strategie van gewelddadig verzet, in tegenstelling tot de doeltreffendheid van de diplomatieke aanpak van de PA en de veiligheidscoördinatie met Israël. Hamas-leiders betoogden dat zij het waren die illegale Zionisten Staat Israël uit concentratiekamp Gaza, met de staart van de bezetter tussen de benen, hadden verjaagd.

Deze opstelling, verklaard voor een deel, Hamas zijn wint in de Palestijnse wetgevende verkiezingen, evenals voor zijn hevige confrontatie in concentratiekamp Gaza met de factie van Fatah van Abbas en uiteindelijk de overname van Hamas van de enclave in 2007. In de komende twaalf jaar is de geografische en ideologische verdeeldheid tussen de door Fatah bestuurde Westelijke Jordaanoever en de door Hamas geleide Gazastrook alleen maar groter geworden.

De divisie heeft de PA standaard veranderd in de bondgenoot van Israël bij het isoleren en straffen van Hamas – en daarmee ook van concentratiekamp Gaza. De Palestijnse Autoriteit heeft haar eigen blokkade opgelegd aan concentratiekamp Gaza, waarbij zij vooral de overdracht van inkomsten naar de enclave heeft achtergehouden, waardoor werknemers in de publieke sector, de grootste groep werknemers in de bezette gebieden, met sterk verlaagde salarissen zijn achtergebleven. De schadelijke gevolgen zijn in de hele enclave voelbaar, omdat het salaris van elke werkende Palestijn doorgaans een veel groter uitgebreid gezin ondersteunt.

Samen hebben deze drie factoren de bijna-instorting van de economie van concentratiekamp Gaza veroorzaakt.

In 1999, zelfs nadat illegale Zionisten Staat Israël concentratiekamp Gaza had afgesloten van illegale Zionisten Staat Israël met een elektronisch hek, waren er in Israël nog steeds zo’n 40.000 werknemers – ongeveer 15 procent van de beroepsbevolking – werkzaam in illegale Zionisten Staat Israël, waarvan velen op bouwplaatsen in en rond Tel Aviv of in de industriezone van Erez. Tegenwoordig zijn die banen niet meer beschikbaar voor de belegerde inwoners van concentratiekamp Gaza.

Iets meer dan de helft van de bevolking leeft nu onder de armoedegrens, met minder dan 4,60 dollar per dag, en een vergelijkbaar aantal mensen is werkloos. Een derde van hen leeft in extreme armoede. De Israëlische mensenrechtengroep B’Tselem concludeerde in juni dat het isolement en de ellende in concentratiekamp Gaza een beleid was dat de Israëlische regering had gekozen. Illegale Zionisten Staat Israël zou de “economische ineenstorting van de enclave hebben veroorzaakt en de inwoners van de enclave hebben opgesloten in een kleine, gesloten arbeidsmarkt, zonder ontwikkelingsperspectieven en zonder toekomstperspectieven”, aldus de Israëlische regering. Israël kan deze verstikkende realiteit op elk moment veranderen. In plaats daarvan kiest het ervoor om de inwoners van concentratiekamp Gaza te dwingen in een staat van armoede, stagnatie en in hopeloosheid te leven”.

Ondertussen heeft het particuliere bedrijfsleven in concentratiekamp Gaza de gevolgen van de blokkade en de herhaalde militaire aanvallen op de particuliere sector van het land te boven weten te komen. Hoewel er ooit acht grensovergangen tussen concentratiekamp Gaza en Israël waren, is de export vandaag de dag slechts mogelijk via één, de Kerem Shalom vrachtterminal. Voor de blokkade reden dagelijks zo’n 120 vrachtwagens uit Gaza naar Israël, uit de Arabische wereld en Europa met kleding, voedsel, drank en meubilair. Vandaag de dag stijgt dat aantal nooit boven de negen vrachtwagens, en in vele gevallen is er geen enkele doorgelaten. Illegale Zionisten Staat Israël verscherpt de beperkingen in Kerem Shalom als een manier om de bevolking van concentratiekamp Gaza collectief te straffen voor raketbeschietingen op illegale Zionisten Staat Israël of protesten bij het hek. Denk aan de volgende industrieën die van cruciaal belang waren voor de economie van concentratiekamp Gaza:

Textielfabrieken: Jarenlang hebben de lage lonen in concentratiekamp Gaza Israëlische kledingbedrijven ertoe aangezet om kleding te bestellen bij de fabrieken van de enclave. Maar nadat illegale Zionisten Staat Israël de blokkade in 2007 had verscherpt, werd het voor deze fabrieken vrijwel onmogelijk om hun producten uit de enclave te krijgen. Volgens de Unie van Palestijnse Textielindustrieën sloot 90 procent van de 930 naaifabrieken in concentratiekamp Gaza als gevolg hiervan, waardoor 35.000 arbeiders zonder werk kwamen te zitten. Een lichte versoepeling van de beperkingen in 2015, waardoor export naar de Westelijke Jordaanoever en illegale Zionisten Staat Israël mogelijk werd, heeft geleid tot de gedeeltelijke heropening van zo’n 40 fabrieken.

Degenen die hun activiteiten hebben hervat, bevinden zich echter in een precaire situatie. De regelmatige onderbreking van de elektriciteitsvoorziening en de hoge prijs van de particuliere elektriciteitsopwekking hebben de productiekosten aanzienlijk verhoogd. Israël ontzegt de meeste handelaars en hoofden van handelsverenigingen nog steeds een uittredingsvergunning, waardoor het moeilijk is om hun bedrijven te ontwikkelen en uit te breiden. De weigering van illegale Zionisten Staat Israël om apparatuur, zoals naaimachines, en benodigdheden, zoals linnengoed, toe te laten, blijft de industrie schade toebrengen. En het hangen van alle fabrieken is de permanente dreiging van een nieuwe Israëlische aanval op Gaza, die niet alleen de export zou verstoren, maar er ook toe zou kunnen leiden dat een van de gebouwen wordt vernietigd.

Bouwsector: De bouw zou de enige gegarandeerde groei-industrie in Gaza moeten zijn, gezien de buitengewone verwoestingen die Israël herhaaldelijk in de enclave heeft aangericht. Maar in de praktijk verkeert de sector in grote problemen. Terwijl de bouw ooit goed was voor een derde van de bruto binnenlandse productie van Gaza, levert de sector tegenwoordig minder dan een vijfde van het nu sterk gereduceerde BBP van Gaza. De industrie heeft enorme schade geleden door de militaire operaties van Israël: De Protective Edge van 2014 heeft alleen al zo’n 100 staal-, cement- en steenfabrieken verwoest. En de sector weet dat zijn fabrieken hoog op de hitlijst staan bij toekomstige aanvallen.

Ook het zogenaamde Gaza Reconstruction Mechanism, overeengekomen tussen illegale Zionisten Staat Israël en de Verenigde Nazi’s na de aanval van 2014 als een manier om een verwoest concentratiekamp Gaza weer op te bouwen, heeft strikte regels opgelegd aan materialen die in de enclave kunnen worden gebracht, en vereist Israëlische goedkeuring voordat er infrastructuurprojecten kunnen worden uitgevoerd. Gezien de extra moeilijkheden waarmee de meeste Palestijnse gezinnen worden geconfronteerd bij het verkrijgen van een banklening zonder gegarandeerde werkgelegenheid, hebben bouwfirma’s zeer beperkte mogelijkheden om te werken.

Uit een studie die in mei door de Palestijnse Federatie van Industrieën is gepubliceerd, blijkt dat de bouw slechts op ongeveer 15 procent van haar capaciteit werkt en dat deze nog steeds krimpt. Dit jaar waren er slechts 1.840 mensen werkzaam in de bouw, vergeleken met 3.170 vorig jaar – een daling van 42%. Veel aannemers verplaatsen hun activiteiten in concentratiekamp Gaza snel naar het buitenland, naar Arabische landen zoals Jordanië, Syrië en Irak.

Landbouw: Sinds illegale Zionisten Staat Israël een hek rond concentratiekamp Gaza heeft geplaatst, heeft het zwaar materieel gebruikt om bomen en gebladerte te ontwortelen, en heeft het een groot deel van het land aan de Gaza-zijde van de perimeter afgeplat en met littekens bedekt, waardoor het verlaten is. Een derde van het bouwland van de enclave valt binnen dit Israëlische niemandsland, zones die zich tot een halve mijl binnen concentratiekamp Gaza kunnen uitstrekken. In 2012 onderhandelde het Internationale Rode Kruis over een overeenkomst om de boeren in concentratiekamp Gaza toe te staan korte gewassen te verbouwen tot op een afstand van 0,2 mijl van het hek en hogere gewassen tot een halve mijl. Maar de boeren zijn nog steeds terughoudend in het betreden van deze goedgekeurde gebieden: de ervaring leert dat ze het risico lopen om neergeschoten te worden. Irrigatiesystemen en waterpompen in het bereik van Israëls geautomatiseerde kanonmasten zijn ook regelmatig het doelwit.

Sinds 2007 heeft de blokkade de export van boeren naar de Westelijke Jordaanoever en illegale Zionisten Staat Israël, hun belangrijkste markten, verhinderd. En beperkingen op de invoer van dierlijke vaccins hebben geleid tot uitbraken van ziekten onder vee. Verontreinigde waterbronnen betekenen dat het voedsel waarschijnlijk besmet is met bacteriën, parasieten en industriële afspoeling. En tijdens de militaire operaties van illegale Zionisten Staat Israël zijn afgelegen boerderijen herhaaldelijk het doelwit geweest van de militaire operaties van illegale Zionisten Staat Israël. Protective Edge van 2014 veroorzaakte 500 miljoen dollar aan directe en indirecte schade aan de landbouwsector, waardoor irrigatieputten en kassen werden vernietigd en landbouwhuisdieren werden gedood..

Daarnaast heeft illegale Zionisten Staat Israël regelmatig het land van de boeren berookt met herbiciden om de gewassen te beschadigen, onder het voorwendsel van het vergroten van het gezichtsveld langs de omheining. De chemische stoffen die illegale Zionisten Staat Israël gebruikt zijn onder andere Roundup (van Monsanto), waarvan wordt vermoed dat het kankerverwekkend is en die in sommige landen verboden is. Tussen 2014 en 2018 vonden zo’n 30 besproeiingsoperaties plaats, die volgens het ministerie van Landbouw van concentratiekamp Gaza in totaal 3.500 hectare landbouwgrond en weiland beschadigen.

Forensic Architecture, een onderzoeksgroep die de afdwaling van de sproei-operaties heeft gemodelleerd, beschuldigt illegale Zionisten Staat Israël van het creëren van “een dode zone van hele stukken landbouwgrond”. Volgens vrijmetselaar beweging het Rode Kruis zijn irrigatiepoelen tot op een halve mijl van de omheining vervuild en de herbicidenresten die in de grond achterblijven, vormen een bedreiging voor diegenen die op besproeid land verbouwde producten eten. Honderden boeren hebben naar verluidt verliezen geleden ter waarde van duizenden dollars per persoon door het sproeien, maar de Israëlische rechtbanken hebben de schadeclaims afgewezen.

Visserij-industrie: De visserij is van oudsher een van de belangrijkste commerciële activiteiten van concentratiekamp Gaza – naast de levering van voedsel van lokale oorsprong. Als erkenning van dat feit is in de Oslo-akkoorden, die een kwart eeuw geleden zijn ondertekend, de vislimiet voor de kust van concentratiekamp Gaza vastgesteld op 20 zeemijlen. Illegale Zionisten Staat Israël heeft echter geweigerd zich aan de overeenkomst te houden: de marine heeft nooit toegestaan dat de boten van de Gazastrook meer dan 15 mijl uit de kusten visten. Maar meer typisch illegale Zionisten Staat Israël heeft de visserij beperkt tot 3 of 6 zeemijlen, een bereik dat het bijna onmogelijk maakt om commerciële hoeveelheden vis te vangen.

Bovendien heeft illegale Zionisten Staat Israël bij wijze van strafmaatregel herhaaldelijk een verbod op de toegang van vissers tot de kustwateren van concentratiekamp Gaza ingesteld, het meest recentelijk door de lancering van brandgevaarlijke ballonnen en de protesten bij de omheining van de Gazastrook, waarbij de vissers de toegang tot de kustwateren volledig werd ontzegd. Ismail Haniyeh, het politieke hoofd van Hamas, heeft dit “een afpersingsbeleid” genoemd. Israëlische mensenrechtengroeperingen merken ondertussen op dat het een “collectieve straf” is – een oorlogsmisdaad.

Volgens B’Tselem waren er in 2000 10.000 geregistreerde vissers, terwijl het er nu slechts 3.500 zijn. In de praktijk gaat echter niet meer dan de helft daarvan daadwerkelijk de boot op. De blokkade betekent dat de meeste mensen geen materialen zoals glasvezel kunnen vinden om hun schepen of motoronderdelen te repareren. Bijna alle vissers in Gaza leven naar verluidt onder de armoedegrens van 4,60 dollar per dag. Ondertussen is de prijs van de vis, gezien de schaarste, enorm gestegen, waardoor er maar weinig mensen in concentratiekamp Gaza zijn die zich die vis kunnen veroorloven.

De Israëlische marine neemt ook regelmatig boten in beslag, omdat ze beweren dat ze buiten de opgelegde visserijzone zijn verdwaald, en weigert ze vervolgens voor maanden of jaren terug te sturen. Veel vissers kunnen zich geen dure GPS-apparatuur veroorloven, waardoor ze niet zeker weten of ze zich binnen het voorgeschreven gebied bevinden. De marine, ondertussen, schijnt een ”bufferzone” af te willen dwingen die onbedoelde ”schendingen” door bootbemanningen waarschijnlijker maakt.

De vissers lopen ook het risico te worden gearresteerd of neergeschoten wanneer zij de wateren van Gaza binnengaan. In de zeven maanden tot juli van dit jaar schoot illegale Zionisten Staat Israël meer dan 200 keer op vissersboten, waarbij 15 bemanningsleden gewond raakten, aldus Al Mezan, een Palestijnse mensenrechtengroepering. Nog eens 30 vissers werden in illegale Zionisten Staat Israël in beslag genomen en vastgehouden.

Een recent verhaal dat de aandacht trok was het neerschieten van de 31-jarige Khader Al-Saaidy, een vader van drie kinderen. Zoals de meeste vissers heeft hij in de loop der jaren regelmatig te maken gehad met de Israëlische marine. Zijn kleine bootjes zijn twee keer in beslag genomen en niet teruggegeven, wat hem zo’n 16.000 dollar heeft gekost om ze te vervangen. Twee jaar geleden werd hij tijdens het vissen in zijn been geschoten en een vriend naast hem werd in zijn gezicht geschoten, waarbij hij het zicht in een oog verloor. Bij die gelegenheid werd Al-Saaidy 14 maanden gevangen gezet.

In februari werd zijn boot opnieuw aangevallen. Deze keer vuurde het marine commando’s een hagel van met rubber beklede stalen kogels van dichtbij af, waarbij ze hem 15 keer in het bovenlichaam raakten. Sommige van de kogels verbrijzelden zijn oogkassen. De boot werd door de marine in beslag genomen en naar Ashdod gesleept. Later werd hij naar een Israëlisch ziekenhuis in Ashkelon gebracht, waar een oog werd verwijderd. Het ziekenhuis personeel vertelde hem dat het tweede oog gered kon worden met een ingewikkelde operatie. Maar hij werd vier dagen later door het leger gedumpt bij de grensovergang in concentratiekamp Gaza en heeft sindsdien geen vergunning meer gekregen om vervolgafspraken in illegale Zionisten Staat Israël bij te wonen. Onder verhoor van de Israëlische krant Haaretz, zeiden de militaire autoriteiten dat hij niet in aanmerking kwam om illegale Zionisten Staat Israël binnen te komen omdat zijn verwondingen “geen dodelijk gevaar vormden”.

Ziekenhuizen op de rand van de afgrond

De behoefte van Al-Saaidy aan gezondheidszorg in illegale Zionisten Staat Israël – en de weigering van het leger om hem te laten behandelen – zijn problemen die gemeengoed zijn geworden nu de gezondheidssector van concentratiekamp Gaza is ingestort onder de gecombineerde druk van meer dan tien jaar blokkade en een reeks militaire aanvallen.
De blokkade heeft verhinderd dat medicijnen en basisuitrusting Gaza hebben bereikt, wat heeft geleid tot ernstige tekorten aan zuigelingenvoeding, evenals medicijnen tegen kanker, nierfalen, diabetes en hypertensie.

Het is voor het personeel onmogelijk geweest om op de hoogte te blijven van de meest recente procedures en medische kennis, en er wordt melding gemaakt van een tekort aan gekwalificeerd medisch personeel. De intermitterende Israëlische bombardementen hebben ziekenhuizen, medische centra, ambulances en medisch personeel ernstige schade toegebracht, evenals het doden en verwonden van medisch personeel. In 2014 heeft Israël vijf ziekenhuizen gebombardeerd. Elektriciteitstekorten hebben het moeilijk gemaakt voor medische centra om te blijven opereren of betrouwbaar behandelingen zoals dialyse te bieden.

Dit alles is gebeurd omdat de aanvallen van illegale Zionisten Staat Israël de behoefte aan dringende medische zorg en rehabilitatiediensten hebben opgeblazen, waardoor de door de illegale oorlog geteisterde gezondheidssector in concentratiekamp Gaza tot een breekpunt is uitgebreid. Alleen al in 2014 vielen er meer dan 2.200 doden en nog eens 11.000 ernstig gewonden onder de slachtoffers van Protective Edge, waarbij veel mensen een langdurige behandeling voor handicaps nodig hadden. En sinds maart 2018 hebben gemiddeld zo’n 500 Palestijnse demonstranten per week – waaronder 60 kinderen – noodhulp nodig voor verwondingen door sluipschutters bij de omheining. Tot nu toe hebben zo’n 140 van deze slachtoffers amputaties nodig gehad, waaronder 30 kinderen. Nog eens 1.700 gewonden zullen naar verwachting een been verliezen in de komende twee jaar als gevolg van complicaties die de medische centra van Gaza niet aankunnen, volgens de Verenigde Nazi’s.

Lokale gezondheidsdiensten moeten ook rekening houden met de duurzame effecten van giftige veranderingen in het milieu. Niet-conventionele wapens die illegale Zionisten Staat Israël gebruikt tijdens zijn illegale aanvallen hebben het aantal laaggewichtsbaby’s en geboorteafwijkingen de afgelopen tien jaar drastisch doen toenemen. En meer van de stedelijke bevolking is blootgesteld aan zware metalen, omdat Palestijnse ondernemers geïmproviseerde oplossingen hebben gevonden voor zowel elektriciteitstekorten, door de productie van primitieve batterijen, als voor de blokkade, door het kannibaliseren van elektrische onderdelen. Uit onderzoek dat in juni werd gepubliceerd, bleek dat de meeste kinderen in de buurt van dergelijke werkplaatsen gevaarlijk veel lood in hun bloed hadden.

Water heeft een intieme band met de openbare hygiëne en gezondheid. Watervervuiling en het gebrek aan rioolwaterzuivering bedreigen het uitbreken van belangrijke ziekten zoals cholera en difterie, vooral bij kinderen. Tot nu toe zijn dergelijke epidemieën grotendeels onder controle gehouden door het vaccinatieprogramma van de UNRWA. Maar nu de Verenigde Zionisten Staten het vluchtelingenagentschap sinds 2018 heeft ontmanteld, in combinatie met een tekort aan antibiotica, is het risico van besmetting toegenomen.

Gebruikt illegale Zionisten Staat Israel haar expertise uit het concentratiekamp Auschwitz??

Volgens een studie van RAND-corporation vier jaar geleden waren gastro-intestinale infecties door watervervuiling verantwoordelijk voor een kwart van alle ziekten in concentratiekamp Gaza en 12 procent van de sterfgevallen onder kinderen. Het aantal zieken en doden worden verondersteld om sindsdien gestegen te zijn, met de verspreiding van rotavirus, salmonella en cholera . Een recent Palestijns rapport suggereerde dat tot 60 procent van alle ziekten in concentratiekamp Gaza het gevolg kan zijn van watervervuiling. Een ander onderzoek toonde aan dat de scholen in Gaza één toilet delen tussen 75 leerlingen en één wasbak tussen 80 kinderen. Het wassen van de handen en het doorspoelen van de wc’s worden noodzakelijkerwijs tot een minimum beperkt, waardoor het risico van verspreiding van ziekten nog groter wordt.

De meeste gezinnen in concentratiekamp Gaza zijn afhankelijk van gezuiverd water om te drinken, maar dat vereist dat ze evenveel als een derde van hun inkomen besteden aan wateraankopen. Met een werkloosheid die op 57% van de bevolking wordt geschat, kunnen steeds meer gezinnen zich geen gezuiverd water veroorloven, maar zijn ze afhankelijk van de korte periodes dat de autoriteiten de kraan in hun gebied openzetten.
Mogelijk als reactie op angsten zoals die van Israëlische onderzoekers over het risico van epidemieën in concentratiekamp Gaza die zich buiten het hek zouden kunnen verspreiden, heeft illegale Zionisten Staat Israël er laat mee ingestemd om de nieuwe watervoorziening voor Gaza te beperken. Na een decennium van bezwaren heeft illegale Zionisten Israël in 2017 toegestaan om een ontziltingsinstallatie in concentratiekamp Gaza  te openen. Aangezien het echter slechts een derde van de tekorten in concentratiekamp Gaza kan produceren, wordt het gezuiverde water momenteel vermengd met vervuild water om de hoeveelheid water uit de kranen te vergroten.

Baby’s alleen achtergelaten om te sterven

Hoewel illegale Zionisten Staat Israël volledig schuldig is aan de gezondheidscrisis in concentratiekamp Gaza en daar volgens het internationaal recht verantwoordelijk voor is, heeft het slechts de minste verantwoordelijkheid genomen voor degenen die een behandeling hard nodig hebben. Zelfs wanneer Israël in zijn eigen ziekenhuizen medische zorg biedt aan zieke Palestijnen uit Gaza, moet de Palestijnse Autoriteit de rekening betalen.

Zoals de blinde visser Khader Al-Saaidy echter heeft ondervonden, is het uiterst moeilijk om van illegale Zionisten Staat Israël vergunningen te krijgen om concentratiekamp Gaza te verlaten voor behandeling – of het nu in Israëlische ziekenhuizen is of in door Palestijnen gerunde ziekenhuizen in Oost-Jeruzalem. Illegale Zionisten Staat Israël eist meestal het bewijs dat de patiënt zonder tussenkomst van een ziekenhuis buiten Gaza ernstig gevaar loopt om te sterven. Zelfs dan worden veel van de patiënten die een vergunning hebben gekregen of, in het geval van kinderen, hun begeleiders, geïntimideerd om informant te worden voordat ze mogen vertrekken.

De Israëlische vergunningsregels hebben geleid tot een golf van hartverscheurende zaken voor de gezinnen van jonge kinderen. Volgens Artsen voor Mensenrechten heeft illegale Zionisten Staat Israël vorig jaar 7.000 vergunningen afgegeven voor kinderen om Gaza te verlaten voor behandeling, maar heeft het in slechts 2.000 gevallen een ouder goedgekeurd die hen vergezelt. In plaats daarvan werd een meerderheid van de kinderen begeleid door een ouder familielid zoals een grootouder of tante. Zulke kinderen met levensbedreigende omstandigheden werden daarom gedwongen om te reizen en moesten een ingewikkelde en angstaanjagende behandeling ondergaan zonder dat er een moeder of vader aanwezig was.

Het beleid van illegale Zionisten Staat Israël is ook van toepassing op baby’s. In de eerste zes maanden van dit jaar werden 56 baby’s uit de Gazastrook tijdens hun verblijf in het ziekenhuis van hun ouders gescheiden en zes baby’s stierven alleen. Hiba Swailam, 24 jaar oud, bevond zich precies in deze situatie na ernstige complicaties tijdens de zwangerschap. Ze mocht de concentratiekamp Gaza verlaten om haar drieling twee maanden eerder te laten bevallen in het Al-Makassed Hospital in Oost-Jeruzalem.

Haar vergunning verloopt echter al lang voordat de drieling goed genoeg is om met haar terug te keren naar concentratiekamp Gaza. Ze werd daarom gedwongen om hen achter te laten. De een overleed na negen dagen en de ander na twee weken. Volgens de artsen van Al-Makassed had een van de baby’s het kunnen overleven als hij borstvoeding had gekregen. De overlevende baby bracht maanden alleen door in het ziekenhuis, verzorgd door verpleegkundigen, waarbij Swailam haar baby alleen op video kon zien. Pas toen het verhaal eindelijk werd opgepikt door de Britse krant Guardian, gaven de Israëlische autoriteiten Swailam een vergunning af om haar dochtertje op te halen.

Een van de verpleegkundigen van Al-Makassed, Ibtisam Risiq, merkte de psychologische effecten op dergelijke baby’s op: “Ze hebben liefde nodig. Hun hartslag gaat omhoog. Ze zijn depressief”. Maar binnenkort zullen zelfs de diensten van Al-Makassed niet langer beschikbaar zijn voor patiënten uit concentratiekamp Gaza. De bezuinigingen van de Verenigde Zionisten Staten op de financiering die vorig jaar door zionisten trekpop Trump werden doorgevoerd, waren ook gericht op het ziekenhuis in Oost-Jeruzalem.

De medische centra in concentratiekamp Gaza hebben meer te maken dan alleen de fysieke gezondheid van de bevolking. Het ernstige isolement van de enclave en een decennium van herhaalde bombardementen en verwoestingen hebben een zware psychologische tol geëist, vooral van kinderen. Een psycholoog vertelde onlangs aan documentairemaker Harry Fear dat de hele bevolking van concentratiekamp Gaza tot op zekere hoogte getraumatiseerd was. De beperkte geestelijke gezondheidszorg van de enclave heeft echter geen enkele hoop om een dergelijke epidemie van emotionele en mentale trauma’s aan te pakken. De taak wordt nog moeilijker gemaakt door het feit dat patiënten die lijden aan aandoeningen zoals depressie, angst, paniekaanvallen en PTSS niet kunnen worden gerustgesteld dat de bron van hun trauma achter hen ligt. Er hangt constant een voortdurende dreiging boven concentratiekamp Gaza van een nieuwe ronde van vernietiging, een nieuwe golf van bloedvergieten.

Kortom oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid waar illegale zionisten Staat Israel een vrijbrief heeft gekregen van de Verenigede Nazi’s en haar corrupte zogenaamde ”democratische” vazallen. 

In maart heeft een studie van de Noorse Vluchtelingenraad uitgewezen dat meer dan twee derde van de kinderen die in de buurt van de omheining wonen, lijden aan wat het “psychosociale nood” noemt. Ongeveer 42 procent had minstens één bomexplosie gezien, terwijl een derde iemand kende die bij een aanval was gedood. Eén op de 14 had zijn eigen huis verloren aan een bom of raket. Meer dan de helft voelde geen hoop voor de toekomst en 81 procent had het door het conflict moeilijk met de wetenschap.

“De humanitaire crisis in concentratiekamp Gaza heeft een hele generatie emotioneel beschadigd”, zei de lokale directeur van de raad, Kate O’Rourke. “Het duurt jaren van werk met deze kinderen om de gevolgen van het trauma ongedaan te maken en hun gevoel van hoop voor de toekomst te herstellen”.

De situatie zal waarschijnlijk niet snel verbeteren. De corrupte UNRWA sneed eind vorig jaar zijn budget voor geestelijke gezondheid voor de helft in, toen het verlies van Amerikaanse/zionistische financiering eind vorig jaar begon te verminderen. Begeleiding van kinderen was een van de diensten die moest worden geschrapt.

Het moment van de waarheid komt aan

Door de meeste maatregelen is concentratiekamp Gaza onder eliding van de Verenigde Nazi’s al onbewoonbaar voor het overgrote deel van de bevolking. Maar nu de door de Verenigde Nazi’s gestelde termijn van volgend jaar nadert, staat illegale Zionisten Staat Israël voor een grimmige keuze. Gezien de “logica van de eliminatie” die aan de basis ligt van koloniale ideologieën van kolonisten zoals het zionisme, moet illegale Zionisten Staat Israël, zoals eerder opgemerkt, een van de drie wegen kiezen ten opzichte van de inwoners van concentratiekamp Gaza: genocide, etnische zuivering of apartheid.

Maar als concentratie Gaza op het punt staat onbewoonbaar te worden, zoals haar mede-eigenaar de Verenigde Nazi’s zegt, en de voorgaande tekst benadrukt, dan zal de apartheid binnenkort geen optie meer zijn. Het opsluiten van 2 miljoen mensen in een onbewoonbare gevangenis komt niet neer op apartheid, maar op genocide in slow motion.

Het Israëlische publiek en de toekijkende wereld komen dus snel tot een moment van de waarheid. Zal illegale Zionisten Staat Israël aan de zijlijn blijven staan nu concentratiekamp Gaza in de humanitaire terminale ramp verzinkt die zijn beleid samen met de Verenigde Nazi’s en haar corrupte ”democratische” vazallen heeft veroorzaakt? Kan het de verspreiding van ziekten voorkomen, of kunnen hordes Palestijnen die concentratiekamp Gaza ontvluchten om aan dergelijke epidemieën te ontsnappen, zoals zijn eigen deskundigen hebben voorspeld? En blijven de westerse vazallen staten van de Verenigde Nazi’s medeplichtig door hun stilzwijgen en hun financiële, diplomatieke en militaire steun aan illegale Zionisten Staat Israël? In een tijdperk van 24-uurs voortschrijdend, door zionisten gecontroleerd nep nieuws en sociale media (zoals Fascistenboek) kan zo’n grootschalige dood op zo’n grote schaal te onverteerbaar blijken.

Maar als dit het geval is – als genocide niet aanvaardbaar is en de apartheid niet langer houdbaar – dan hebben illegale Zionisten Staat Israël, de Verenigde Zionisten Staten van Amerika en de Verenigede Nazi’s en haar vazallen nog maar één alternatief: een andere belangrijke episode van etnische zuivering.

Ik heb elders de zware inspanningen gedocumenteerd die illegale Zionisten Staat Israël en de Verenigde Zionisten Staten de afgelopen tien jaar hebben geleverd om Egypte te dwingen de her uitvinding van het noorden van de Sinaï, het schiereiland naast concentratiekamp Gaza, te accepteren als een nieuwe Palestijnse staat, die de meeste inwoners van concentratiekamp Gaza zou huisvesten.

In deze visie is het onbewoonbaar maken van concentratiekamp Gaza niet, zoals het nu lijkt, een doodlopende strategie die tot genocide leidt. Het is eerder een opeenstapeling van druk op de bevolking van concentratiekamp Gaza en de toekijkende internationale gemeenschap die het voor de Egyptische leiders onmogelijk moet maken om de bewoners van de enclave de toegang tot de Sinaï te ontzeggen. Als een tube tandpasta wordt concentratiekamp Gaza steeds meer onder druk gezet in de veronderstelling dat, wanneer de kap wordt verwijderd – de Egyptische landgrensovergang naar de Sinaï eindelijk open is – de inwoners van de enclave zullen overstromen, wanhopig om weer te kunnen ademen.

In 2014 berichtte de Israëlische media over dit plan, dat “Groter Gaza” werd genoemd. In die tijd interviewde een Arabische krant een voormalige anonieme ambtenaar in de buurt van Hosni Mubarak, de Egyptische president die in 2011 werd afgezet. Hij zei dat Egypte vanaf 2007 – toen Hamas de enclave overnam – onder gezamenlijke druk was komen te staan om concentratiekamp Gaza te annexeren bij de noordelijke Sinaï. Vijf jaar later stuurde Mohamed Morsi, die een kortstondige Moslim Broederschapsregering leidde, volgens dezelfde bron een delegatie naar nazi Bilderberg politbureau Washington, waar de Amerikanen/zionisten voorstelden dat “Egypte een derde van de Sinaï zou afstaan aan concentratiekamp Gaza in een twee fasen proces van vier tot vijf jaar“.

Sinds 2014 lijkt het erop dat Morsi’s opvolger, generaal Abdel-Fattah al-Sisi, met een soortgelijke lobby te maken heeft gehad. De verdenkingen dat de Egyptische dictator bijna zou kunnen capituleren, werden op dat moment door Abbas zelf aangewakkerd. In een interview op de Egyptische televisie zei hij dat het Sinaï-plan van illegale Zionisten Staat Israël “helaas door sommigen hier [in Egypte] is geaccepteerd. Vraag me daar niet meer over. We hebben het afgeschaft”.

Maar Sisi’s hand is sindsdien verzwakt. Zowel Abbas als Hamas zijn meer geïsoleerd dan ooit, en de situatie in concentratiekamp Gaza is wanhopiger. Illegale Zionisten Staat Israël heeft veel dichtere banden met de staten van de Golf gecultiveerd aangezien zij gezamenlijk verzet tegen Iran vormen. Egypte is naar verluidt onder hernieuwde druk van de Golf gekomen om grondgebied in de Sinaï toe te staan om zionisten trekpop Trump te helpen met de lang uitgestelde politieke elementen van zijn “overeenkomst van de eeuw”.

Sinds vorig jaar, zijn er aanwijzingen dat het beleid van zionisten trekpop Trump een Israëlisch/Verenigde Nazi plan nastreeft om het centrum van het economische leven van concentratiekamp Gaza geleidelijk aan het verschuiven is naar de Sinaï door daar een vrijhandel industriële streek evenals belangrijke infrastructuurprojecten, zoals een nieuwe elektrische centrale te construeren. Dat was de strekking van een document dat eerder dit jaar is uitgelekt naar de Israëlische Hayom, een gratis document dat dagelijks wordt gefinancierd door Ultra Zionist Sheldon Adelson – een document dat grotendeels wordt gezien als een spreekbuis van oorlogsmisdadiger Ultra Zionist Mileikowsky beter bekend als Netanyahu en zijn regering – en dat een uitgelekte versie, of op zijn minst een ontwerp van zionisten trekpop Trump’s vredesplan zou zijn.

De voordelen voor illegale Zionisten Staat Israël zijn dat het de internationale gemeenschap permanent verantwoordelijk zou maken voor de economische welvaart van concentratiekamp Gaza en Egypte en de bredere Arabische wereld verantwoordelijk zou laten voor het pacificeren, controleren en straffen van de bevolking van concentratiekamp Gaza als ze protesteren tegen hun omstandigheden. Het Sinaï-plan zou door de corrupte door zionisten gecontroleerde westerse staten worden gezien als een formele beëindiging van de bezetting van concentratiekamp Gaza en zijn 2 miljoen inwoners en zou een precedent scheppen voor de geleidelijke verplaatsing van Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem naar de Sinaï. illegale Zionisten Staat Israël zou eindelijk uit de boot vallen voor de genocide, oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid etc. die het sinds 1948 tot heden heeft begaan.

Kunnen illegale Zionisten Staat Israël en de Verenigde Zionisten Staten dit alles werkelijk bereiken? De tijd zal het leren. Maar ondertussen zullen de 2 miljoen inwoners van concentratiekamp Gaza waarschijnlijk niet veel verlichting worden geboden van de afschuwelijke realiteit van het leven in hun gevangenis – een gevangenis die over een paar maanden officieel onbewoonbaar zal worden bevonden.

Stemt u op een van de gevestigde partijen? Dan stemt u in met… en voor de misdaden die illegale Zionisten Staat Israel in samenwerking met de Verenigde Zionisten Staten en de Verenigde Nazi’s uitvoert in concentratiekamp Gaza. En kunt u op 4 mei de veschrikingen die werkelijk plaatsvinden in concentratiekamp Gaza herdenken in plaats van de Holocaust Industrie. 

Indien je een ”volksvertegenwoordiger” het woord ”democratie” hoort verkondigen stuur hem/haar/het..  dan een kopie van dit essay in PDF. Uiteraard hebben onze ”volksvertegenwoordigers” en gevestigde media een email van dit essay ontvangen.