PvdA verbreekt historische band met Israël.
Gisteren maakte journalist Hans Knoop in een column in Het Nieuw Israëlietisch Weekblad bekend dat het PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch dat uitgenodigd was voor tv-opnamen in Israël op het laatste moment had moeten afzeggen van de PvdA leiding. De officiële reden was dat het Kamerlid geen gratis reisje van de publieke omroep mocht aannemen. Maar Knoop gelooft daar niks van:
Hij mocht van de fractie niet naar Israël omdat Israël binnen de fractie op de zwarte lijst staat. Als het aan de fractie gelegen zou hebben was Israël inmiddels door sancties getroffen. Dat Marcouch niet zou weten dat hij reizen moest aanmelden binnen de fractie is ongeloofwaardig. Hij heeft dit toch gedaan! Waar het de fractie om ging was zijn bestemming. Evenals Volkskrant-columnist Thomas von der Dunk is men binnen die fractie van oordeel dat Israël tot de schurkenstaten behoort, zij het dat men dat – anders dan Von der Dunk – nog niet hardop durft te roepen om coalitiepartner VVD niet de gordijnen in te jagen.
De PvdA is een lange weg gegaan. Ooit, in de tijd van Den Uyl, en ook langer geleden, in de tijd van Drees, was de PvdA solidair met Israël. Wat natuurlijk ook niet vreemd was, gezien de geschiedenis met de Joden in de Tweede Wereldoorlog. Er waren bovendien ook veel Joodse sociaal democraten, ook in de hoogste functies.
We kunnen er ons nu nog nauwelijks een voorstelling van maken hoe hecht die band was tussen PvdA en Israël. Maar het is allemaal gedocumenteerd:
Drie portretjes stonden er thuis in Amsterdam-Buitenveldert op het bureau van Joop den Uyl: van zijn vrouw, van zijn jongste dochter en van Golda Meir, de vrouw die tussen 1969 en 1974 de minister-president van Israël was. Op een bijeenkomst van de Socialistische Internationale in december 1973 vloog Meir Den Uyl om de hals om hem te bedanken voor de Nederlandse steun tijden de Jom Kippoeroorlog.
De PvdA is steeds meer een moslimpartij geworden, en daar ging een steeds grotere afkeer van Israël mee gepaard.
Een voorbeeld van die uitgesproken Israël-vijandige sfeer bij de PvdA, is dat dit jaar de emeritus hoogleraar Polak, die sympathiek staat tegenover Israël, niet toegelaten werd tot een discussiegroep van de PvdA over het Midden-Oosten. Een open discussie over Israël werd niet langer op prijs gesteld.
Ook uit verslagen van PvdA-bijeenkomsten blijkt dat de PvdA zich steeds meer ontwikkelt tot een anti-Israël-partij. Op de PvdA-site zijn uitgesproken anti-Israël-standpunten te vinden, ondertekend door een grote groep prominente PvdA-ers, met daarin regels als:
Als wij Israël niet durven aanspreken, gegijzeld als we zijn door een historisch schuldgevoel, zijn we ook bezig alle Joden over de hele wereld in dit conflict te gijzelen.
Wie spreekt er nu van ‘gegijzeld door een schuldgevoel’? Dat zijn alleen personen die dat schuldgevoel niet voelen. Dat zijn personen die vinden dat er geen schuld bestaat ten aanzien van de Holocaust.
Wie zo denkt, is een antisemiet. De PvdA is daarom een antisemitische partij. Een partij die Israël op de zwarte lijst heeft gesteld. Die het niet meer kan verdragen dat een PvdA-lid zich in het openbaar, voor de televisie, in het Joodse land bevindt.
Wil de VVD nog wel met zo’n partij regeren? Waarom wel je afschuw uitspreken tegen een partij die moslimkritiek uitoefent en niet tegen een partij die het historische schuldgevoel ten aanzien van de Joden niet meer erkent?