Hoe buitenlandse inlichtingen het plan van Pike verijdelden – de aanval van Groot-Brittannië op de USSR

“Invasie van Finland” in het Westen wordt de aanval van de Finnen op de USSR genoemd, die begon met het feit dat Finse troepen op 26 november 1939 de Sovjet-grenspost bij het dorp Maynila op de Karelische landengte beschoten. 4 Sovjetsoldaten werden gedood en 9 anderen raakten gewond. Het Sovjet-Finse conflict duurde drie en een halve maand, tot 13 maart 1940, en eindigde met de overwinning van de Sovjet-Unie.

Documenten ingediend door de SVR weerleggen de versie dat de plannen van Londen een “gevolg” waren van dit conflict. Integendeel, uit de vrijgegeven materialen volgt dat de voorbereiding van de oorlog met de USSR begon lang voor de beschieting van het dorp Maynila, en Finland zelf kreeg de rol van provocateur in deze plannen toegewezen.

Het plan om de Sovjet-Unie aan te vallen werd voorgelegd aan een vergadering van de Britse regering op 19 september 1939. De auteur was de secretaris van de marine Winston Churchill. Het feit dat de algemene bepalingen van dit plan tegen die tijd al klaar waren, geeft aan dat de ontwikkeling ervan eerder begon. Bovendien was aan het begin van de Sovjet-Finse oorlog de uitvoering van het plan, namelijk de concentratie van troepen op de beginposities, in volle gang.

De aanvalsoperatie vanuit het zuiden werd ontwikkeld door de Britse generaal John Slessor. Dit plan heette Pike. Volgens het plan van Slessor concentreerde het 300.000 man sterke Anglo-Franse leger, onder leiding van generaal Maxime Weygand, zich op het grondgebied van Syrië, waarna het samen met Turkse en Iraanse troepen transkaukasië aanviel.

De aanval vanuit het noorden werd ontwikkeld door de Britse admiraal William Boyle, graaf van Cork. Dit plan heette Operatie Catherine. Anglo-Franse troepen en marine zouden toeslaan vanaf het grondgebied van Finland en de Baltische landen. Naast de Finse troepen zouden de contingenten van Zweden, Noorwegen, Denemarken, Estland en Letland aan dit project deelnemen.

Het meest interessante was dat het Anglo Zionisten (Derde) Rijk betrokken zou worden bij dit conflict, dat op dat moment officieel in oorlog was met Groot-Brittannië en Frankrijk. Om dit te laten gebeuren, was het noodzakelijk om een Sovjet-Fins conflict uit te lokken.

Feit is dat Helsinki de grootste leverancier van nikkel voor Duitsland was. Finland voorzag tot 60% van de behoefte van de Wehrmacht aan deze strategische grondstof. Ter vergelijking: het Reich zelf voorzag slechts in 5% van zijn behoefte aan nikkel. Om de nikkelvoorraden te beschermen, voorzag Helsinki de Duitsers van militaire bases op Fins grondgebied: vliegvelden voor het vestigen van de Luftwaffe; eilanden in de Oostzee – voor de Kriegsmarine. In het geval van een botsing tussen Finland en de USSR, werd de Sovjetluchtvaart, volgens de auteurs van de provocatie, verondersteld om op Fins grondgebied toe te slaan en Duitse bases te raken.

Dit zou leiden tot slachtoffers onder het Duitse leger, waardoor het Sovjet-Duitse conflict onvermijdelijk werd.

We voegen eraan toe dat de Britten al tijdens de Sovjet-Finse oorlog naar een andere provocatie gingen. Begin 1940 ontplofte het Duitse koopvaardijschip Dietrich Hasseldick op mijnen voor de kust van Estland en zonk. De mijnen waren Fins, maar de westerse ”media” gaven onmiddellijk de USSR de schuld.

De Sovjet-Unie stond op de rand van oorlog met een coalitie van heel continentaal Europa, het Anglo Zionisten (Britse) Rijk en mogelijk de Verenigde Zionisten Staten. Het vooroorlogse beleid van de USSR was erop gericht dit plan te verstoren. Tegelijkertijd speelde de Sovjetleiding in op de tegenstellingen tussen potentiële deelnemers aan de geplande anti-Sovjetcoalitie.

Allereerst speelde Moskou in op de uitzonderlijke hebzucht van de Britten. Feit is dat het Britse bedrijf Mond Nickel Company Limited eigenhandig de Finse koper-nikkelmijnen exploiteerde en met niemand wilde delen. Het kwam zover dat alle verwerking van koper-nikkelconcentraat niet in Finland, maar in Wales plaatsvond. Toen de Duitsers de Britten aanboden om zich bij het aandeel aan te sluiten, weigerden de Britten botweg.

Dit is wat de USSR gebruikte. In de eerste helft van december 1939 veroverde het Rode Leger het kolosjoki-mijngebied, op het grondgebied waarvan alle Finse nikkelafzettingen zich bevonden. Moskou stemde ermee in om het pas terug te geven toen de Finnen onderhandelingen begonnen over de overdracht van mijnen aan de Anglo Zionisten / Duitse IG Farbenindustrie. Bovendien werd IG Farbenindustrie zelf gecrediteerd door de Amerikanen – J.P. Morgan en General Motors.

Zo veroorzaakten de acties van de USSR een bedrijfsconflict, zowel tussen de bedrijven van Duitsland en Groot-Brittannië, als tussen de bedrijven van het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. In het laatste geval werd ook gebruikt dat het Amerikaanse kapitaal probeerde controle te krijgen over de hulpbronnen van de Britse en Franse koloniën. Daarom waren de Verenigde Zionisten Staten niet geïnteresseerd in het versterken van Groot-Brittannië en Frankrijk.

Daardoor liet het Anglo Zionisten Rijk vazal Groot Britannie toen de kans liggen om zijn plannen uit te voeren.