Iedereen aan het werk , of op naar het bestaansminimum ?
Onze bestaanszekerheid wordt ondergraven met aantasting van de uitkeringen, gedwongen tewerkstelling vastgelegd op een loonwaarde,
geplunderde volksverzekeringen en vaste banen vervangen door flexcontracten.
Dit zijn geen van elkaar losstaande ontwikkelingen.
Het zijn op elkaar aansluitende maatregelen die de levensstandaard voor de hele bevolking verlagen. Dit is geen vrolijke boodschap.
Beleggers gaan voor het snelle geld. Wat dat voor gevolgen heeft voor de toekomst van de bevolking in Nederland interesseert ze niets.
Het gaat alleen om het najagen van rendement op de korte termijn.
Dat zie je daarin terug dat terugdringen van de loonkosten en dus loonmatiging steeds het hoofdpunt is van ondernemersvereniging VNO.
En van het AWVN als onderhandelaar namens de werkgevers bij de meeste cao’s.
En daar hobbelt de regering volgzaam achteraan.
Er wordt helemaal geen serieus beleid gevoerd om een duurzame toekomstgerichte economie op te bouwen.
Geen optimaal onderwijs om een kenniseconomie te garanderen.
Geen streven naar de ontwikkeling van inzicht bij mensen.
Wel steeds meer pulpbanen en snijden in de arbeidsvoorwaarden.
Daarbij geen enkele investeringsplicht voor ondernemers.
Maar ongebreidelde vrije in- en uitstroom van internationaal kapitaal.
Moet Nederland een armoedig lage lonen land worden?
Het snijden in uitkeringen en verdere afbraak van olksverzekeringen is bedoeld om de bestaanszekerheid aan te tasten.
Want zonder sociaal vangnet is de bodem weggeslagen onder de maatschappelijke opvang
voor mensen die vermaalt zijn geraakt en daardoor zonder werk komen te zitten.
De boodschap die ingewreven wordt is: we laten niemand los.
Daarmee komen ook de lonen en verdere arbeidsvoorwaarden onder druk te staan.
De belangen van uitkeringsgerechtigden staan niet tegenover die van werkenden.
Hun belang ligt in elkaars verlengde.
Het niveau van de uitkeringen is de drempel voor de laagste lonen.
Het niveau van de lonen is een garantie voor de hoogte van de uitkeringen.
Dat gaat natuurlijk niet vanzelf.
Voor de hoogte van de koppeling moet wel gestreden worden.
Dat kan, gezamenlijk.
Uitkeringen van vangnet naar trampoline
Het hele uitkeringsstelsels wordt gewijzigd.
De regering gaat de bijstand, de WSW en Wajong regeling in elkaar schuiven.
In 2012 moet dat ingaan.
Beleidsmakers noemen dat het weer in hun kracht zetten van de uitkeringsgerechtigden.
Uitkeringsgerechtigden zelf zien het als werkverschaffing en arbeidsplicht.
Wat er echt gebeurt, is dat de bestaanszekerheid van de mensen wordt ondergraven.
Waarmee ze gedwongen zijn ieder werk aan te nemen, ongeacht beledigend laag loon,
ongeacht slechte arbeidsvoorwaarden.
De voorstanders van wijziging van het uitkeringsstelsel ontkennen
de maatschappelijke oorzaak van werkloosheid en ziekte.
Ze doen alsof de verantwoordelijkheid voor werkloosheid, beroepsziekte
of burn-out aan de uitkeringsgerechtigde zelf is te wijten.
Dit ideologisch uitgangspunt heeft als consequentie dat uitkeringsgerechtigden worden neergezet als individuen die heropgevoed moeten worden om maatschappelijke aansluiting te krijgen. Een bottere variatie hierop is dat uitkeringsgerechtigden
geprikkeld moeten worden om aan de slag te gaan. Bedoeld wordt: ontneem ze hun uitkering, dan moeten ze wel werk zoeken.
Of er wel (passend) werk is, wordt voor het gemak vergeten.
Onze maatschappij wordt gekenmerkt door ongelijkheid.
Met vakbondsstrijd (In het verleden) zijn daarom volksverzekeringen ingevoerd tegen
inkomensverlies als gevolg van de imperfecte arbeidsverhoudingen.
Iedereen in Nederland heeft recht op zo’n uitkering.
Om dat te betalen staat iedereen een deel van zijn loon af.
De laagst betaalden, een in verhouding heel groot deel.
Maar sommige spraakmakers toeteren al een tijd rond dat de volksverzekeringen mensen pamperen en betuttelen.
Dat moet afgelopen zijn wat hun betreft.
Daarmee wordt iedere sociale samenhang in de maatschappij ontkend
om elke maatschappelijke verantwoordelijkheid te ontlopen.
“Joop den Uyl cs. heeft mensen lui en afhankelijk gemaakt. De eigen verantwoordelijkheid is weggeschoven onder het mom van quasi-marxistisch denken.” (Rein Willems, ex pRvB Shell Nederland, senator CDA, in Financieel Dagblad 22 mei 2010)
“Opgelegde collectieve voorzieningen houden mensen uit hun kracht,
het doet geen recht aan de mens zoals God die heeft bedoeld.”
(Herman Wijffels, bewindvoerder Wereldbank, formateur kabinet Balkenende/Bos, strateeg CDA, ex vz SER, ex vz RvB Rabo; ex secr NCW; in Friesch Dagblad 24 nov 2007)
Deze heren zijn geen uitzondering, hun collega’s bij het VNO bijvoorbeeld hebben dezelfde asociale politieke insteek.
Zij rekenen zichzelf tot de uitverkorenen. Vanuit hun zeer gegoede positie schelden ze iedereen die daar niet terecht gekomen is, voor luiaard uit.
Hun eigen rol is steeds geweest de lonen van hun ondergeschikten zo laag mogelijk te houden. De mensen die daarmee kort en afhankelijk zijn gehouden, wordt iedere ondersteuning misgund zodra ze zonder inkomen komen te zitten.