COVID-19 EEN NIEUW VIRUS? –
WAAR IS HET BEWIJS?
BELANGRIJKE ARGUMENTEN
De testregulatoren moeten voor dit ‘nieuwe Coronavirus’ (‘SARS-CoV-2’) bewijzen publiceren van virale zuivering en visualisatie om de gouden standaard voor de respectievelijke RT-PCR- en antilichaamtests te onderbouwen.
Als het ‘nieuwe Coronavirus’ bewezen wordt te bestaan, dan moeten de regelgevers bewijzen publiceren die aantonen hoe dit ‘nieuwe Coronavirus’ voldoet aan de stellingen van Koch voordat kan worden aangenomen dat het de ‘nieuwe’ ziekte veroorzaakt die recentelijk ‘Covid-19’ werd genoemd.
WAAR IS HET BEWIJS?
Geen gouden standaard, geen vervulling van Koch’s postulaten
Virale zuivering en visualisatie voorafgaand aan de productie van tests is de wetenschappelijke benadering om te valideren hoe nauwkeurig de tests presteren – ‘goudstandaard’ (White en Fenner,1986 p9). Dit moet worden gevolgd door het bewijs dat elk bewezen virale agens voldoet aan de stellingen van Koch voor het veroorzaken van deze ‘nieuwe’ ziekte die ‘Covid-19’ heet en die op dit moment ontbreekt (bijvoorbeeld Zhu et al 2020). Een aanstaand wetenschappelijk artikel over de huidige RT-PCR/antilichaamtests voor het ‘nieuwe Coronavirus’ (‘SARSCov-2’) door vooraanstaande wetenschappers in de Amerikaanse staat Georgia:
“Er is geen gouden standaard voor COVID-19 aangezien dit specifieke virus nooit goed is gezuiverd en gevisualiseerd. De nauwkeurigheid van de tests is dus onbekend. De ontwikkeling van deze testkits is in strijd met de richtlijnen van de FDA.”
Betrouwbare analytische gegevens zijn cruciaal voor de juiste bepaling van de werkelijke aanwezigheid of afwezigheid van een COVID-19-infectie”. (Ogenstad et al 2020 pp3-4)
Het bovenstaande uittreksel – bevestigd door de Georgia State U.S. auteurs – onthult dat de manier waarop deze tests uitvoeren bij het testen van patiënten/personeel nooit goed is geëvalueerd in relatie tot de gouden standaard van “gezuiverd virus“. Dit betekent dat de nauwkeurigheid van deze tests op dit moment onbekend en onmogelijk te beoordelen is totdat meer werk is voltooid.
Groot-Brittannië gebruikt gebrekkige tests
Onderzoeksjournalisten van de Londense Daily Telegraph (Donnelly en Gardner 2020) melden dat de Britse testregulator – Public Health England (PHE) – gebruik maakt van gebrekkige ‘novel Coronavirus’ tests (voor ‘SARS-CoV-2’) zonder echte capaciteit om nationale screening en tests (Open Democracy 2020) uit te voeren op duizenden patiënten en werknemers van de Britse National Health Service (NHS). Naar verluidt geeft PHE ook ‘disharmonische’ (+/-) resultaten, voert het interne tests uit (ook wel ‘home brew’ genoemd) en creëert het verschillen tussen de interne PHE-tests en de commercieel beschikbare tests (Donnelly en Gardner 2020).
De Reverse Transcriptase Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) Test – gebruikt voor de eerste ziekenhuisscreening op de ziekte Covid-19 (verondersteld te zijn veroorzaakt door deze veronderstelde ‘nieuwe Coronavirus’) wordt verondersteld om stukjes ‘RNA’ uit deze ‘nieuwe Coronavirus’ op te sporen. Ook de antilichaamtest voor dit ‘nieuwe Coronavirus’ wordt verondersteld virale ‘antilichamen’ op te sporen, maar in Groot-Brittannië is het ongeschikt gebleken (Smythe e.a., 2020).
Datasheets (bv. Roche, 2020) zijn met spoed door de testfabrikanten uitgebracht en de Federal Drug Administration van de VS heeft de nodige voorbehouden gemaakt om dergelijke tests te bevestigen in vergelijking met gezuiverd infectieus virus – en niet alleen van stukjes RNA, de zogenaamde ‘RNAaemia’ van Huang et al (2020 p499) die verondersteld worden afkomstig te zijn van een ‘nieuw Coronavirus’ dat alleen gebaseerd is op moleculaire/genetische gelijkenis.
Alle bovenstaande argumenten (en meer) werden voor het eerst naar voren gebracht over het ‘isoleren’ van ‘HIV’ en de rol ervan in AIDS door Papadopulos-Eleopulos e.a. (2012). Dit soort argumenten werden echter fel en voortdurend verworpen door ‘mainstream’ wetenschappers. Aangezien Ogenstad e.a. ‘mainstream’ wetenschappers zijn; het is nu interessant, men zou kunnen zeggen zeer verontrustend, om te zien hoe deze zogenaamde ‘afgewezen argumenten’ nu zo stellig door Ogenstad e.a. worden aangevoerd voor deze RT-PCR/antistoftesten. Het is zeer verontrustend omdat de implicaties en vertakkingen die voortvloeien uit wat Ogenstad e.a. nu toegeven, zijn dat de wetenschap die ten grondslag ligt aan de Lockdown en de voortdurende erosie van onze vrijheden niet alleen twijfelachtig is (zoals alle ‘normale wetenschap’ (Kuhn (2012)), maar in het ergste geval verkeerd of in het beste geval dodelijk misplaatst is.
De gouden standaard voor elke ‘nieuwe Coronavirus’ test is de beste onafhankelijke manier om de nauwkeurigheid van de test te meten bij het werkelijk detecteren van die patiënten met en zonder het virus, de positieve voorspellende waarde van de tests (Griner et al 1981). Logischerwijs, zoals de Georgia State U.S. wetenschappers impliceren, moet de gouden standaard geen stukjes RNA (‘RNAaemia’) zijn, maar ‘gezuiverd virus’ bevestigd door ‘zuivering’ en ‘visualisatie’ met behulp van elektronenmicroscopie (White en Fenner,1986 p9). Zelfs dan, na wat Ogenstad et al (2020) “de juiste bepaling van de werkelijke aanwezigheid of afwezigheid van een COVID-19 infectie” [SARS-CoV-2, ‘nieuwe Coronavirus’] noemen, moeten deze veronderstelde ‘virale’ deeltjes rigoureus worden bewezen om de ziekte te veroorzaken door middel van strikte criteria die Koch’s postulaten worden genoemd (Universiteit van Maryland 2020), waaraan nooit is voldaan voor het ‘nieuwe Coronavirus‘ (Zhu et al 2020, Crowe 2020a).
Dit kan helpen om te verklaren waarom de PHE nu ‘disharmonische resultaten’ (niet-binaire) rapporteert waarbij sommige mensen afwisselend ‘positief’ en dan ‘negatief’ testen, met of zonder symptomen, volgens onderzoeksjournalisten bij de London’s Daily Telegraph (Donnelly en Garner 2020). Komen deze PHE rapporten overeen met andere studies die laten zien hoe de test zo ver van binair is (Li et al 2020) als een kwantum, de cut-off is in werkelijkheid totaal willekeurig (Young et al 2020), disharmonische resultaten komen voortdurend voor bij dezelfde patiënten (Cao et al 2020, Li et al 2020), en de hoeveelheid RNA komt totaal niet overeen met de ernst van de ziekte (Young et al 2020).
De Britse testbegeleiding zegt dat de voorzorgsmaatregelen voor de kwaliteitscontrole van de RT-PCR moeten worden versneld om een definitief resultaat te krijgen (NHS England en NHS Improvement 2020 p8). Dit helpt verder om rapporten te verklaren die aantonen dat mensen geadviseerd zijn om te vroeg weer aan het werk te gaan (fout-negatieven), en omgekeerd worden mensen net zo verkeerd geadviseerd – om onnodig van het werk af te blijven (fout-positief) (Donnelly en Gardner 2020).
Bovendien is het aantal RT-PCR-positieven (met of zonder antilichamen) naar verluidt onnauwkeurig (Donnelly en Gardner 2020) en worden waarschijnlijk false + true positives door elkaar gehaald: false positives zijn degenen die positief testen en nooit het virus hebben gehad, en false negatives vice-versa. Zoals de Amerikaanse wetenschappers van de staat Georgia openlijk toegeven: “de nauwkeurigheid van de tests is onbekend”.
In combinatie met deze problemen is de subjectieve manier waarop verschillende definities worden gemaakt van hoe een positieve test tot stand komt (Bustin en Nolan 2017, Crowe 2020b). In het ‘hiv/aids’-tijdperk leidde dit bijvoorbeeld tot een hele reeks verschillende generaties testmethodologieën die valse en onbestemde resultaten opleverden en vervolgens patiënten terroriseerden vanwege de ervaren onzekerheid (Corbett 2001, Corbett 2009). Het bewijs voor de nauwkeurigheid van deze ‘nieuwe Coronavirus’ tests is uitvoerig samengevat door David Crowe, een onafhankelijk Canadees onderzoeker, op de Londense website ‘Lockdown Sceptics’ (Crowe 2020c).
De wetenschappers van de Amerikaanse staat Georgia (Ogenstad et al 2020) laten de keerzijde zien van de wereldwijde stormloop op het oordeel en de gevaarlijke omzeiling van het verwachte voorzorgsprincipe met betrekking tot de ontwikkeling van tests. Het wijst op het reguleringsfineer van wetenschappelijke zekerheid over testen versus de actualiteit van wetenschappelijke onzekerheid. De snelle ontwikkeling van tests en de door angst ingegeven acties van de Wereldgezondheidsorganisatie en de op winst gerichte farmaceutische industrie hebben geleid tot een samenloop van belangen. Dit is de achtergrond van de paniek gedreven collusie van de officiële gezondheidsautoriteiten – de Amerikaanse Federal Drug Administration en hun respectievelijke Britse tegenhangers (PHE/het British National Institute for Health And Care Excellence (NICE)).
Samen rollen deze krachten, onder noodinstructies, deze tests (nauwkeurigheid ‘onbekend’) uit op een publiek dat ontegensprekelijk gelooft dat ze ‘gezond’ en ‘binair’ zijn. Dit is een ontstellende wetenschappelijke ramp van enorme proporties, implicaties en vertakkingen.
Ogenstad e.a. (2020) geven duidelijk toe dat geen enkele gezuiverde infectieuze ‘nieuw Coronavirus’ (‘SARS-Cov2’) ooit afdoende is aangetoond als afkomstig van patiënten (zie bijvoorbeeld Huang e.a. 2020). De implicatie is dat het ‘nieuwe Coronavirus’ RNA/antilichamen waarvan de waarheidsgetrouwheid door PHE/FDA wordt verondersteld, misschien niet echt ‘viraal’ blijken te zijn, maar wel andere fenomenen zouden kunnen vertegenwoordigen. Sommige wetenschappers zoals Andrew Kaufman (Kaufman, 2020) suggereren bijvoorbeeld dat dit ‘exosomen‘ kunnen zijn, terwijl anderen wijzen op tal van verwarrende procesartefacten (Schierwater e.a. 2009), of door de laboratorium ‘kwaliteitsprocessen’ die opmerkelijk open lijken te staan voor fouten en misinterpretaties (Bustin en Nolan 2017). Zolang het juiste onderzoek niet goed is uitgevoerd (en gereproduceerd) kunnen regelaars niet wetenschappelijk beweren dat de testen accuraat zijn.
De pathologie van Lockdown ‘Wetenschap’
De ‘wetenschap’ die ten grondslag ligt aan deze Lockdown lijkt steeds meer op de wetenschap die ten grondslag ligt aan Irving Langmuir’s concept van ‘pathologische wetenschap‘ (Langmuir 1953) met zijn ‘beweringen van grote nauwkeurigheid’, die nu worden weerlegd (bijvoorbeeld de ‘modelepidemie’ van het Imperial College London).
Bijvoorbeeld de fantastische overreiktheorieën, in tegenstelling tot de menselijke kennis/ervaring, van dit ‘nieuwe Coronavirus‘ dat bepaalde besmetting plaatsvindt via het normale quotidiaan van ‘aanraking’; ‘heilige communie ontvangen’; ‘ademen’; ‘op een parkbank zitten’; ‘begrafenissen bijwonen’; ‘reanimatie’; ‘niet-invasieve beademing’; en ‘aanwezig zijn met gehospitaliseerde geliefden op hun sterfbed’, enz.
De ‘hoge verhouding tussen aanhangers en critici’ van deze fauxdemie steeg aanvankelijk, maar wordt nu erkend als dalend, omdat we een opkomende Lockdown verveling zien onder politici, wetenschappers en de bevolking in het algemeen. Aan al deze gecursiveerde kenmerken van Langmuirs ‘pathologische wetenschap‘ wordt nu aantoonbaar voldaan in het geval van deze ‘nieuwe Coronavirus‘ en ‘Covid-19‘.
Deze fauxdemische, door het normale in het abnormale te veranderen, ziet er aantoonbaar uit als een ander voorbeeld van pathologische wetenschap, zoals de koude-fusie-theorie. Veel wetenschappers hebben geprobeerd de ijver van het Imperial College London te beteugelen, maar met weinig schijnbaar succes. Het werk van Carl Heneghan en Tom Jefferson van de Universiteit van Oxford heeft bijvoorbeeld geen grote invloed gehad op de media of op de overheid, hoewel ze goed bewijs hebben geleverd dat deze ‘pandemie‘ een “…laat seizoensgebonden effect op het noordelijk halfrond heeft op de rug van een mild ILI-seizoen”. (‘ILI’=influenza-achtige ziekte) (Heneghan en Jefferson 2020).
Bovendien blijkt uit de dagelijkse rapportages van de media hoeren (m/v) hoe de mystieke betovering van de pathologische wetenschap kan slijten, aangezien alle geledingen van de maatschappij kunnen ontwaken voor de realiteit van wat zo ijverig is begaan in naam van de ‘epidemiologische wetenschap‘.
Dit is het ontstaan in de westerse wereld van een onmenselijke dystopie van prospectieve verplichte screening, gebrekkige tests en versnelde vaccinatie (vergelijkbaar met het communistische China), waartegen al onze gekozen ‘Vrije Wereld’-corrupte politici en haar media hoeren (m/v) ons niet hebben beschermd.
De kenmerken van deze opkomende dystopische orde vormen het thema van een verdere monografie in deze Corona hysteria-reeks.
Britse Wetenschappelijke Geloofwaardigheid Gecompromitteerd
Wat niet publiekelijk wordt toegegeven door Public Health England (PHE) en wat impliciet is in de bovengenoemde verslagen, is dat PHE geen testcapaciteit heeft gecreëerd. Dit kan te wijten zijn aan de snelle NHS-wijzigingen op het gebied van de volksgezondheid die volgden op de reorganisatie van Lansley NHS (Wet op de Gezondheidszorg en Sociale Zorg 2012).
Het heeft diensten zoals PHE lokaal opgesplitst en de bestaande NHS-contractcultuur verergerd (Ham e.a. 2015). Deze zeer controversiële hervormingen hebben nu een fatale impact op de aankoop van testkits en de interne evaluatie van tests, wat vereist is op een Britse schaal, en niet op een lokale [‘home-brew’] schaal en moet een gelijkaardige impact hebben op zowel de NHS als op de commerciële aanbieders.
Het bundelen van de testcapaciteit in het Verenigd Koninkrijk gebeurt niet snel genoeg, aangezien de noodzakelijke infrastructuur is veranderd ten opzichte van de jaren tachtig, toen de ‘hiv-tests’ de officiële paniek waren. De infrastructuur die vanaf de jaren ’80 door Phillip Mortimer werd ontwikkeld, en de nu uitgestorven Public Health Laboratory Service, creëerden een echt innovatieve HIV-teststrategie met behulp van interne ELISA-algoritmen, waardoor de duurdere/minder nauwkeurige VS (Corbett 1998) werden gedumpt. Deze Britse innovatie was waarschijnlijk grotendeels te danken aan Mortimer’s creatieve wetenschappelijke leiderschap van het PHLS (Corbett 1998). Ten tijde van Lansley’s NHS-reorganisatie gingen enkele zeer erudiete en op bewijs gebaseerde waarschuwingen vrijwel volledig voorbij aan de daaropvolgende negatieve effecten van de daaruit voortvloeiende contractcultuur (bijv. Pollock et al 2012).
Gebrek aan wetenschappelijke transparantie en publieke verantwoording
Wat nu heel duidelijk is, is dat onze PHE-experts veel minder transparant lijken over deze mislukkingen en de beperkingen van de bestaande wetenschap, in tegenstelling tot hun Amerikaanse collega’s (in het uitgelekte rapport), die in feite vragen om het wetenschappelijke bewijs voor het bestaan van dit ‘nieuwe Coronavirus’. Daarvan hangt veel af, want de lockdown gaat door en de burgerlijke vrijheden worden ernstig beknot (Corbett en Crowe 2020). Andere onafhankelijke onderzoekers hebben al opgeroepen tot dit soort bewijs (Crowe 2020), maar hun pleidooien zijn niet gehonoreerd, of zijn door de corrupte (R)overheid verworpen, net als het werk van Papadopulos Eleopulos et al.
PHE en andere nationale testregulatoren zoals de FDA moeten nu dringend reproduceerbare analyses publiceren over de ‘juiste’ zuivering en visualisatie van dit ‘nieuwe Coronavirus’ om de juiste gouden standaard voor eventuele bijbehorende testen te onderbouwen.
CONCLUSIE
Onze respectievelijke testregulatoren, die in Groot-Brittannië, Nederland en België niet in staat zijn om de testtechnologie te leveren die nodig is voor deze door de (R)overheid opgelegde Lockdown, zijn bezig met wat sommigen onvolledige en foutieve wetenschap noemen (OffGuardian 2020). Zij moeten volledig verantwoordelijk worden gesteld, en worden verplicht om deze vraag te behandelen in de termen die in de opening van deze monografie worden beschreven:
Waar is uw bewijs voor het bestaan van het ‘nieuwe Coronavirus’, ‘SARS-CoV-2’?